Η έκθεση «Αμαζονομαχία» θα φιλοξενηθεί στο κτίριο του Μουσείου Ηρακλειδών από την Τετάρτη 2 Μαρτίου 2022 έως την Κυριακή 29 Μαΐου 2022, τελεί δε υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ισπανίας στην Αθήνα.
Η Αμαζονομαχία είναι ένα εγχείρημα της Clara Carvajal, που στοχεύει στην επανεκτίμηση του μύθου των Αμαζόνων, μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο. Με βάση τις επιστημονικές ανακαλύψεις των τελευταίων χρόνων που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη πολεμιστριών κατά τον 6ο αι. π.Χ., η καλλιτέχνιδα δημιουργεί μια σύγχρονη Αμαζονομαχία. Η έκθεση, υπό την επιμέλεια της ιστορικού τέχνης, Carmen Fernandez Ortiz, αποτελείται από 29 έργα.
Στις σειρές Αμαζονομαχία 1.1 και Αμαζονομαχία 1.2, η Clara Carvajal χρησιμοποιεί ως αφετηρία τις αναπαραγωγές των δεκατεσσάρων μετοπών της δυτικής πλευράς του Παρθενώνα, τις οποίες η ίδια φωτογράφισε στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης των Αθηνών. Προσθέτει κείμενο και εικόνα, προκειμένου να τις προσαρμόσει στο ιστορικό τους πλαίσιο. Με μια γραμματοσειρά, δικού της σχεδιασμού, ζωγραφίζει πάνω στο προστατευτικό ακρυλικό φύλλο, φράσεις, οι οποίες βασίζονται στους πέντε τίτλους που συνθέτουν τον σκελετό της ιστορίας:
-Μετάταξη
-Οι πραγματικές συνθήκες της μάχης
-Γυναίκες πολεμίστριες
-Η απώλεια της γλώσσας και ο πολιτισμός των ηττημένων
-Δεν είναι μύθος, είναι ιστορία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η αφήγηση ολοκληρώνεται με την Αμαζονομαχία 1.3, ένα βίντεο 12 λεπτών που δείχνει την επιβίωση των γυναικών σήμερα σε, απαγορευμένες για αυτές, επικράτειες. Αυτές οι νέες Αμαζόνες εκπροσωπούνται εδώ με εικόνες των εν δράσει αθλητριών πυγμαχίας, Arifa Bseiso (1984, Ιορδανία), Farinaz Lari Khanjari (1987, Ιράν) και Joana Pastrana (1991, Ισπανία), παγκόσμια πρωταθλήτρια στην κατηγορία ελαφρών βαρών. Η Clara Carvajal, επέλεξε αποσπάσματα του έργου Πενθεσίλεια (1808), του Γερμανού ρομαντικού συγγραφέα Χάινριχ Φον Κλάιστ (1777-1811), για να συνοδεύσει τις εικόνες του βίντεο.
«Οι μετόπες της δυτικής όψης του Παρθενώνα αναπαριστούν τις νίκες των Ελλήνων επί των φυλών των Αμαζόνων. Αυτή η Αμαζονομαχία αντιπροσωπεύει την αντίθεση μεταξύ τάξης και χάους, που για τους Έλληνες βρίσκεται στη σύγκρουση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας, ακόμα και μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ένα από τα στοιχεία που ενσαρκώνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτή την αντίθεση είναι η γυναίκα Αμαζόνα. Ανατρέπει την τάξη του ελληνικού πολιτισμού, αμφισβητώντας παραδοσιακές αξίες που καταδείκνυαν την ανωτερότητα του ελληνικού συστήματος και του ανδρικού φύλου. Προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η ανωτερότητα, ο αγώνας με τις Αμαζόνες υποβιβάστηκε στη σφαίρα του μύθου. Η στέρηση της ιστορικής τους αναγνώρισης οδηγούσε στη στέρηση της νομιμοποίησής τους και σε μια σεξιστική ανάγνωση της ιστορίας που ενίσχυε έτσι την προκατάληψη που διαρκεί ως σήμερα».
