Coco: Ένα παραμύθι σε δύο κόσμους στην μεγάλη οθόνη!

Η Pixar επιστρέφει με τη 19^η της ταινία, για να οδηγήσει όχι μόνο το κινούμενο σχέδιο αλλά και το ίδιο το σινεμά ακόμα παραπέρα, με πρωτόγνωρες εικόνες και μία συναρπαστική ιστορία που ακουμπά, όπως πάντα, με το παγκόσμιο μήνυμα της, μικρούς και μεγάλους. Το COCO είναι μια πολύχρωμη περιπέτεια που τιμά τις μεξικάνικες παραδόσεις και μας ταξιδεύει στην πολύβουη Χώρα των Ζωντανών αλλά και στη μαγική Χώρα των Προγόνων με όχημα τη μουσική ή ακόμα καλύτερα την αγάπη για τη μουσική. Μια ταινία που γιορτάζει την αξία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κάθε οικογένειας, όπως ρίζωσε κάποτε και όπως ανθίζει με κάθε νέο μέλος της, με ένα πρωτότυπο μωσαϊκό αξέχαστων χαρακτήρων, που υφαίνουν όλοι μαζί μία συγκινητική, ξεκαρδιστική και, όπως μας έχει συνηθίσει το φιλόδοξο στούντιο, καθηλωτική ιστορία.

Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνουν οι Lee Unkrich (Toy Story 3) και Adrian Molina (story artist Monsters University), οι οποίοι συμμετέχουν στην ιδέα και το σενάριο, τη μουσική υπογράφει ο βραβευμένος με Όσκαρ συνθέτης Michael Giacchino (Up), ενώ στην ταινία ακούγεται το αξέχαστο Θυμήσου Με, ένα τραγούδι από τους βραβευμένους με Όσκαρ Kristen Anderson-Lopez και Robert Lopez (Frozen).

Σύνοψη

Παρά τη μυστηριώδη οικογενειακή απαγόρευση της μουσικής -η οποία κρατάει ολόκληρες γενιές-, ο Μιγκέλ ονειρεύεται να γίνει διάσημος μουσικός όπως το είδωλό του, Ερνέστο δε λα Κρουζ. Μετά από μερικά αλλόκοτα γεγονότα, και λαχταρώντας να αποδείξει το ταλέντο του, ο Μιγκέλ θα βρεθεί στην εκθαμβωτική, συναρπαστική και πολύχρωμη Χώρα τον Προγόνων. Με συνοδοιπόρο έναν γοητευτικό απατεώνα που ακούει στο όνομα Έκτωρ, ο Μιγκέλ θα ζήσει ένα απίστευτο ταξίδι που θα φανερώσει την κρυφή ιστορία της οικογένειας του.

Μια γιορτή που τιμά την οικογένεια και την τέχνη του να μένεις αξέχαστος

«Το COCO έχει να κάνει με ένα 12χρονο αγόρι που έχει μεγάλα όνειρα» λέει ο σκηνοθέτης Lee Unkrich. «Έχει να κάνει με μία οικογένεια που παλεύει για τα προς το ζην με παραδόσεις και πολλή αγάπη. Αυτό που έχει το πιο ενδιαφέρον στην ταινία είναι ότι αυτό το αγόρι θα μπορούσε να είναι ο γιος μου. Η οικογένεια θα μπορούσε να μένει στο διπλανό σπίτι. Η γλυκιά, αυταρχική γιαγιούλα που επιμένει να φας όλο σου το φαγητό θα μπορούσε να είναι η γιαγιά σου. Υπάρχει κάτι το οικείο για όλους μας σ’ αυτή την ιστορία. Αυτό την κάνει πολύ ξεχωριστή».

Το παγκόσμιο θέμα της οικογένειας άρεσε στους δημιουργούς. «Είμαστε όλοι μέρος μιας οικογένειας» λέει ο έτερος συν- σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Adrian Molina. «Αυτές οι σχέσεις είναι πανέμορφες και σύνθετες. Αλλά η οικογένεια διαμορφώνει αυτό που είμαστε, κι αν είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τους προγόνους μας, θα αναγνωρίζαμε τον εαυτό μας σ’ εκείνους;».

