Η λέξη Bloodline (στα ελληνικά, η γραμμή αίματος) είναι ο αφηρημένος σύνδεσμος μεταξύ ενός ατόμου και των προγόνων του. Η έκθεση περιλαμβάνει αναλογική φωτογραφία, φιλμ, ήχο, εγκατάσταση και γλυπτική.
Μια διεθνής ομαδική έκθεση που περιλαμβάνει καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα, τη Βαρκελώνη, τη Ρώμη, το Λονδίνο και το Λος Άντζελες. Η συνδυασμένη κληρονομιά τους περιλαμβάνει την Αυστρία, τη Βουλγαρία, τον Καναδά, την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ιταλία, το Λίβανο, τη Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Συχνά όταν ασχολούμαστε με τον Πολιτισμό αυτό από μόνο του υποδηλώνει ότι ασχολούμαστε με το παρελθόν – επίθετα όπως το αρχαίο είναι πολύ συχνά συνδεδεμένα με αυτό. Το αρχαίο εξ ορισμού ανήκει στο πολύ μακρινό παρελθόν και δεν υπάρχει πια. Όπως επιδεικνύει σαφώς η Δρ. Antonia Bardis στην έρευνά της για την Αθήνα. Η δουλειά της με τίτλο «Metropolis» περιλαμβάνει μια κριτική εικόνα του αστικού τοπίου της Αθήνας. Κατά τον 20ό αιώνα, όταν εγκαταλείφθηκε η ιδέα της νεοκλασικής πόλης και η λαϊκή αρχιτεκτονική της αντικαταστάθηκε συστηματικά από πολυκατοικίες, η Αθήνα θα έχανε αμετάκλητα τη φυσιογνωμία της. Ως αποτέλεσμα της αστικοποίησης, η ιστορική πόλη χάθηκε από μια ανεξέλεγκτη αφθονία σύγχρονης αρχιτεκτονικής, δρόμων και αυτοκινήτων, κατακερματισμένη τόσο σε κλίμακα όσο και σε πνεύμα. Τα τελευταία 50 χρόνια, οι πολιτικοί και οι αρχιτέκτονες της πόλης καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο οι Αθηναίοι θα ζουν. Η έλλειψη ανοικτού χώρου, κτιρίων, αυτοκινήτων, μαζί με τα διάσπαρτα αρχαία μνημεία αποτελούν την τρέχουσα πραγματικότητα μιας πόλης που υφίσταται ρήξη με την ταυτότητά της.
Στο έργο της Albena Nikolova έχουμε τον εντυπωσιακό συνδυασμό κόκκινου και μπλε. Οι σπουδές της στη σύγχρονη Ρώμη για τη ζωή στους δρόμους εδραιώνουν τη θρησκευτική εικονογραφία της αναγεννησιακής τέχνης. Οι πλούσιοι κυανοτύποι της απεικονίζουν αγάλματα, περιστέρια, νεκροταφεία και ήσυχες γωνίες. Στο έργο της με το ‘κόκκινο φως’ παρατηρούμε οίκους ανοχής, μπουτίκ σχεδιαστών και χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Το έργο του κόκκινου φωτός μας θυμίζει το φωτογραφικό σκοτεινό δωμάτιο, ένα άλλο στοιχείο κόκκινου φωτός και την ιστορική σημασία μιας πρωτοποριακής διαδικασίας, του κυανοτύπου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συμβολικά συστήματα επικοινωνίας πέρα από τη φυσική ομιλούμενη γλώσσα, δηλαδή ένα σύστημα γραφής, μπορεί να ανιχνευθεί σε όλο τον κόσμο. Οι παράγωγες λέξεις ταξιδεύουν στον χρόνο και στον χώρο. Η Δρ. Emer O’Brien παρουσιάζει μια επιλογή από την τρέχουσα σειρά της, με τίτλο Contemporary Amnesia, Spaceframes. Υπάρχει μια γεωμετρία που μπορούμε να ανιχνεύσουμε που μας φέρνει στο μυαλό ιερογλυφικά – μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουμε αλλά μπορούμε να κατανοήσουμε. Φωτογραφημένα με διάχυτο φως που δεν φέρει προφανείς ενδείξεις για την τοποθεσία – υπάρχει μια ουδέτερη δημοκρατία της πρόθεσης και της ανάγνωσης. Πρόκειται για μία Χρονική Ζώνη.
Ο Nick Howe παρουσιάζει μια πρόσφατη σειρά βοτανικών ερευνών, άγριων χόρτων που οδεύουν προς την σπορά. Όμορφα φωτογραφημένο με φυσικό φως και τυπωμένο σε τραχύ λεπτό χαρτί: η υφή είναι πολυτελής. Το ταπεινό μεταμορφώνεται σε βοτανική γιορτή κατάλληλη για τους θεούς. Αναρωτιόμαστε πόσο μακριά θα ταξιδέψουν αυτοί οι σπόροι, και ποιος θα τους αναγνωρίσει με ένα όνομα άγνωστο σε εμάς; Υπάρχουν μυστήρια μέσα σ’ αυτούς τους σπόρους; Βυθιζόμαστε.
