Μια ιδιαίτερη μέρα, αυτή του Σαββάτου, ήταν ικανή να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ανάμικτα συναισθήματα είχαν βρεί χώρο στην σκέψη μας και η πρώτη ματιά στην είσοδο του Fuzz μας έκανε να απορήσουμε για την αφοσίωση των Αθηναίων στους Calexico. Ο κόσμος αρκετός, απο πολύ νωρίς να περιμένει υπομονετικά για την είσοδο. Η εμφάνιση ήταν πολυ πρίν sold out!
Από τον Μιχάλη Χρυσό
Στον χώρο έβλεπες να νικάει με διαφορά η ηλικιακή ομάδα των 30 και άνω, χωρίς να λείπουν και οι πιο νέοι και ανήσυχοι. Η σκηνή γεμάτη και έτοιμη να δώσει το βήμα για τους εφτά μουσικούς απο την Αμερικη και το Μεξικό.
Την βραδιά άνοιξε ο αγαπημένος μας, Δημήτρης Αρώνης- Moa Bones. Η γελαστή και χαλαρή φυσιογνωμία του κατέκλυσε μονομιάς την αίθουσα. Ο Δημήτρης αγαπάει την μουσική και φαίνεται σε κάθε του ανάσα. Αφού μας καλωσόρισε με την ‘’πατησιώτικη φόλκ΄΄ όπως την χαρακτήρισε, μπήκε στα άδυτα του τελευταίου του άλμπουμ με δύο υπέροχες συνθέσεις. Μας παρέθεσε την άποψη του για τα γεγονότα και αφου έλαβε το θερμό χειροκρότημα συνέχισε με την διασκευή του υπέροχου ‘’aint got no/ I got life’’ της Nina Simone. Η κορύφωση είχε φτάσει μέσα απο μια φωνή που ξεσπούσε, μεταμορφωνόταν, εξιστορούσε και κραύγαζε. Η διαφαινόμενη πορεία που θα έχει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν είναι καθόλου τυχαία και όσοι βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στο χώρο καταλάβαμε το γιατί.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η συνέχεια ανήκε στους Calexico. Η μικρή καθυστέρηση που έλαβε χώρα, μέχρι τα μέλη της μπάντας να γεμίσουν την σκηνή, ήταν ιδανική για να κλιμακωθεί το αίσθημα της προσμονής. Ο Joey Burns ήταν ο πρώτος που έπιασε την κιθάρα του και με την συνοδεία των τυμπάνων αφιέρωσε ένα κομμάτι για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης. Σειρά είχαν αρκετές νέες συνθέσεις αλλα και παλιά αγαπημένα κομμάτια όπως ‘’Two silver trees, Crystal frontier’’ κ.λ.π. Ο μπροστάρης τους δεν σταμάτησε να ευγνωμονεί το κοινό και να χαρακτηρίζει την παρουσία της μπάντας ξανα στην Ελλάδα ευλογία.
Η ζεστή φωνή του σε συνδυασμό με την απίστευτη ενέργεια που δίνουν τα πνευστά όργανα στις συνθέσεις τους έκαναν την διαφόρα. Ιδιαίτερη θέση στον ήχο της μπάντας έχουν τα τύμπανα και το groove που παράγουν. Είναι μεγάλη υπόθεση να κάνεις την πλειοψηφία των παρευρισκόμενων να κουνιέται ρυθμικά απο το πρώτο άκουσμα.
Και κάπου στα μισά της βραδιάς μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Οι Τακίμ βάδισαν προς την σκηνή για να εκτελέσουν δύο κομμάτια με την μπάντα. Το κοινό παραληρούσε καθώς η ιδιαίτερα συμπαθέις κομπανία έπαιξε τις πρώτες νότες. Το Stray σε μια ανατολίτκη διασκευή του ήταν το σημείο που πλέον το βράδυ είχε εξελιχθεί σε ένα λάτιν/έθνικ πάρτυ. Απο κει και πέρα τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους καθώς παρατηρήσαμε αρκετό κόσμο να χορεύει, να αγκαλιάζεται και να αδειάζει τα ποτήρια του.
Αυτό που θα κρατήσουμε είναι η σεμνότητα και η σύνδεση των μελών του γκρούπ με το κοινό. Παρά τα αρκετά χρόνια στην διεθνή δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις οι Αμερικάνοι ήταν αψεγάδιαστοι επι σκηνής και ακούραστοι απο πλευράς απόδοσης. Έδωσαν μια πραγματική παράσταση μίας ώρας και τριάντα λεπτών χωρίς ανάσα. Σίγουρα φύγαμε ικανοποιημένοι και λίγο πιο ανάλαφροι απο το στενό του Ταύρου και για αυτό έχουν την αποκλειστική ευθύνη!