Ο Unkrich προσθέτει: «Αναγνωρίσαμε την κοινή ανάγκη να μας θυμούνται, να νιώθουμε ότι μετράμε για τους άλλους καιρό μετά το πέρασμα μας από εδώ. Παρομοίως, υπάρχει έντονη ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις των αγαπημένων μας. Όταν μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας και δημιουργούμε τις δικές μας, χτίζουμε αυτή τη σύνδεση ανάμεσα στις γενιές και αυτό είναι μεγαλύτερο από την καθημερινότητα μας».

Από μικρός στα διλήμματα

Η 19^η ταινία της Pixar Animation Studios μας παρουσιάζει τον Μιγκέλ, ένα φιλόδοξο πιτσιρίκο, μουσικό και αυτοδίδακτο κιθαρίστα, που ονειρεύεται να ακολουθήσει τα χνάρια του ειδώλου του, Ερνέστο δε λα Κρουζ, του πιο διάσημου μουσικού στην ιστορία του Μεξικό. Αλλά η οικογένεια του Μιγκέλ απαγορεύει τη μουσική. Χρόνια πριν, η προ-προγιαγιά και ο προ-προπάππους του Μιγκέλ βρέθηκαν σε αδιέξοδο: Εκείνη ήθελε να μεγαλώσει την οικογένεια της στη Σάντα Σεσίλια, αλλά εκείνος δεν ήθελε να αφήσει το όνειρο του και παράτησε την οικογένεια του για να γίνει μουσικός. Ως αποτέλεσμα, από γενιά σε γενιά, η οικογένεια απαγόρευσε τη μουσική, γεγονός που δυσαρεστεί τον Μιγκέλ. «Όταν ο Μιγκέλ ανακαλύπτει ένα οικογενειακό μυστικό, μία σύνδεση με τον Ερνέστο δε λα Κρουζ, σπεύδει να μοιραστεί τα νέα με την οικογένεια του, πιστεύοντας ότι θα του ανοίξει τον δρόμο να γίνει μουσικός» λέει ο συν-σεναριογράφος Matthew Aldrich. «Προς μεγάλη του έκπληξη, τα πράγματα χειροτερεύουν».

Ο Molina προσθέτει: «Ο Μιγκέλ νιώθει σαν να πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο πάθος του για τη μουσική και την αγάπη του για την οικογένεια. Θέλει να μοιραστεί το ταλέντο του με την οικογένεια του, για να τους αποδείξει ότι η  μουσική είναι ωραία και άξια τιμής. Αλλά τα πράγματα πάνε στραβά».

Οι παρορμητικές κινήσεις του Μιγκέλ προκαλούν ένα μαγικό γεγονός και ξαφνικά είναι ορατός μόνο από αυτούς που έχουν έρθει από την Χώρα των Προγόνων για την Ντία ντε λος Μουέρτος. Αυτός ο ολοζώντανος και χρωματιστός παράλληλος κόσμος κατοικείται από γενιές και γενιές ανθρώπων που έχουν αφήσει πίσω τους τη Χώρα των Ζωντανών, συμπεριλαμβανομένων και των προγόνων του ίδιου του Μιγκέλ, που τον αναγνωρίζουν αυτόματα και προσφέρονται να τον βοηθήσουν.

Ακόμα παραπέρα από τα συνηθισμένα

Από το Παρίσι μέχρι την Μπαμπουλόπολη, η Pixar Animation Studios εξερευνά πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους κόσμους. Η έρευνα φυσικά είναι η θεμέλιος λίθος για τη δημιουργία αυτών των φανταστικών, αλλά  και αληθοφανών κόσμων και των κατοίκων τους, είτε είναι παιχνίδια σε παιδικό δωμάτιο είτε σπίτια που απογειώνονται από ένα μάτσο μπαλόνια.

Με φόντο το Μεξικό, το Coco παρουσιάζει δύο διαφορετικούς κόσμους: Τη Χώρα των Ζωντανών και τη Χώρα των Προγόνων. Ο Μιγκέλ και η οικογένεια του κατάγονται από τη Σάντα Σεσίλια, μια χαριτωμένη πόλη με την πολύβουη πλατεία της όπου συγκεντρώνονται όλοι. «Η ιστορία του Coco αντλεί έμπνευση από το λαό του Μεξικού, τις κουλτούρες και τις παραδόσεις» λέει ο Unkrich.