-Clara Carvajal
«Όπως λέει η Carvajal, “η άρνηση του επικού παρελθόντος των Αμαζόνων είναι ένας ακόμα τρόπος υποβιβασμού των γυναικών σε ρόλο υποταγής”. Η καλλιτέχνιδα τις κοιτάζει κατάματα και μας παρουσιάζει την παράδοση με βάση τις μετόπες του Παρθενώνα που φωτογράφισε, ώστε μέσα από αυτές να επιβεβαιώσει ότι οι μύθοι είναι μερικές αλήθειες, παρόλο που αυτοί οι μύθοι παραμένουν ακόμα ζωντανοί στην αντίληψή μας, στο υποσυνείδητό μας, χαραγμένοι με φωτιά ως αιώνιες αλήθειες που διατηρούνται και προστατεύονται από το ακρυλικό φύλλο, υλικό διαφανές αλλά κρύο, που μας απομακρύνει από άλλες πιθανές ερμηνείες. Η ελαιογραφία πάνω σε αυτό το υλικό, με μια νέα γραμματοσειρά που σχεδίασε η Carvajal, γλυκαίνει τη ματιά μας και μας συμφιλιώνει με τη δεύτερη ανάγνωση που προσφέρει το έργο. Μας αποκαλύπτει, έτσι, νέα στοιχεία ενός ιερογλυφικού που, όπως φαίνεται, ήρθε η ώρα να ερμηνεύσουμε».
–Carmen Fernandez Ortiz
«Επέλεξα αποσπάσματα του έργου του Χάινριχ Φον Κλάιστ, Πενθεσίλεια και τα επανένωσα σε μια σύντομη αφήγηση σχετικά με τη βία που ασκούν οι γυναίκες. Τα διάβασα φωναχτά, παριστάνοντας μια θεατρική απαγγελία. Εν τω μεταξύ, στην οθόνη προβάλλεται η εξάσκηση και η προπόνηση τριών αθλητριών πυγμαχίας σε κάτι που για τις ίδιες αποτελεί τις πραγματικές συνθήκες του Αγώνα».
-Clara Carvajal
Clara Carvajal
Η Clara Carvajal (Μαδρίτη, 1970) είναι εικαστική καλλιτέχνης. Απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης και των Blake College και Heatherley School of Art του Λονδίνου.
«Στα έργα μου το μήνυμα είναι το ιδίωμα». Όπως λέει η ίδια: «Είμαι καλλιτέχνης με σπουδές στη γλυπτική και ασχολούμαι με τις πολιτισμικές διεργασίες και γλώσσες της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Η προσέγγισή μου αναπτύσσει έναν καλλιτεχνικό διάλογο με διαφορετικά ιδιώματα, για να αποκαλύψει πώς οι κοινές βάσεις των διαδικασιών κοινωνικής επικοινωνίας αντικατοπτρίζονται σε πολιτισμούς που απέχουν χρονικά και χωρικά. Αυτές οι μορφές κυμαίνονται από συνηθισμένες εικόνες ως την ψηφιακή τεχνολογία και τα γεωμετρικά γραφικά σενάρια τα οποία αντιμετωπίζω ως κρυπτογραφημένα στοιχεία επικοινωνίας που μεταδίδονται μέσω της κοινωνικής συνείδησης και του ατομικού ασυνείδητου».
Το 1993 κέρδισε το πρώτο βραβείο «Υποτροφία Ayllón» που δίνει το Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης στην Σεγκόβια. Από τότε έχει κερδίσει πολλά βραβεία μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το τελευταίο, το 2017, η επιχορήγηση του προγράμματος Αρωγή στη Δημιουργία του Δήμου Μαδρίτης, το Endjavi-Barbé Art Projects, το Ses Voltes Center d’Árt και το Creació Palma για την ανάπτυξη ενός έρχου στο Σιράζ του Ιράν το 2014, καθώς και το πρώτο βραβείο στη Μπιενάλε Γλυπτικής στο Βαγιαδολίδ το 2007. Ο Διαγωνισμός “Generation” της Caja Madrid επέλεξε έργο της το 2005 και το 2009 επελέγη για να συμμετάσχει στο εργαστήριο «Γιάννης Κουνέλης» που διοργάνωσε το Ίδρυμα Botín στη Villa Iris.
Η αίθουσα Alcalá 31 του Δήμου της Μαδρίτης παρουσίασε το έργο της στο «Εδώ και Τώρα» (2010) καθώς και ένα προηγούμενο του ίδιου ιδρύματος στο Δίκτυο Νεανικής Τέχνης Red de Arte Joven (2000). Το Casa Encendida (Φλεγόμενο Σπίτι) ήταν σκηνικό της Generation 2005. Τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει το έργο της Στον Αραβικό Οίκο της Μαδρίτης και στην Κόρδοβα, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Μαδρίτης, στο Μουσείο Raúl Anguiano στην Γκουανταλαχάρα του Μεξικού, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Τετουάν του Μαρόκου, στο Παλάτι Λουκαρίνι, στο Τρέβι της Ιταλίας και στο Kaskadenkondensator, στο Βάρτεκ στην Βασιλεία της Ελβετίας.
