Κοιτώντας τις φωτογραφίες, νιώθεις πως είσαι κι εσύ κάπου εκεί, μαζί τους. Ο Joey σε προσκαλεί, σε κάνει συμμέτοχο στη νομαδική ζωή της μπάντας όταν περιοδεύει. Οι τόσο ειλικρινείς σκέψεις που μοιράζεται μαζί μας, λειτουργούν σαν παράθυρο για να δούμε μέσα μέσα στην ψυχή και τη σκέψη του, να ανακαλύψουμε τον τρόπο που δημιουργούν.
Επανασύνδεση, χαμόγελα, πρόσωπα. Φαγητό, μυρωδιές, ουρανοί, γεύσεις, χρώματα, δρόμος, ορίζοντες, αναποδιές και ελπίδα, νότες, αλληλεπίδραση.
Οι εικόνες μέσα στη μουσική, η μουσική μέσα από τις λέξεις.
Μετά από αυτό το φωτογραφικό ημερολόγιο μάλλον να αρχίζεις να καταλαβαίνεις καλύτερα γιατί η μουσική των Calexico είναι τόσο μοναδική!
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αν αγαπούσαμε τους Calexico πριν, τώρα θα καταλάβετε ότι και αυτοί νιώθουν το ίδιο για εμάς!
Σε κάθε περιοδεία, την πρώτη μέρα μαζευόμαστε όλοι μαζί, με τις αποσκευές μας, και μπαίνουμε στη διαδικασία της προετοιμασίας για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία καθώς έβγαινα από το ξενοδοχείο μεταφέροντας αποσκευές για να τις βάλω στο βαν και να επιβιβαστώ στο tour bus. Ο προορισμός μας ήταν η πρώτη μας συναυλία στο Portland του Όρεγκον. Το να περιοδεύεις αυτές τις μέρες και να παραμένεις ασφαλής στην εποχή της πανδημίας είναι σημαντικό. Μέχρι στιγμής έχουμε καταφέρει να είμαστε υγιείς, χαρούμενοι και να μην έχει ακυρωθεί καμία συναυλία μας.
Εδώ είναι ο John στο Portland του Όρεγκον στο Revolution Hall καθώς συναρμολογεί τα vintage Meazzi Hollywood ντραμς από τα 1960’s. Τα είχε αγοράσει στο Άμστερνταμ σε μια περιοδεία και τα έφερε μαζί του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τη λατρεύω αυτή τη φωτογραφία γιατί δείχνει την αφοσίωση και την αγάπη του για την αποκατάσταση παλαιών μουσικών οργάνων. Η καρδιά του χωράει τα πάντα αλλά και κάθε άνθρωπο με τον οποίο συνεργάζεται. Το χαμόγελό του μαρτυρά πάρα πολλά την προσωπικότητά του, αλλά και τον λόγο για τον οποίο αυτή η μπάντα υπάρχει εδώ και τόσο καιρό.
Στη συναυλία μας στο Portland ένας φίλος του John μάς έφερε σπιτική κερασόπιτα. Και χωρίς πλάκα, αυτή ήταν η καλύτερη πίτα που έχω φάει ποτέ! Το καλό φαγητό στην περιοδεία είναι πολύ σημαντικό. Το ψάχνουμε και δεν είναι πάντα εύκολο να το βρούμε. Μερικές φορές μας βρίσκει το φαγητό όμως. Εκτός από μια καλή πίτα, χρειάζεσαι και καλό καφέ. Ο φίλος μου ο Colin Clark από το καφέ Push & Pour στο Boise, μας πρόσφερε άφθονες συσκευασίες του καλύτερου καφέ τους. Στην υγειά μας!