Για το Coco, οι δημιουργοί έκαναν έρευνα από διάφορες πλευρές, μίλησαν με ειδικούς και συμβούλους, μελέτησαν τη μεξικάνικη τέχνη, τον κινηματογράφο και τη μουσική και ταξίδεψαν στο Μεξικό για να αποκτήσουν την εμπειρία των παραδόσεων, να συναντήσουν ανθρώπους και να δούνε από πρώτο χέρι πού θα ζούσαν οι χαρακτήρες τους.

Ειδικοί σε θέματα κουλτούρας

Οι δημιουργοί συνεργάστηκαν με μία ομάδα ειδικών σε θέματα πολιτισμού, ανάμεσα τους και ο σκιτσογράφος με ειδίκευση σε πολιτικά θέματα, Lalo Alcaraz, ο θεατρικός συγγραφέας Octavio Solis και η συγγραφέας για θέματα τέχνης και κληρονομιάς Marcela Davison Aviles. Οι σύμβουλοι, των οποίων οι οικογένειες κατάγονται από το Μεξικό, έδωσαν τη γνώμη τους για τα πάντα από τα ρούχα μέχρι τη διακόσμηση, τη χρωματική παλέτα, ακόμα και το διάλογο, ενθαρρύνοντας τη μείξη αγγλικών με ισπανικά στο σενάριο με έναν τρόπο που να μη χρειάζεται μετάφραση. «Αυτό καθρεφτίζει το μεγάλωμα μας» λέει ο Solis. «Μεγαλώσαμε σε δίγλωσσα περιβάλλοντα. Μιλούσαμε αγγλικά και ισπανικά στην αυλή του σχολείου εναλλάξ».

Ο Solis πρότεινε στους δημιουργούς να μην πάρουν πολύ στα σοβαρά τους χαρακτήρες της Χώρας των Προγόνων. «Η προσέγγιση στο να τιμούμε τους προγόνους μας είναι ανάλαφρη, αν κάποιος ήταν κακός μπελάς ζωντανός, τότε είναι το ίδιο κακός μπελάς και μετά. Οπότε νομίζω ότι η ταινία το δείχνει αυτό πολύ καλά».

Ο Alcaraz βοήθησε τους δημιουργούς να αντιληφθούν το θέμα της οικογένειας με τον τρόπο των Μεξικανών. «Οι Λατίνοι έχουν έντονη οικογενειακή δομή, η οικογένεια είναι το νούμερο ένα» λέει. «Αυτό μου αρέσει στο Coco».«Είναι μία πανανθρώπινη ιστορία για την οικογενειακή αγάπη που κρατάει μέσα στο χρόνο» προσθέτει η Aviles.

Έρευνα σε βάθος

«Μόλις αποφασίσαμε ότι θέλαμε να πούμε μια ιστορία που διαδραματίζεται στο Μεξικό, κλείσαμε το πρώτο μας ταξίδι εξερεύνησης» λέει ο σκηνοθέτης Lee Unkrich. «Μέσα σε τρία χρόνια, επισκεφθήκαμε μουσεία, αγορές, πλατείες, εργαστήρια, εκκλησίες, κτήματα και νεκροταφεία σε όλο το Μεξικό» λέει ο σκηνοθέτης. «Οι οικογένειες μας καλωσόρισαν στο σπίτι τους και μας έμαθαν πράγματα για τα φαγητά που τους αρέσουν, τη μουσική που ακούν, τις παραδόσεις τους. Το πιο σημαντικό ήταν ότι γίναμε μάρτυρες της σημασίας που έχει η οικογένεια».

Αυτό, σύμφωνα με τον Unkrich, πυροδότησε την ιστορία που θα δούμε στο πανί. «Θέλαμε να δείξουμε τους οικογενειακούς δεσμούς που έχουμε με τους προγόνους» λέει ο δημιουργός. «Η ιστορία γιορτάζει το παρελθόν, ακόμα κι όταν κοιτάει στο μέλλον».