Ο πολιτισμός είναι πολύπλοκος. Οι άνθρωποι είναι πολύπλοκοι. Στη φιλοσοφική ταινία της Karin Gunnarson με τίτλο Plato’s Plate, ο θεατής αντιμετωπίζει ένα προσωπικό συναισθηματικό ταξίδι. Ο αγαπητός, αδέξιος, nonbinary πρωταγωνιστής μάς βιώνει μια σειρά από βασικά ανθρώπινα συναισθήματα: χαρά, απόγνωση, πλήξη, άγχος, ενθουσιασμό, επαναστατικές ανακαλύψεις και αποτυχίες. Το κοινό ακολουθεί και συνεχίζει να αναρωτιέται αν εμείς οι ίδιοι έχουμε θέσει αρκετό χρόνο για να αναλογιστούμε τον υπαρξιακό τρόμο. Σημείωση για τον εαυτό μας…
Ο Felix Friedmann παρουσιάζει ένα οικείο του ταξίδι που διαρκεί περισσότερο από 20 χρόνια. Το ταξίδι του με την Arlette – μοντέλο, φίλη, ερωμένη, καλύτερη φίλη, έμπιστη, σύζυγος και μητέρα των παιδιών τους. Μια ζωή εν τη γενέσι της η οποία σύντομα θα δημοσιευθεί σε μορφή βιβλίου. Αντιπροσωπεύεται σε αυτήν την έκθεση ως ένα οπτικό ημερολόγιο – ο Felix χειρίζεται με μαεστρία την εκτύπωση έγχρωμης αναλογικής φωτογραφίας. Η απτή διαδικασία της εκτύπωσης με τα χέρια είναι ιδανική, πολύτιμη όπως η ίδια η ζωή που υψώνεται από το χέρι του.
Η Sarah Zakaib παρουσιάζει έργα που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της διαμονής της στην Αθήνα το 2019. Ασχολείται με την έρευνα που αντικατοπτρίζει και αντιπροσωπεύει τη ζωή της και τη ζωή των άλλων γύρω της. Η πηγή για τα έργα της είναι από την προσωπική της ζωή και από τις ιστορίες που συλλέγει. Καταγράφει, γράφει, τραβάει φωτογραφίες, σημειώνει, ζωγραφίζει, διαβάζει. Αυτή η αθροιστική έρευνα μετατρέπεται στη συνέχεια σε άλλο μέσο. Εννοιολογικά, το έργο είναι αγκυροβολημένο σε αόρατο χώρο, αποτελεί τεκμηρίωση του χρόνου σε διάφορες μορφές, ασυνέπεια της μνήμης και μετάβαση των ιστοριών σε μύθο. Το έργο είναι μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί το μέσα με το έξω. Είναι μια αναζήτηση για τα κενά της ασυμφωνίας μεταξύ της νόησης και της μνήμης: μια προσπάθεια να αδράξει το εφήμερο. Η εγκατάστασή της περιλαμβάνει ένα παλιομοδίτικο τηλέφωνο που χτυπά τυχαία – όταν ο επισκέπτης το απαντά, μία πρωτογενής φωνή μας αναμεταδίδει ένα μήνυμα.
Η Wendy Bevan μας προσφέρει εξέλιξη. Μια νέα εργασία σε εξέλιξη. Με τίτλο Infinity – αυτό που είναι απέραντο, ατελείωτο, η έμπνευσή της είναι η Ελλάδα. Αυτήν τη περίοδο συνθέτει την πρωτότυπη μουσική. Μια πολύπλευρη καλλιτέχνης – μουσικός, τραγουδοποιός, συνθέτης, κινηματογραφιστής και φωτογράφος. Αυτό το έργο σηματοδοτεί για την ίδια ένα σημείο καμπής. Υπάρχει μια ζεστή ακινησία και δύο γυναίκες που λούζονται στο αφρώδες φως του ήλιου που φθάνει στη θάλασσα. Δεν μπορούμε να ακούσουμε το νερό, αλλά το νιώθουμε. Κάτι μυστηριώδες στις ματιές τους – αναγνωρίζουμε την ευτυχία, αλλά δεν ξέρουμε γιατί.
– Δρ. Emer O’Brien
Στην έκθεση “Bloodline” συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Antonia Bardis, Albena Nikolova, Emer O’Brien, Nick Howe, Karin Gunnarson, Felix Friedmann, Sarah Zakaib, Wendy Bevan
Επιμέλεια έκθεσης: Δρ. Emer O’Brien
