Στο “Bubble Jam”, τα πρόσωπα του έργου δεν βρίσκονται εδώ, αλλά σε κάποιο απομακρυσμένο chatroom. Oι θεατές τους ακολουθούν και ενίοτε αλληλεπιδρούν μαζί τους αλλά και μεταξύ τους. Πώς βλέπουμε τον κόσμο μέσα από την οθόνη του κινητού μας και πώς βλέπει ο κόσμος εμάς;
«Ποιος βρίσκεται στην άλλη άκρη του Internet και τι διαδραματίζεται όταν επικοινωνούμε μαζί του online;» Θέτοντας αυτήν την ερώτηση, ο Daniel Wetzel, ιδρυτικό μέλος της διεθνώς καταξιωμένης ομάδας Rimini Protokoll, στήνει, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από 24 Νοεμβρίου έως 21 Απριλίου, μια παράσταση-παιχνίδι, πείραμα και έργο για τη γενιά που έχει περίπου την ίδια ηλικία με το YouTube, που έχει μάθει να επικοινωνεί κατά βάση μέσω του Messenger, του Viber και του WhatsApp. Το Bubble Jam είναι μια παράσταση που προσπαθεί να μετατρέψει την τεχνολογία σε ιστορία, σε μια ιστορία της εποχής μας. Τι συμβαίνει όταν οι αλγόριθμοι μπαίνουν στη μέση και επηρεάζουν την επικοινωνία μας και την αίσθηση του εαυτού μας; Με ποιους επικοινωνούμε τελικά, και ποια είναι τελοσπάντων εκείνα στα οποία κάνουμε “like” και “follow”; Ποιοι, τελικά, είμαστε όλοι εμείς και τι ακριβώς κάνουμε εδώ πέρα; Μια παράσταση στην οποία η σκηνή ανήκει στο κοινό, ανήσυχους εφήβους και ενήλικες.
Δεν υπάρχουν θεατές στο Bubble Jam. Ούτε ηθοποιοί. Ούτε σκηνικό. Κι όμως, με κάποιον τρόπο υπάρχουν. Αντί για σκηνικό, κώδικας, αντί για θεατές, χρήστες. Οι θεατές-χρήστες εισάγονται στο Bubble Jam μέσα από τα μηνύματα που ακολουθούν με τα κινητά τους. Τα κινητά δένονται στα σώματα των χρηστών και όλοι μαζί σε ένα cloud που τους κατευθύνει. Το Bubble Jam είναι μια θεατρική πλατφόρμα που βρίσκεται ακόμα υπό κατασκευή. Κάθε παράσταση είναι ένα τεστ σε διάλογο με τους δημιουργούς του. Ανάλογα με τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις τους, οι χρήστες πλοηγούνται σε διαφορετικές πορείες μέσα σε μια κοινή ιστορία.
Όλοι μαζί. Κι ο καθένας χωριστά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάστε περισσότερα
Γνώριμος στο κοινό της Στέγης από προηγούμενες συνεργασίες του, ο Ντάνιελ Βέτσελ (γενν. 1969) είναι ιδρυτικό μέλος της πρωτοποριακής ευρωπαϊκής ομάδας Rimini Protokoll (2002), η οποία συχνά δημιουργεί ρηξικέλευθα πρότζεκτ όχι με ηθοποιούς, αλλά με «ειδικούς» επί του εκάστοτε θέματος.
Είναι η τέταρτη φορά που οι Rimini Protokoll συνεργάζονται με τη Στέγη, παρουσιάζοντας δουλειά τους στην Αθήνα.
Η αμέσως προηγούμενη δουλειά του Ντάνιελ Βέτσελ στη Στέγη ήταν το Evros Walk Water 1 & 2 στο πλαίσιο του Onassis Fast Forward Festival 4, μια εγκατάσταση βασισμένη στις αφηγήσεις και τους αυτοσχεδιασμούς ασυνόδευτων ανήλικων μεταναστών, όπου το κοινό συμμετείχε ενεργά: λαμβάνοντας οδηγίες από ακουστικά, επανεκτελούσε το μουσικό έργο “Water Walk” του John Cage.
Ο Ντάνιελ Βέτσελ συμμετείχε επίσης στο X Apartments Athens (2015), την περιπατητική site-specific περφόρμανς που δόθηκε εκτός Στέγης, σε διαμερίσματα και σπίτια στο κέντρο της Αθήνας, στο πλαίσιο του Onassis Fast Forward Festival 2. Παρουσίασε το έργο «Οδός Λήθης 7», στο οποίο δύο δίδυμες αδερφές έπαιζαν πιάνο στο ημιτελές διαμέρισμά τους που δεν κατάφεραν ποτέ να κατοικήσουν.