Ένα παραμύθι για δύο κόσμους

Το Coco διαδραματίζεται σε δύο ξεχωριστούς, αλλά παράλληλους κόσμους: Τη Χώρα των Ζωντανών και τη Χώρα των Προγόνων. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, αυτοί οι δύο κόσμοι συνυπάρχουν ανεξάρτητα, αλλά αρμονικά – μία μέρα το χρόνο όμως συναντούν ο ένας τον άλλο. «Η Ντία ντε λος Μουέρτος είναι σαν μία μεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση που ενώνει τους νεκρούς με τους ζωντανούς» λέει ο σκηνοθέτης. «Αλλά δεν έχει να κάνει με το πένθος. Είναι μια γιορτή. Έχει να κάνει με τις αναμνήσεις όλων των μελών και των αγαπημένων που έχουν φύγει και τους κρατάμε κοντά μας».

Παρ’ όλο που αυτοί οι δύο κόσμοι σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να είναι αντίθετοι, ο συν-σκηνοθέτης και συν- σεναριογράφος Adrian Molina λέει ότι μοιράζονται βασικά χαρακτηριστικά. «Είναι και οι δύο γεμάτοι με χρώμα, μουσική και χαρά» λέει. «Οι χαρακτήρες, είτε ζωντανοί είτε νεκροί, είναι αισιόδοξοι και τελείως αφοσιωμένοι στις οικογένειες τους».

Τα αντίθετα έλκονται

«Ξέραμε ότι θέλαμε να έχουμε όσο το δυνατόν πιο έντονη αντίθεση ανάμεσα στη Χώρα των Ζωντανών και τη Χώρα των Προγόνων» λέει ο Unkrich. «Ερευνήσαμε τρόπους που θα μπορούμε να διαφοροποιήσουμε τους κόσμους. Στον ένα κόσμο έχουμε κυρίως μέρα, στον άλλο, δηλαδή στη Χώρα των Προγόνων έχουμε κυρίως νύχτα».

«Ένας άλλος τρόπο να ξεχωρίσουμε τους κόσμους ήταν μέσα από το χρώμα» συνεχίζει ο Unkrich. «Δεδομένης της συγκεκριμένης γιορτής και της εικονογραφίας της, ξέραμε ότι η Χώρα των Προγόνων θα έπρεπε να είναι οπτικά ένα γεμάτο ζωντάνια και χρώματα μέρος, οπότε σχεδιάσαμε τη Σάντα Σεσίλια με πιο διακριτικά χρώματα. Φυσικά δε της λείπει το χρώμα, ειδικά λόγω της γιορτής».

Ποιοι ζουν στη Χώρα των Ζωντανών;

Η Σάντα Σεσίλια είναι η πατρίδα του Μιγκέλ και όλης της οικογένειας Ριβέρα. Μπορεί να είναι τοσοδούλα, αλλά είναι πασίγνωστη, λέει ο συν-σκηνοθέτης Adrian Molina. «Ο πιο διάσημος μουσικός σε ολόκληρο το Μεξικό ήταν παιδί αυτής της πόλης», λέει ο Molina. «Ξεκίνησε στη μικρή της πλατεία. Πολλά χρόνια πριν, ο Ερνέστο δε λα Κρουζ έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο. Ως αποτέλεσμα, οι μουσικοί από όλο το Μεξικό έρχονται στη Σάντα Σεσίλια για να τιμήσουν το είδωλο τους».

Μιγκέλ (Anthony Gonzalez/Ιωάννης Παναγιώτης Χασιώτης)

Ένα δωδεκάχρονο αγόρι που παλεύει με αντίπαλο την οικογενειακή παράδοση που απαγορεύει τη μουσική εδώ και χρόνια. «Ο Μιγκέλ αγαπά τη μουσική στα κρυφά» λέει ο σκηνοθέτης Lee Unkrich. «Έχει κατασκευάσει μία κιθάρα στα πρότυπα της εμβληματικής κιθάρας που θυμίζει κρανίο του Ερνέστο δε λα Κρουζ. Και είναι αυτοδίδακτος».

Σύμφωνα με τον συν-σκηνοθέτη Adrian Molina, ο Μιγκέλ είναι ένας χαρακτήρας οικείος σε όλους μας. «Όλοι έχουν όνειρα» λέει ο Molina. «Και με αυτά τα όνειρα έρχεται συχνά ένα ερωτηματικό: Μπορώ να το κάνω αυτό; Και ο Μιγκέλ έχει την επιπρόσθετη πίεση του να πηγαίνει κόντρα στις επιθυμίες της οικογένειας».