Η φωτογραφία αυτή δείχνει το εξωτερικό χώρο ενός venue στο Salt Lake City της Γιούτας. Όταν περιοδεύουμε αυτό είναι το σπίτι μας. Ένα tour bus και ένα τρέιλερ για να κοιμόμαστε το βράδυ ενώ ο οδηγός οδηγεί όλη τη νύχτα από πόλη σε πόλη. Θα έλεγε κανείς πως κάνουμε urban κάμπινγκ. Το συνηθίζεις μετά από λίγο καιρό και βρίσκεις τρόπους ώστε να εξασφαλίζεις τον καλύτερο δυνατό ύπνο. Βέβαια έχουμε περάσει πολλές νύχτες να ταξιδεύουμε σε κακοτραχαλους δρόμους, να ξυπνάμε διαρκώς και να αναρωτιόμαστε πού βρισκόμαστε. Περνάμε πολύ χρόνο μαζί, κουβεντιάζοντας, πίνοντας και παίζοντας χαρτιά. Σπάνια βλέπουμε ταινίες. Κυρίως ακούμε μουσική. Όταν είμαστε με τη μπάντα στο δρόμο νιώθουμε σαν οικογένεια. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε μια τόσο σπουδαία μπάντα μουσικών και ένα καταπληκτικό crew με το οποίο συνεργαζόμαστε εδώ και τόσα πολλά χρόνια.
Αυτό βλέπω όταν κοιτάζω κάτω τα πόδια μου, ένα setlist και μια αλυσίδα από πολύχρωμα πετάλια κιθάρας. Μου αρέσει να αλλάζω το setlist κάθε βράδυ προσθέτοντας κάποια διαφορετικά παλιά τραγούδια ή δουλεύω ξανά κάποια νέα τραγούδια. Αφιερώνω χρόνο και εξετάζω τον κάθε χώρο που θα παίξουμε και προσαρμόζω το setlist. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα ξέρω ότι σας αρέσει πραγματικά το “Stray”, οπότε θα βεβαιωθώ ότι αυτό το τραγούδι θα είναι στο setlist μας και θα σκεφτώ τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνει αυτό το τραγούδι ακόμα πιο ξεχωριστό. Η ροή των τραγουδιών και η χτίσιμο της δυναμικής της συναυλίας είναι μέρος της εμπειρίας μας με κάθε κοινό. Μου αρέσει να σφυγμομετρώ τη διάθεση του εκάστοτε κοινού για να βρούμε πώς μπορούμε να συνδεθούμε όσο το δυνατόν καλύτερα μαζί του. Αν το κοινό θέλει να παρτάρει, τότε θα αλλάξω το setlist στη μέση της συναυλίας για να ακολουθήσω την ενέργεια του. Η μουσική είναι συζήτηση, είναι μία αμφίδρομη σχέση και η μουσική μας ενώνει.
Το φαγητό είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα. Όλοι το ξέρουμε. Μερικές φορές μας λείπουν πολύ τα αγαπημένα μας πιάτα από το Τούσον. Εδώ βλέπετε τον Sergio που φτιάχνει μερικά χειροποίητα τάκος με κοτόπουλο στο backstage στο Ντάλας του Τέξας. Μαζί με τον Jacob άρχισαν να φτιάχνουν γουακαμόλε σε όλη τη διάρκεια της τελευταίας περιοδείας μας στις ΗΠΑ. Το μυστικό τους είναι ότι χρησιμοποιούν πολύ λάιμ και μπόλικο κόλιαντρο. Εκείνη τη μέρα, ο Sergio έψαξε στα γύρω καταστήματα και βρήκε μερικές χειροποίητες τορτίγιες από αλεύρι και τελικά έφτιαξε τα καλύτερα τάκος της περιοδείας.
Τελικά, το τιρκουάζ αρέσει πολύ σε αρκετά μέλη του συγκροτήματος. Μπορεί η μπάντα να φεύγει από την Αριζόνα, αλλά η Αριζόνα δεν φεύγει από την καρδιά της. Αυτή η πολύτιμη και πανέμορφη πέτρα μας καλεί και μας θυμίζει το Τούσον. Τυχαίνει επίσης να αποτελεί και τίτλο από ένα από τα τραγούδια του νέου μας άλμπουμ El Mirador.
