Ζωή δεν είναι το ζω, το βιολογικώς ζην, αλλά η ζωή που μπορούμε να αφηγηθούμε, η αφηγούμενη ζωή. Το Caravan Project με τις δυο μογγολικές σκηνές ταξιδεύει και σταθμεύει σε διάφορους τόπους της Ελλάδας και ουσιαστικά καλεί το κοινό στα μέρη που επισκέπτεται να καταθέσει τη δική του μαρτυρία, να αρθρώσει τη δική του αφήγηση, γιατί αν δεν το κάνουν οι ίδιοι κάποιος άλλος θα το κάνει για λογαριασμό τους. Το έργο του Caravan Project συνίσταται στο να δημιουργήσει ένα αρχείο, μια οργανική εγκυκλοπαίδεια ιστοριών που εμπλουτίζει τη συλλογική σοφία της ανθρώπινης κοινότητας.
Το μοίρασμα των ιστοριών είναι μια απόπειρα να σπάσουμε τα πολιτισμικά γκέτο που μας χωρίζουν και να ενωθούμε με τους άλλους. Η ιστορία είναι ο δούρειος ίππος που μας μπάζει στη ζωή κάποιου, και σαν λαθρεπιβάτες μνήμης, αφού καταδυθούμε στα μύχια του, να γυρίσουμε πίσω σ’ εμάς κουβαλώντας την αποκαλυπτική εμπειρία μιας συνάντησης. Ακούγοντας την ιστορία κάποιου νιώθει κανείς συχνά ότι περπατά σε ιερό έδαφος. Να μοιράζεσαι εν τέλει μια ιστορία είναι μια πράξη γενναιοδωρίας και αγάπης.
Να υπερασπιστούμε τις ιστορίες λοιπόν απέναντι στην εισβολή των γεγονότων και των πληροφοριών στη ζωή μας, που μετατρέπουν σταδιακά τη ζωή μας σε εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης. Απέναντι στην επιβολή της μιας απάντησης, της μιας οπτικής που κονιορτοποιεί την ετερότητα και εγκαθιδρύει τον απολυταρχισμό στον τρόπο που κοιτάμε τον κόσμο και τον Άλλο. Να υπερασπιστούμε τις ιστορίες που δημιουργούν νέες ιστορίες, που διευρύνουν τα όρια ανάμεσα στο φανερό και στο κρυμμένο, ανάμεσα στο πρόδηλο και στο αινιγματικό δημιουργώντας σχέσεις μεταξύ φαινομενικά αντίθετων στοιχείων, δημιουργώντας μια καλειδοσκοπική ματιά μέσα από την οποία να μπορούμε να κοιτάμε τον κόσμο. Μας ενδιαφέρουν ιστορίες που δεν υποτάσσονται, μοναχά μεταφέρουν τη συνείδηση της εποχής και του κοινωνικού περιβάλλοντος, ιστορίες που εναρμονίζονται, όπως λέει ο Καζαντζάκης, με το φοβερό ρυθμό του καιρού μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι ιστορίες κατοικούν στους ενδιάμεσους χώρους, υφαίνονται από τις αδιόρατες ποιητικές διαβαθμίσεις, στριμώχνονται στα περάσματα ανάμεσα σ’ αυτό που γνωρίζουμε και αυτό που υποψιαζόμαστε. Οι ιστορίες δεν κατασκευάζουν ένα κλειστό σύστημα όπου κυριαρχεί η αρχειοθέτηση πληροφοριών και δεδομένων, δε δημιουργούν ασφυκτικούς χώρους αιχμαλωτίζοντας τη ζωή, αλλά μαστορεύουν ένα οργανικό σύνολο από ετερόκλητα στοιχεία από μνήμες, αισθήσεις και συμβολισμούς που μεταμορφώνεται διαρκώς κάθε φορά που συναντιέται με την ιστορία κάποιου άλλου. Μένει απλά να βρούμε την αφήγηση, εκείνη που ενσωματώνει όλες εκείνες τις λεπτές αποχρώσεις, μια αφήγηση ικανή να εμπεριέχει τα αναγώγιμα, να ανασυνθέτει και να αποδομεί, να παίζει ανάμεσα στο οικείο και το διαφορετικό.
Οι ιστορίες μας είναι πραγματικές όσο και επινοημένες. Δεν πρόκειται να σας πω μια ιστορία όπως έγινε, αλλά θα σας την πω όπως τη θυμάμαι. Οι ιστορίες μπορεί να μη λένε την αλήθεια, αλλά λένε κάτι αληθινό με τον τρόπο τους και αυτή η αίσθηση μιας βιωμένης αλήθεια είναι που λείπει περισσότερο στους καιρούς μας, γιατί ακριβώς είναι μια γνώση που λειτουργεί σαν ένας αλάνθαστος οδηγός για ενδοσκόπηση. Και όπως λένε και οι Σούφι η γνώση που δεν οδηγεί στον εαυτό σου είναι χειρότερη από την άγνοια.
Το Caravan Project ταξιδεύει με τις μογγολικές σκηνές στη Βόρεια Ελλάδα και σταθμεύει στην Αλεξανδρούπολη. Περισσότερες πληροφορίες.