Ο Μιγκέλ σύντομα ανακαλύπτει ότι ο Ερνέστο δε λα Κρουζ είναι μέλος της οικογένειας του. Όταν βρεθεί από ατύχημα στη Χώρα των Προγόνων, μαθαίνει ότι ο εμβληματικός σταρ είναι ο μοναδικός που μπορείς να τον βοηθήσει να επιστρέψει στη Χώρα των Ζωντανών. Το ταξίδι του Μιγκέλ μέσα από τη Χώρα των Προγόνων αποκαλύπτει πολλά για τον ίδιο και για την οικογένεια του.

Μαμά Κόκο (Ofelia Murguía/Χριστίνα Κουτσουδάκη)

Η λατρεμένη προγιαγιά του Μιγκέλ. Μπορεί να είναι μία εύθραυστη γριούλα, αλλά αυτό δε σταματά τον Μιγκέλ από το να μοιράζεται μαζί της τις καθημερινές του περιπέτειες. Σύμφωνα με τον Unkrich οι δημιουργοί είχαν επηρεαστεί από τις οικογένειες στο Μεξικό στις οποίες συχνά έβρισκαν πολλές γενιές να ζουν στο ίδιο σπίτι.  «Μωρά στο σπίτι με τις προγιαγιάδες παρέα» σχολιάζει ο σκηνοθέτης. «Θέλαμε να το αγκαλιάσουμε αυτό. Παρ’ όλο που η μνήμη της σβήνει σιγά σιγά, η Μαμά Κόκο περιβάλλεται από ανθρώπους που την αγαπούν».

Σύμφωνα με τους δημιουργούς η Μαμά Κόκο είναι περίπου 97 χρονών και της φαίνεται. Είναι περήφανα ρυτιδιασμένη και αξιοπρεπώς αργοκίνητη.

Αμπουελίτα (Renée Victor/Βίνα Παπαδοπούλου)

Η γιαγιά του Μιγκέλ. Η πιο δριμεία εκτελεστής των κανόνων της οικογένειας Ριβέρα. Αγαπά την οικογένεια της πολύ και θα κάνει τα πάντα για να τους προστατέψει. Αλλά όταν θυμώνει, αγριεύει. «Κρατάει τη φλόγα των κανόνων αναμμένη και η μουσική δεν παίζει ποτέ» λέει ο Unkrich. «Μπορεί να είναι θερμή και τρυφερή τη μία στιγμή και την άλλη να σπάει κόκκαλα με τα λόγια της. Έχει πλάκα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει μαζί της». Ο Molina από την άλλη βλέπει κάτι από τη μητέρα του σε αυτό τον χαρακτήρα. «Είναι αγαπησιάρα, αλλά θα σε βάλει και στη θέση σου», σχολιάζει.

Πάπα (Jaime Camil/Δημήτρης Παπαδάτος ) – Μαμά (Sofía Espinosa/Σοφία Παναηλίδου)

Ο υποστηρικτικός πατέρας του Μιγκέλ που ελπίζει ότι κάποια μέρα ο γιος του θα δουλέψει μαζί του στο οικογενειακό υποδηματοποιείο. Άλλωστε, ένας Ριβέρα είναι υποδηματοποιός πέρα ως πέρα.

Η τρυφερή μαμά του Μιγκέλ τον ενθαρρύνει να ασπαστεί τις οικογενειακές παραδόσεις. Εγκυμονεί ένα μικρό αδελφάκι.

Ντάντε

Αντιπροσωπευτικό δείγμα Σόλο (Σολοϊξκουίντλι), της εθνικής ράτσας σκύλων του Μεξικό. Σχεδόν άτριχος, με μία γλώσσα που ξεπροβάλλει μονίμως από το στόμα του απουσία δοντιών και εξαιρετικά πιστός στο αφεντικό του Μιγκέλ. «Ο Ντάντε είναι ο εξομολόγος του Μιγκέλ, ο μόνος χαρακτήρας με τον οποίο μοιράζεται την αγάπη του για τη μουσική» λέει ο συν-σεναριογράφος Matthew Aldrich.

