Παίρνοντας στα χέρια μου το βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου, “Λιωμένο Μολύβι“, δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς να περιμένω. Το εξώφυλλο αινιγματικό, το ίδιο και η περίληψη του βιβλίου στο οπισθόφυλλο.
Από τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Σπασμένα γυαλάκια που σχηματίζουν έναν καθρέπτη, ένα παλιό κραγιόν που κρύβει ανείπωτα μυστικά μέσα του και ένα λιωμένο μολύβι. Πώς μπορούν όλα αυτά αλήθεια να συνδέονται με την ιστορία της ζωής μιας γυναίκας, της Θεώνης; Τι μπορεί να μαρτυρούν για την πορεία της στο χρόνο αυτά τα θεωρητικά, μικρά και ασήμαντα, δίχως αξία πράγματα; Και όμως… κρύβουν μέσα τους μυστικά που δεν ξεχάστηκαν στο χρόνο, έμειναν εκεί, άσβηστα περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου για να αποκαλύψουν όλα όσα έκρυβαν κι εμείς, ως αναγνώστες, παρασυρόμαστε σε ένα ταξίδι στο παρελθόν που ξετυλίγεται μπροστά μας, αποκαλύπτοντάς μας όσα δεν είχαν βγει μέχρι τώρα στο φως.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σήμερα είναι μία από εκείνες τις φορές που πραγματικά δυσκολεύομαι να μιλήσω για την υπόθεση ενός βιβλίου και αυτό γιατί, είναι εξαιρετικά πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη. Αν μας ζητούσαν να δώσουμε τον ορισμό μιας σπονδυλωτής αφήγησης, τότε η ιστορία του κύριου Πράντζιου, θα αποτελούσε ένα εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση. Ναι, μπορεί η Θεώνη να είναι αυτή που αναφέρεται στο οπισθόφυλλο όμως στην πραγματικότητα, είναι μόνο μία εκ των πολλών πρωταγωνιστών ενός δράματος. Άνθρωποι της καθημερινότητας, άλλοι αριστοκράτες, άλλοι επαρχιώτες, άλλοι να λειτουργούν με τη λογική και άλλοι με το συναίσθημα, άνθρωποι που κατευθύνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα πάθη τους και άλλοι να παρασύρονται από αυτό που ίσως η μοίρα, ή και κάποιοι που την επηρέασαν, έγραψαν στο ριζικό τους. Ο Μάστορας και η οικογένειά του, ο χασικλής και αμετανόητος Σολέο, ο χαμένος Έλιο που αναζητά τη δικιά του ευτυχία μέσα από την αγάπη που στερήθηκε, η Μόιρα που κατευθύνει με τον δικό της τρόπο το πεπρωμένο, είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτήρες που παρουσιάζονται μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος αυτού και μας παρασύρουν.
Το βιβλίο αυτό, δεν είναι η ιστορία μιας ζωής αλλά πολλών και μάλιστα, διαφορετικών που όμως, με έναν μυστήριο και γοητευτικό τρόπο, συνδέονται, μοιράζονται την τραγικότητα της απώλειας, του κυνηγιού μιας κλεμμένης ευτυχίας. Είναι μια ιστορία ανθρώπων, μια ιστορία για τις πράξεις και τις επιλογές τους που τελικά, καθόρισαν το ποιοι ήταν και το ποιοι έγιναν, που άλλαξαν τη δικιά τους πορεία αλλά κι εκείνη ανθρώπων που είτε γνώριζαν, είτε με κάποιον μαγικό τρόπο, συνδέονταν μαζί τους με ένα αόρατο νήμα ακόμα κι αν δεν το γνώριζαν. Είναι μια ιστορία ανθρώπων του περιθωρίου που με τον δικό τους τρόπο, έγιναν ήρωες και προστάτες. Μια ιστορία ανθρώπων του πλούτου που δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν την ευτυχία γιατί πάντα κάποιος τους την στερούσε. Άραγε τελικά, είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τη μοίρα μας, το πεπρωμένο της ζωής μας ή είμαστε απλά πιόνια σε ένα παιχνίδι που δεν ελέγχουμε και που όσο κι αν παλέψουμε, θα αναγκαστούμε στο τέλος να συγκρουστούμε και να παλέψουμε με τους χειρότερούς μας δαίμονες;
Η γραφή του κύριου Πράντζιου, είναι απλά υπέροχη, νατουραλιστική θα λέγαμε και καταφέρνει να μας παρασύρει στον πυρήνα της ιστορίας του, από τις πρώτες κι όλας σελίδες, προσκαλώντας μας να ανακαλύψουμε τα μυστικά που τόσο περίτεχνα έχει κρύψει και δεν φανερώνονται παρά λίγο πριν το τέλος. Η αφήγηση είναι πλήρως σχηματοποιημένη, παραπέμποντάς μας σε αρχαία τραγωδία με τους ήρωές του να είναι απόλυτα ολοκληρωμένοι, δοσμένοι μέσα από ένα πρίσμα που συνδυάζει τον ρεαλισμό και την ευαισθησία, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με έννοιες τόσο αντικρουόμενες και όμως, στην πραγματικότητα, τόσο άρρητα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Αγάπη και μίσος, ελπίδα και παράδοση, δημιουργία και καταστροφή, λογικό και παράλογο, ευγενές και ύπουλο, καλό και κακό. Μπορεί άραγε να υπάρξει το καθένα από αυτά χωρίς το άλλο; Και αν όχι, πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασύρεται από τις εσωτερικές μας παρορμήσεις ή από το κοινωνικό και περιβαλλοντικό μας φαίνεσθαι;
Αν θα σας πρότεινα να διαβάσετε χωρίς δεύτερη σκέψη κάποιο βιβλίο γραμμένο από Έλληνα λογοτέχνη, τότε σίγουρα το “Λιωμένο Μολύβι”, θα ήταν ένα από αυτά. Κι αν θα το έκανα, δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός πως ο συγγραφέας αποδεικνύεται δεξιοτέχνης του λόγου αλλά, για τα συναισθήματα που θα σας γεννήσει καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, για τους προβληματισμούς που θα σας προκαλέσει όσον αφορά τη μοίρα και τις ανθρώπινες αποφάσεις, για τη λογική, την ευαισθησία και το χιούμορ του, την πολυπλοκότητα της δομής της αφήγησης και το παιχνίδι σκέψης και σύνθεσης των κομματιών ενός παζλ που σε προκαλεί να λύσεις. Θα σας το πρότεινα χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη γιατί πολύ απλά, είναι ένα εξαιρετικό αφήγημα που θα σας καθηλώσει και στο τέλος, είμαι βέβαιη πως θα σας κόψει την ανάσα, θα σας φέρει δάκρυα στα μάτια με την τραγικότητά του που όχι μόνο είναι αναπόφευκτη αλλά, κορυφώνεται.
Το βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου, «Λιωμένο μολύβι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα».