Corey Harris Acoustic Trio: Αυθεντική Delta blues μουσική στο Half Note

Το ακουστικό τρίο του Corey Harris επισκέφτηκε το Half Note Jazz Club για τέσσερις εμφανίσεις (19-22/10) τις οποίες οι λάτρεις της blues μουσικής, συμπεριλαμβανομένης εμού, είμαι σίγουρη ότι περίμεναν με ανυπομονησία. Την Παρασκευή (19/10) ήμουν ανάμεσα στο κοινό που βρέθηκε στην αθηναϊκή μουσική σκηνή για να παρακολουθήσει τον διάσημο bluesman στην πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας.

Δεκαπέντε λεπτά μετά τις 10.30, ο Corey Harris (κιθάρα, φωνητικά) συνοδευόμενος από τον Hook Herrera (φυσαρμόνικα, φωνητικά) και τον Lino Muoio (ηλεκτρικό μαντολίνο) βγήκαν στη σκηνή και μετά από μια μικρή εισαγωγή, το μουσικό ταξίδι στην περιοχή Δέλτα του Μισισίπι ξεκίνησε με το «High Fever Blues», ένα κομμάτι που έγραψε ο Harris όσο ήταν μουσικός του δρόμου στη Νέα Ορλεάνη. Ακολούθησε το τραγούδι «Black Woman Gates» και το πολύ όμορφο «Lynch Blues», που ο Harris αφιέρωσε στον θείο του και το οποίο κάνει λόγο για τη φυλετική αδικία που ιστορικά έχει βασανίσει τους Αφροαμερικανούς, ένα φαινόμενο που δυστυχώς συνεχίζει και στις μέρες μας.

Στη συνέχεια, απολαύσαμε δυο πολύ όμορφες διασκευές, το «Big Road Blues», σε μια εκτέλεση που θύμιζε εκείνη του Tommy Johnson -χωρίς όμως το ξεχωριστό falsetto του Johnson- και το εκπληκτικό τραγούδι «Devil Got My Woman» του Skip James με θαυμάσια solo στο μαντολίνο, τη φυσαρμόνικα και την κιθάρα και με τις εξαιρετικές ερμηνευτικές ικανότητες του Harris και τη μοναδική χροιά του να αναδεικνύονται πλήρως. Ο 49χρονος bluesman έπιασε την ηλεκτρική κιθάρα, αφήνοντας για λίγο την ακουστική στην άκρη, και από τις πρώτες κιόλας νότες, η ατμόσφαιρα στο Half Note ηλεκτρίστηκε αστραπιαία.

Ακούσαμε το πολύ ωραίο «Highway 61» κατά το οποίο απολαύσαμε και ένα φανταστικό solo στην κιθάρα σε αυτό το γνωστό κομμάτι του Mississippi Fred McDowell που αρχικά είχε ηχογραφηθεί από τον Sunnyland Slim (1957) και τον Johnny “Man” Young (1962), ενώ ακολούθησε, με ένα εκπληκτικό solo προς το τέλος του τραγουδιού από τον Herrera, το «Pony Blues» του θρυλικού, «Πατέρα των Delta Blues», Charley Patton.

Μετά από ένα ιδανικό κλείσιμο του πρώτου μέρους και ένα 25λεπτο διάλειμμα, το ακουστικό τρίο του Harris βγήκε στη σκηνή για να μας χαρίσει ένα ακόμα 40λεπτο αυθεντικής blues μουσικής. Τα πρώτα τραγούδια της setlist του δεύτερου μέρους της βραδιάς ήταν αποκλειστικά διασκευές γνωστών blues standards κομματιών και, κατά τη γνώμη μου, μερικά από τα highlights της συναυλίας. Σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονταν το τραγούδι «Keep Your Lamp Trimmed and Burning» του Blind Willie Johnson, ένα εκπληκτικό κομμάτι με εμφανείς επιρροές και έντονα στοιχεία από την gospel μουσική τα οποία και ενσωματώθηκαν αργότερα στην blues, το «Sweet Little Angel» του Buddy Guy, καθώς και τα εξαιρετικά «Prison Farm Blues» του Lightnin’ Hopkins και το «Goin’ Down Slow» του St. Louis Jimmy. Το ευχάριστο και με κωμικό χαρακτήρα country blues τραγούδι «That’ll Never Happen No More» των Blind Blake και Dave Van Ronk ανέβασε για λίγο τους ρυθμούς προτού ακολουθήσουν κάποια θαυμάσια τραγούδια από τον πολύ καλό τελευταίο δίσκο του Corey Harris, Free Water Way (2018).

Με τον Harris μόνο του στη σκηνή, τα τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν αναμφίβολα το «Watching You», εμπνευσμένο από την ιστορία του Edward Snowden και τις αλήθειες που αυτή έφερε στην επιφάνεια ταράζοντας την παγκόσμια κοινότητα πριν λίγα χρόνια, ενώ μια ευχάριστη έκπληξη ήταν και το κομμάτι «Farafina (Mama Afrika)» το οποίο διακατέχεται από μια ένταση και ένα ύφος που θυμίζει επαναστατικό τραγούδι του κινήματος του Ρασταφαριανισμού.

Κάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια που ακούσαμε ήταν το «Monday Morning Blues» του Mississippi John Hurt και το blues standard «Walkin’ Blues» του Son House. Προσωπικά, θεωρώ ότι η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν το συγκλονιστικό τραγούδι «I Can’t Breathe» το οποίο έχει γράψει ο Corey Harris για να σκιαγραφήσει την αστυνομική βία εις βάρος των Αφροαμερικανών που συναντάται στην αμερικάνικη κοινωνία. Ο τίτλος του τραγουδιού αναφέρεται στην τραγική ιστορία του Eric Garner και συγκεκριμένα σε αυτές τις τελευταίες λέξεις που ο 43χρονος επανέλαβε 11 φορές πριν πεθάνει στη Νέα Υόρκη το 2014 στα χέρια ενός αστυνομικού που του επιτέθηκε χρησιμοποιώντας άσκοπα και παράλογα ιδιαίτερη βία, ένα συμβάν μάλιστα που έχει καταγραφεί σε κάμερα και αποτέλεσε την αφορμή για μεγάλες διαδηλώσεις εκείνη την περίοδο.

Η blues μουσική σχετίζεται άρρηκτα με την εξιστόρηση εμπειριών και την εξωτερίκευση έντονων συναισθημάτων. Ο Harris, ως γνήσιος εκφραστής του ακατέργαστου Delta blues, είναι ένας εξαιρετικός αφηγητής και πρεσβευτής της κουλτούρας που πλαισιώνει αυτό το πολυσύνθετο και μοναδικό μουσικό είδος.

Έχοντας στο πλάι του δύο πολύ καλούς μουσικούς, ο Αμερικανός bluesman, με τη βαθιά και δυνατή φωνή του και την ιδιαίτερη βραχνάδα του, μας βύθισε σε έναν κόσμο στον οποίο καταφέρνει να συνδυάζει παραδοσιακές μορφές country blues με ρυθμικά και μελωδικά στοιχεία από την reggae, την soul, την rock και τη μουσική της Δυτικής Αφρικής, ακροβατώντας εξίσου άνετα στο παραδοσιακό και το σύγχρονο blues.

Ως λάτρης του είδους, πάντα ανταποκρίνομαι με ιδιαίτερη χαρά στις συναυλίες εκπροσώπων της blues μουσικής στη χώρας μας, αν και, δυστυχώς, δεν είναι όσο συχνές θα επιθυμούσε κανείς. Ο Corey Harris με την πολύ καλή εμφάνιση του αντάμειψε τόσο εμένα όσο και το κοινό που βρέθηκε στο Half Note, όπως φάνηκε από τις εκδηλώσεις θαυμασμού και την επιθυμία του κόσμου για ένα encore η οποία και εκπληρώθηκε.

Διαβάστε επίσης: 

O σπουδαίος bluesman Corey Harris με το ακουστικό του τρίο στο Half Note