Τη μέρα που είχαμε ρεπό στο Lubbock του Texas, ο Sergio κι εγώ επισκεφτήκαμε το Buddy Holly Center. Είμαστε και οι δύο θαυμαστές του και μάθαμε πολλά για αυτόν. Είχαν πολλά προσωπικά αντικείμενα και υπάρχοντα του Buddy, μεταξύ των οποίων και τα γυαλιά που φορούσε όταν σκοτώθηκε στο αεροπορικό δυστύχημα. Βλέποντας τα γυαλιά του σταμάτησα και άρχισα να κλαίω. Ο κόσμος δεν έχει χάσει μόνο τον Buddy, αλλά και τον Ritchie Valens και τον Big Bopper. Βλέποντας πώς ταξίδευαν και πόσα άντεχαν για χάρη της μουσικής, μου θύμισε όλα αυτά που πρέπει να κάνουν οι μουσικοί για να κρατήσουν την τέχνη τους ζωντανή. Ο Buddy ήταν μόλις 23 ετών όταν πέθανε και σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα που έπαιξε, ενέπνευσε πολλούς και βοήθησε να αλλάξουν πάρα πολλά στη μουσική.
Λατρεύω το Santa Fe του New Mexico. Τράβηξα αυτή την tourist style φωτογραφία των κόκκινων τσίλι που στεγνώνουν στον καυτό ήλιο με φόντο ένα πανέμορφο δείγμα της ισπανικής ιεραποστολικού τύπου αρχιτεκτονικής που τη συναντάς σε ολόκληρη τη Νοτιοδυτική Ευρώπη. Πέρασα υπέροχα περπατώντας στο παλιό κομμάτι της πόλης εκείνη την ημέρα και αγόρασα μερικά αναμνηστικά για την οικογένειά μου. Αυτό άλλωστε θέλω να κάνω κάθε μέρα αν μπορώ, να περπατάω και να εξερευνώ και μετά να ανακαλύπτω ένα μέρος για να πιώ τον καφέ μου. Απολαμβάνω να γνωρίζω τους ντόπιους και να ακούω τις ιστορίες τους. Είναι ένα από τα προτερήματα του να βρίσκεσαι σε περιοδεία.
Το Τούσον (Tucson) είναι γεμάτο παλιά αυτοκίνητα. Ακόμη και στις περιοδείες μου στις ΗΠΑ πάντα έχω το νου μου για παλιά αυτοκίνητα. Επιστρέφοντας στο Τούσον, ο Τζον, ο Μπράιαν κι εγώ πήγαμε στο μνημόσυνο ενός αγαπημένου φίλου και συναδέλφου μουσικού που πέθανε πρόσφατα. Τον έλεγαν Αλ Φάουλ και αυτό το πανέμορφο αυτοκίνητο ή, αλλιώς, το «Tequila Taxi» βρισκόταν παρκαρισμένο πίσω από το κτίριο, κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου δένδρου Μεσκίτη. Ένιωθα μεγάλο βάρος στην καρδιά μου εκείνη τη μέρα καθώς σκεφτόμουν όλες τις ωραίες στιγμές που είχα περάσει με τον Αλ και επειδή είχαμε επιστρέψει στο Τούσον για να παίξουμε στο Rialto Theatre στο κέντρο της πόλης. Του αφιέρωσα το τραγούδι «Frank’s Tavern» εκείνο το βράδυ. Εκείνη η επιστροφή στον τόπο μου ήταν συγκινητική και συναισθηματικά φορτισμένη.