Ποιος είναι ποιος στη Χώρα των Προγόνων;

«Χρειαζόμασταν μία λογική για αυτόν τον κόσμο. Επίσης καταλάβαμε ότι διαστέλλεται συνεχώς για να χωράει όλους τους καινούριους κατοίκους που έρχονται. Οπότε αναρωτηθήκαμε πώς θα ήταν ένας κόσμος στον οποίο συνεχώς προστίθενται καινούρια κομμάτια» λέει οι σκηνοθέτης Lee Unkrich. Οι δημιουργοί έστρεψαν την έρευνα τους στην αρχαιά ιστορία του Μεξικού. Η πόλη είχε χτιστεί πάνω στα ισοπεδωμένα ερείπια της αζτεκικής πρωτεύουσας Tenochtitlán, που περιτριγυριζόταν από νερό. Σε αυτή τη χώρα ζει μια ολοζώντανη κοινότητα, παρ’ όλο που οι χαρακτήρες είναι σκελετωμένοι!

Έκτωρ (Gael García Bernal/Χρήστος Θάνος)

Χαριτωμένος απατεωνίσκος που επιστρατεύει τον Μιγκέλ να τον βοηθήσει να επισκεφτεί τη Χώρα των Ζωντανών. «Θέλει απεγνωσμένα να επισκεφτεί τη Χώρα των Ζωντανών» λέει ο συν-σκηνοθέτης Adrian Molina. «Αλλά υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι αν κανείς δε σε θυμάται στη Χώρα των Ζωντανών, αν κανείς δεν έχει μια φωτογραφία σου στολισμένη κάπου, τότε δεν υπάρχει κανείς να σε υποδεχτεί στη Χώρα των Ζωντανών και άρα δεν μπορείς να πας απέναντι».

Δυστυχώς, κανείς δεν θυμάται τον Έκτωρ. «Είναι σε κακά χάλια» λέει σκηνοθέτης Lee Unkrich. «Κουτσαίνει, τα κόκκαλα του κιτρινίζουν και κροταλίζουν. Έχει ένα σπασμένο πλευρό, περπατάει και οι γοφοί του πέφτουν, το χέρι του μπορεί να αποκολληθεί ξαφνικά και πρέπει να το μαζέψει και να το ξαναβάλει στη θέση του».

Ο Gael García Bernal δανείζει τη φωνή του στον Έκτωρ. «Είμαστε θαυμαστές του Gael» λέει ο Unkrich. «Είναι σε πολλές απίστευτες ταινίες. Όταν τον είδαμε στο Mozart in the Jungle ξέραμε ότι είχαμε βρει τον Έκτωρ. Είναι αστείος και απίστευτα γοητευτικός. Είναι μεθυστικός».

«Έχω δύο μικρά παιδιά, οπότε βλέπω συνέχεια παιδικές ταινίες»  λέει ο Bernal. «Ονειρευόμουν να δουλέψω με την Pixar και είναι καταπληκτικό που συνέβη με μία τόσο σύνθετη και υπερβατική ιστορία, που διαδραματίζεται στο Μεξικό, από όπου κατάγομαι. Όλα μου άρεσαν. Η μουσική, τα χρώματα, η ιστορία, οι χαρακτήρες, όλα».

Ερνέστο δε λα Κρουζ (Benjamin Bratt/Γιώργος Ζαχαρόπουλος)

Το είδωλο του Μιγκέλ, ο πιο διάσημος μουσικός στην ιστορία του Μεξικού. Αποθεωμένος από τους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο, ο γοητευτικός και χαρισματικός μουσικός είναι λατρεμένος και στη Χώρα των Προγόνων. «Η αγαπημένη του φράση είναι το άδραξε τη μέρα» λέει ο Unkrich. «Και ο Μιγκέλ την ακολουθεί κατά γράμμα».

Αστέρι του θεάτρου και του κινηματογράφου χάρη στη βελούδινη φωνή του, την ομορφιά του, το απαράμιλλο ταλέντο του και τους αξέχαστους στίχους του, ο Ερνέστο έχει μία κιθάρα ορόσημο με μοτίβο κρανίου. Με περισσότερα από 20 τραγούδια, 6 άλμπουμ και 7 ταινίες στο ενεργητικό του, ο Ερνέστο είναι διάσημος για το τραγούδι του Θυμήσου Με.

Ο Benjamin Bratt χαρίζει τη φωνή του στον Ερνέστο. «Θέλαμε κάποιον που να είναι αγαπητός με λαμπερή προσωπικότητα» λέει ο Molina. «Ο Benjamin έχει αυτή την παρουσία, ειδικά όταν μπαίνει στον ρόλο και φουσκώνει το στήθος του από περηφάνια. Είναι φανταχτερός, γοητευτικός και ανοιχτός. Παρ’ όλο που χρησιμοποίησε μόνο τη φωνή του, η ερμηνεία του ενέπνευσε τους animators».