Στις παραστάσεις που έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα, οι Rimini Protokoll έχουν κατά καιρούς ανεβάσει στη σκηνή τους εξής «ειδικούς»: Ξεναγούς και φύλακες ελληνικών αρχαιολογικών χώρων (Hot spots ή Ήμουν εδώ, θέατρο Θησείον, 2004)· Ινδούς τηλεφωνητές (Calcutta in a box, Bios, 2009)· απολυμένους μουεζίνηδες του Καΐρου (Radio Muezin, Πειραιώς 260, Φεστιβάλ Αθηνών 2009)· 103 οικοδόμους, ζωγράφους, αντιρρησίες συνείδησης, πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες, ακτιβιστές και δικηγόρους, που συνιστούν τους σύγχρονους «Προμηθείς» της Ελλάδας, εκτιθέμενους –εν είδει στατιστικού γραφήματος– στη σκηνή του Ηρωδείου (Ο Προμηθέας στην Αθήνα, Φεστιβάλ Αθηνών 2011)· 20 ανθρώπους που η ζωή τους διαμορφώνεται από το παγκόσμιο εμπόριο όπλων (Situation Rooms, Fast Forward Festival 1, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2014)· ειδικούς στο διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έναν συντηρητή παλιών χειρογράφων, έναν εκ γενετής τυφλό μουσικό παραγωγό, έναν Ισραηλινό δικηγόρο και έναν Τούρκο hip-hop / metalcore καλλιτέχνη και εθνολόγο (Adolf Hitler: Ο Αγών μου, τόμοι Ι & ΙΙ, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2016).
«Εάν ο φυσικός χώρος του ανθρώπου είναι η κοινωνία, τότε εκείνος της τεχνητής νοημοσύνης είναι το διαδίκτυο. Τα κοινωνικά δίκτυα, παιδιά αυτών των δύο, είναι ταυτόχρονα και οι μητέρες των ψηφιακών αυτοχθόνων, των μετα-ανθρώπων, όλων εμάς που με ένα κινητό στο χέρι ψάχνουμε τον δρόμο που είναι μπροστά μας πιστεύοντας την οθόνη περισσότερο από τα μάτια μας.» – Πρόδρομος Τσιαβός, Υπεύθυνος Ψηφιακής Πολιτικής και Ανάπτυξης, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συντελεστές
Σύλληψη και Σκηνοθεσία: Daniel Wetzel
Συγγραφή: Daniel Wetzel, Γιώργος Παναγιωτάκης, Νικόλας Χανακούλας
Χώρος: Διδώ Γκόγκου
Φωτισμοί: Guy Στεφάνου
Σχεδιασμός και υλοποίηση του συστήματος λογισμικού: Δημήτρης Τράκας (ViRA)
Γραφικά: Δημήτρης Τράκας, Ρένια Παπαθανασίου (ViRA)
Σχεδιασμός και προγραμματισμός ήχου: Λάμπρος Πηγούνης
Επεξεργασία κειμένου: Ανδρέας Γ. Ανδρέου, Κωστής Καπιδάκης
Συντονισμός έργου: Νίκος Βογιατζής
Εκπαιδευόμενη: Kristin Brechler
Βοηθός σχεδιασμού χώρου: Ηλιάνα Καλαδάμη
Βοηθός ηχητικού σχεδιασμού: Στέφανος Συμινελάκης
Σύμβουλος-ψυχολόγος: Φλωρεντία Μπακομήτρου
Διεύθυνση παραγωγής: Juliane Männel (Rimini Protokoll), Γιαλένα Κλειδαρά (Apparat Athen)
Τεχνική διεύθυνση (Rimini Protokoll): Martin Schwemin
Στον κώδικα: Ανδρέας Γ. Ανδρέου, Δημήτρης Τράκας
Στο πλήθος: Κωστής Καπιδάκης, Νικόλας Χανακούλας
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση & Rimini Apparat
Συμπαραγωγή: The Cultural Schoolbag Norway / DKS Asker (Asker municipality)
Στην παράσταση γίνεται χρήση τεχνολογίας και στοιχεία που έχει αναπτυχθεί για το πρότζεκτ των Rimini Protokoll, “Dreaming Collectives. Tapping Sheep”, γραμμένο από τον Daniel Wetzel και την Ιωάννα Βαλσαμίδου.