Έφθασα στο Κύτταρο λίγο αφού είχαν ανοίξει οι πόρτες και προς ευχάριστη έκπληξη, διαπίστωσα πως ήδη πολύς κόσμος είχε καταφθάσει και …
Από τον Μπάμπη Βασιλειάδη
περίμενε υπομονετικά να μπει μέσα. Κόσμο που δεν μπορείς να τον εντάξεις σε κάποια μουσική κατηγορία (αν αυτό βέβαια είναι εφικτό, κρίνοντας από τα ρούχα και την φάτσα του καθενός), όπως άλλωστε είναι και η μουσική των Βρετανών Crippled Black Phoenix.
Ήταν, αν δεν κάνω λάθος, η τρίτη φορά που επισκέπτονταν την χώρα μας και ήταν στα πλαίσια της περιοδείας/παρουσίασης του τελευταίου, πολύ καλού album τους “( Mankind) The Crafty Ape”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Λίγο μετά τις 22:00, ανέβηκαν στη σκηνή ο Justin Greaves με την υπόλοιπη μπάντα και ξεκίνησαν το πρόγραμμα τους με το “Nothing (We are…)”. Βλέποντας τη μπάντα, όλα τα μέλη, μου ήταν οικεία (ο Justin Greaves έχει συνεργαστεί με περισσότερους από 15 μουσικούς από το 2004 μέχρι σήμερα) έκτος από τον τραγουδιστή που αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ήταν ο γιός του μπασίστα της μπάντας Christian Heilmann, και ότι αυτή ήταν η πρώτη του εμφάνιση με τους CBP. Για περίπου δύο ώρες, μας παρουσίασαν ένα πρόγραμμα που βασιζόταν κυρίως στις συνθέσεις του τελευταίου δίσκου τους.
Αν και άργησαν να με βάλουν στο κλίμα τους, σε αυτό φταίει και το γεγονός ότι επέλεγα να σταθώ σε μέρη του χώρου όπου οι μπροστινοί μου περισσότερη όρεξη είχαν για συζήτηση πάρα για να παρακολουθήσουν το live, τελικά υπερίσχυσε η ατμόσφαιρα και η επιβλητικότητα των κομματιών τους.
Οι ίδιοι πάνω στην σκηνή έδειχναν να απολαμβάνουν αυτό που έκαναν και ήταν σε συνεχή επικοινωνία με το κοινό, είτε παροτρύνοντας το να τραγουδήσει, είτε να ακολουθήσει ρυθμικά με παλαμάκια. Αποκορύφωμα, φυσικά, της επαφής αυτής είναι όταν ο Greaves κατέβηκε από την σκηνή και μπλέχτηκε με το πλήθος κατά την διάρκεια του τελευταίου κομματιού “Burnt Reynolds”.
Αυτή ήταν και η κορυφαία στιγμή της βραδιάς με όλο τον κόσμο στο Κύτταρο να τραγουδάει και την μπάντα να αποχωρεί. Και ενώ φαινόταν να τελειώνει εκεί το set, ξαναβγήκαν για να μας παίξουν διασκευασμένο σε punk το γνωστό “Bella Ciao”.
Το θεώρησα αχρείαστο, αν και η διασκευή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, όμως με τίποτα δεν περίμενα να ακολουθήσει το εικοσάλεπτο “Time of ye life/Born for Nothing/Paranoid Arm Of Narcoleptic Empire” που αν και αγαπημένο, πραγματικά ήταν υπερβολικό για το κλείσιμο του live. Τα κομμάτια που έπαιξαν και όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά ήταν:
– Nothing( We Are)
– Of A Lifetime
– When You’re Gone
– Release the Clowns
– 444
– Laying Traps
– Born In A Hurricane
– A Suggestion( Not A Very Nice)
– Get Down And Live With It
– The Brain/Poznan
– Rise Up And Fight