«Μέρος της έμπνευσης μου ήταν ο πατέρας μου» λέει ο Bratt. «Τραβούσε την προσοχή οπουδήποτε».

Μάμα Ιμέλντα (Alanna Ubach/Σία Κοσκινά)

Η προ-προγιαγιά του Μιγκέλ, η μητριαρχική φιγούρα της οικογένειας Ριβέρα και η ιδρύτρια της περίφημης επιχείρησης υποδηματοποιίας. Ο Μιγκέλ τη συναντά στη Χώρα των Προγόνων και ανακαλύπτει ότι δεν μοιράζονται την αγάπη για τη μουσική. «Η Ιμέλντα είναι η πηγή της απαγόρευσης της μουσικής στην οικογένεια» λέει ο Unkrich. «Πριν καιρό, είχε παντρευτεί έναν μουσικό, αλλά εκείνος είχε άλλες προτεραιότητες στη ζωή. Εκείνη ήθελε οικογένεια, εκείνος δεν μπορούσε να στερηθεί την αγάπη για τη μουσική».

Πεπίτα

Ο πνευματικός οδηγός της Μάμα Ιμέλντα είναι μια πολύχρωμη επιβλητική αγριόγατα με φτερά, εμπνευσμένη από τη λαϊκή τέχνη του Μεξικού.

Τσιτσαρόν (Edward James Olmos/Μανώλης Γιούργος)

Ο στριμμένος φίλος του Έκτωρ. Κανείς δεν τον θυμάται κι αυτό δυσχεραίνει τη θέση του στη Χώρα των Προγόνων. Είναι ένα κινούμενο ράκος με ελάχιστες πιθανότητες να τον θυμηθεί κάποιος από τη Χώρα των Ζωντανών.

Συντελεστές

Σενάριο: Adrian Molina, Matthew Aldrich

Σκηνοθεσία: Lee Unkrich, Adrian Molina

Ακούγονται: Anthony Gonzalez, Gael García Bernal, Ana Ofelia Murguía, Renée Victor, Jaime Camil, Sofía Espinosa, Luis Valdez, Lombardo Boyar, Benjamin Bratt, Edward James Olmos, Alanna Ubach, Selene Luna, Alfonso Arau, Herbert Siguenza, Octavio Solis, Gabriel Iglesias, Cheech Marin, Blanca Araceli

Στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται: Ιωάννης Παναγιώτης Χασιώτης, Χρήστος Θάνος, Γιώργος Ζαχαρόπουλος, Σία Κοσκινά, Βίνα Παπαδοπούλου, Δημήτρης Παπαδάτος, Κώστας Δαρλάσης, Πέτρος Δαμουλής, Σπύρος Μπιμπίλας, Κώστας Φιλίππογλου, Χριστίνα Κουτσουδάκη, Φωτεινή Δεμίρη, Χριστίνα Αλεξίου, Μανώλης Γιούργος, Σοφία Παναηλίδου, Λίλυ Παπαγιάννη, Βασιλική Δήμου, Τάσος Κωστής, Μαρία Πλακίδη, Ντίνος Σούτης, Αργύρης Κανδύλης

Μουσική: Michael Giacchino

Πριν την βασική προβολή του “Coco”, προβάλλεται επίσης η ταινία μικρού μήκους Ψυχρά κι Ανάποδα: Η Περιπέτεια του Όλαφ. 

Σύνοψη

Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα από τότε που άνοιξαν οι πόρτες του κάστρου και η Άννα και η Έλσα έχουν οργανώσει εορτασμούς για όλη την Αρεντέλα. Όταν οι κάτοικοι της πόλης αποχωρούν νωρίς για να γιορτάσουν τα δικά τους έθιμα στα σπίτια τους, οι δύο αδερφές συνειδητοποιούν πως δεν έχουν οικογενειακές παραδόσεις. Ο Όλαφ αποφασίζει να σώσει τα πρώτα Χριστούγεννα των φίλων του και «χτενίζει» το βασίλειο για να φέρει τα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα έθιμα!