Εδώ είμαι στο Phoenix της Αριζόνας με τον φίλο μου Hot Rod Ron που ήρθε στα παρασκήνια για να μου χαρίσει το ακορντεόν του πατέρα του. Μου έκανε έκπληξη. Είχα να δω τον Ρον από πριν την πανδημία, όταν πήρε τη Chevrolet Impala μου του 1960 για να τη φτιάξει. Μου είπε ότι ο πατέρας του πέθανε πρόσφατα και ότι θα ήθελε πολύ να πάρει το ακορντεόν του η μπάντα μας. Οπότε φωτογραφιζόμαστε εδώ μαζί και αυτό το ακορντεόν θα χρησιμοποιήσουμε σε μελλοντικά άλμπουμ των Calexico. Παρατηρήστε το χρώμα του ουρανού στο φόντο, μόλις είχε βρέξει και όταν βρέχει στην έρημο η ατμόσφαιρα μετά είναι σαν ευλογία.
Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας, πίσω από το Belly Up Tavern. Το ηλιοβασίλεμα ήταν πανέμορφο εκείνη την ημέρα και ο φράχτης του χώρου έστεκε εκεί συμβολικός. Σου έφερνε αμέσως στο νου το τείχος των συνόρων μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού, το οποίο δεν απέχει πολύ από το σημείο όπου δίναμε συναυλία. Η φύση δεν γνωρίζει όρια ή σύνορα. Ο ουρανός είναι απεριόριστος. Τρέφω την ελπίδα ότι η μουσική που φτιάχνουμε μπορεί με κάποιο τρόπο να εμπνεύσει τους ανθρώπους να είναι ανοιχτοί και αλληλέγγυοι.
Το Ford Ampitheater στο Λος Άντζελες, που βρίσκεται φωλιασμένο ανάμεσα στο φυσικό τοπίο των Hollywood Hills, είναι μια ιδανική τοποθεσία για να παίζουμε μουσική και να επικοινωνούμε κάτω από τα αστέρια με το κοινό μας. Εκείνη τη μέρα βρέθηκα εκεί με την οικογένειά μου και χάρηκα που είδα και μερικούς παλιούς φίλους. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια οδηγώντας στους αυτοκινητόδρομους αυτής της πόλης πηγαίνοντας σε πολλές συναυλίες, σε δισκοπωλεία και καταστήματα μουσικών ειδών. Όποτε βρίσκομαι στο Λος Άντζελες νιώθω ότι ολοκληρώνονται πολλοί κύκλοι της ζωής μου. Ένιωσα όμορφα που ήμουν ξανά εκεί.
Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ και να μην τραβήξω μια «τουριστική» φωτογραφία του διάσημου τραμ στο Σαν Φρανσίσκο. Είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις και ήταν μια πανέμορφη ηλιόλουστη μέρα. Δεν είχε καθόλου ομίχλη, μόνο έναν καταγάλανο ουρανό.
Μια ελεύθερη μέρα στο Tucson. Πήγαμε σινεμά στο ιστορικό Loft Cinema. Ο Τζον ήθελε να δει ένα ντοκιμαντέρ για το Φεστιβάλ Τζαζ και Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Νέας Ορλεάνης. Στη συνέχεια τραβήξαμε μια φωτογραφία με μερικούς από τους εργαζόμενους κάτω από την εμβληματική τέντα και το λυκόφως του απέραντου ουρανού της Αριζόνας.
Ενώ βρισκόμασταν στο Austin του Texas, είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε μια μικρή συναυλία για το κοινό του ραδιοφωνικού σταθμού KUTX. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους της χώρας. Πάντα προσπαθούμε να κάνουμε στάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς για ακουστικές ή άλλες special παρουσιάσεις. Εξακολουθώ να ακούω και να πιστεύω στο ραδιόφωνο. Μου αρέσει να ακούω τις φωνές των ραδιοφωνικών παραγωγών και τις ιστορίες για τη μουσική και τις κοινότητές τους. Αυτή ήταν μια ξεχωριστή περίσταση και γι’ αυτό συμμετείχε ολόκληρη η μπάντα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε μετά, μαζί με την παρουσιάστρια Laurie Gee.
