Ο Claudiu Mitcu αγγίζει για πρώτη φορά στην κινηματογραφική ιστορία της Ρουμανίας ένα θέμα ταμπού με οδηγό δυο νεαρούς ερωτευμένους ομοφυλόφιλους,
τον Κρίστι και τον Τζόρτζε, εισάγοντας τον θεατή στον κόσμο της νέας γενιάς, η οποία διεκδικεί την σεξουαλική έκφρασή της, σε ένα κράτος που αποδέσμευσε την ομοφυλοφιλία από τον Ποινικό Κώδικα, μόλις το 2001. Μια χαρτογράφηση της συντηρητικής ρουμανικής κοινωνίας, ένας αθέατος πόλεμος ενάντια στις προκαταλήψεις, την άγνοια και την απόρριψη εκτυλίσσεται με μια και μόνη διεκδίκηση, την ελευθερία της ανθρώπινης έκφρασης. Με αφορμή το πλαίσιο του 14ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το culturenow.gr συνάντησε τον σκηνοθέτη και δημιουργό και μίλησε μαζί του για το ανατρεπτικό ντοκιμαντέρ “Two of us”.
Συνέντευξη: Μαρία Κωφίδου
Culturenow.gr: Πως γεννήθηκε η ιδέα για το ντοκιμαντέρ «Τwo of us»;
Claudiu Mitcu: Η αρχική ιδέα γεννήθηκε επτά χρόνια πριν όταν ένας συμφοιτητής και φίλος αναγκάστηκε να φύγει από την Ρουμανία στην Αμερική λόγω της σεξουαλικής του διαφορετικότητας. Αρχικά η σκέψη μου ήταν να πρωταγωνιστήσει στο ντοκιμαντέρ αλλά όταν του προτάθηκε δεν το δέχτηκε. Πριν τρία χρόνια κατά τη διάρκεια της ετήσιας παρέλασης της γκέι κοινότητας υπήρξαν επεισόδια βίας με εμπλεκόμενους την μέλη της ακροδεξιάς και τη ρουμάνικης ορθόδοξης νεολαίας. Τότε ένιωσα πως είναι η στιγμή να δημιουργήσουμε ένα ντοκιμαντέρ που να αφορά τη γκέι κοινότητα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Cul.N.: Πόσο δύσκολο ήταν να υλοποιήσετε αυτή την ιδέα σας σε μία χώρα που η σεξουαλική διαφορετικότητα αποποινικοποιήθηκε μόλις το 2001;
C.M.: Ήταν αρκετά δύσκολο, διότι δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιον να δεχτεί να συμμετάσχει στην ταινία. Η διαδικασία εύρεσης του χαρακτήρα που θα πρωταγωνιστούσε διήρκησε αρκετό καιρό μέχρι να ανταποκριθεί ο Κρίστι και ο Τζόρτζε. Ιδανικά ήθελα οι πρωταγωνιστές να είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία ώστε να έχουν περισσότερες εμπειρίες να μοιραστούν. Ένα ακόμη γεγονός που έφερε εμπόδια στην κινηματογράφηση ήταν η άρνηση των γκει φίλων του ζευγαριού στις διάφορες συναντήσεις τους, οι οποίοι φοβόντουσαν να μην εκτεθούν και στιγματιστούν. Έτσι αποφάσισα να δώσουμε την κάμερα και να καταγράψουν οι ίδιοι την καθημερινότητά τους χωρίς τη δική μας φυσική παρουσία. Η καταγραφή κράτησε 2 χρόνια.
Μας παρέδιδαν το υλικό ανά 2 εβδομάδες και το επεξεργαζόμασταν με την ομάδα μου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν ο Κρίστι και ο Τζόρτζε οι οποίοι βρήκαν το θάρρος να κάνουν το βήμα και να μοιραστούν την καθημερινότητά τους μαζί μας.
Cul.N.: Εξαρχής θέλατε να καταγράψετε μια τόσο προσωπική ιστορία;
C.M.: Η αρχική προσέγγιση ως προς τη δομή του ντοκιμαντέρ ήταν διαφορετική. Είχα αποφασίσει να αποτελείται από διάφορα κεφάλαια που φιλοξενούσαν διαφορετικές απόψεις και γεγονότα όπως το gay parade, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, υλικό για το οποίο είχαμε ήδη εργαστεί. Όταν όμως έλαβα το υλικό από τον Κρίστι και τον Τζόρτζε ήταν ξεκάθαρο πως θα προχωρήσω με αυτό το «προσωπικό ημερολόγιο».
Cul.N.: Ποιος ήταν ο στόχος σας;
C.M.: Σίγουρα δεν είχα ως στόχο να δημιουργήσω επανάσταση ούτε ακραίες αντιδράσεις αλλά να συμβάλλω στο να γίνει μια αρχή. Δεν γνώριζα ότι δεν είχε εγχειρηθεί ποτέ στη Ρουμανία κάτι ανάλογο. Το ανακάλυψα στη διάρκεια των ερευνών για τη δημιουργία του φιλμ.
Cul.N.: Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού στη Ρουμανία;
C.M.: Όλοι είναι περίεργοι να δούνε την ταινία και κανείς δεν μένει αδιάφορος.
Οι αντιδράσεις είναι αυτονόητο πως ποικίλλουν. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει, ορισμένοι που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν την αγκαλιάζουν και άλλοι που προσεγγίζουν το θέμα ως κοινωνική στάση και θα επιθυμούσαν να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση σε αυτή. Όταν προβλήθηκε στο Βουκουρέστι στο πλαίσιο του διεθνούς φεστιβάλ ANONIMUL υπήρξαν επεισόδια και όπως με ενημέρωσαν αργότερα ήταν μία πιθανότητα την οποία η διοργάνωση την είχε λάβει υπόψη της παρόλα αυτά προχώρησε στην προβολή της.
Cul.N.: Ποια είναι η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ρουμανία στον τομέα σας;
C.M.: Προσωπικά νιώθω τυχερός γιατί η γενιά μου είναι στο επίκεντρο της αλλαγής και οι άνθρωποι που συμβάλλουν σε αυτήν είναι ηλικιακά και ως ιδιοσυγκρασία πολύ κοντά μεταξύ τους. Μια από τις πιο σημαντικές αλλαγές είναι ότι πλέον υπάρχουν ανεξάρτητες παραγωγές, όπως είναι και το “Two of us” ,οι οποίες δεν εξαρτώμενες από κρατικές επιχορηγήσεις. Φυσικά η παραγωγή ντοκιμαντέρ είναι μικρότερη από ότι σε άλλα κράτη και ο χώρος πιο περιορισμένος αλλά το θάρρος και η εμμονή για δημιουργία υπερισχύουν.
Cul.N.: Σκοπεύετε να κάνετε ένα ακόμη φιλμ με την ίδια θεματολογία;
C.M.: Σαφώς και θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ ξανά, σε δέκα χρόνια ίσως και με τους ίδιους πρωταγωνιστές ώστε να καταγράψω την πρόοδο ή την αλλαγή σε όποιον βαθμό και επίπεδο θα έχει συντελεστεί.