Περιμένοντας για την έναρξη της συναυλίας στην αίθουσα του Passport, έμαθα ότι είναι sold out και έπεσα από τα σύννεφα! Δεν μπορούσα να καταλάβω …
Από τον Σταύρο Μπέκα
πως είναι δυνατόν να μαζεύτηκαν 550 άτομα, εν καιρώ κρίσης, με αρκετά τσιμπημένο εισιτήριο (25 Euro προπώληση, 30 στο ταμείο), να δουν έναν καλλιτέχνη που ανήκει σε πολύ μικρή και ανεξάρτητη εταιρεία και που η διανομή των δίσκων του στην Ελλάδα είναι από μέτρια ως κακή (με ευθύνη όλων των συντελεστών). Είναι πιθανόν όλοι αυτοί να πήγαν στο Passport μόνο και μόνο επειδή ο Kosmos έπαιζε ασταμάτητα το The Love Me Or Die; Η απάντηση φαίνεται πως είναι ʽΝαιʼ και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει (θετικά και αρνητικά)…
Σαν περσόνα ο Stoneking σίγουρα θυμίζει αρκετά τον Tom Waits, έχοντας κοινό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται το ρόλο τους, λιγότερο ως μουσικοί και περισότερο ως παραδοσιακοί διασκεδαστές. Όπως ο Tom Waits έτσι και ο C.W. Stoneking λέει τις ιστορίες του που δεν ξέρεις αν θα πρέπει να τις πιστέψεις ή όχι. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι τα αστεία του Stoneking δεν τα καταλαβαίνει σχεδόν κανείς λόγω της προφοράς του!
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η μουσική του γεννημένου στην Αυστραλία από Αμερικάνους γονείς, C.W. Stoneking, είναι μάλλον αδύνατον να περιγραφεί! Έχει στοιχεία από Folk-Blues, Country-Blues, Folk-Country, Calypso, Jazz του μεσοπολέμου, Hokum, Jungle του 50 και του 60 και πάνω απʼόλα οτιδήποτε έχει σχέση με τη κουλτούρα της Νέας Ορλεάνης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει κάτι συγκεκριμένο. Είναι ο ένας και μοναδικός C.W. Stoneking και ως κάτι αυθεντικό θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε.
Ο ίδιος βγήκε στη σκηνή ντυμένος στα άσπρα, κατάλληλα ώστε να ταιριάζει στο 20s-30s στυλ της μουσικής του παίζοντας μπάντζο ή κιθάρα με μεταλλικό σώμα, ενώ η μπάντα του, η Primitive Horn Orchestra τον συνόδευε με τρομπόνι, κορνέτα, κοντραμπάσο ή τούμπα (αναλόγως το κομμάτι) και τύμπανα. Το set του βασίστηκε στους δύο προσωπικούς δίσκους που έχει κυκλοφορήσει, το εξαιρετικό King Hokum του 2005 και το αριστουργηματικό Jungle Blues του 2008.
Το κοινό δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να ανταποκριθεί στη μουσική της μπάντας, χειροκρότησε απλόχερα σε κομμάτια όπως τα Talkin Lion Blues, I Heard The Marchin Of The Drum και αποθέωσε όταν έπαιξαν τις πιο Uptempo επιτυχίες τους, όπως τα Jungle blues, Brave Son Of America και The Love Me Or Die. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι ανταποκρίθηκε εξίσου καλά στις στιγμές που ο Stoneking έπαιζε solo banjo ή solo κιθάρα. Είναι γνωστό ότι το αρνητικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι η αδυναμία τους να ακούσουν αργά κομμάτια, χωρίς να συζητάνε και να ακούγονται περισσότερο από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Αυτό οδηγούσε μερικές φορές σε καταστροφή της υπέροχης ατμόσφαιρας που δημιουργούσε ο Stoneking, παίζοντας με άρτιο τρόπο Delta-Blues. Όποιος έκανε το trick να κλείσει τα μάτια του σε αυτές τις στιγμές, είναι σίγουρα πως έφερε μπροστά του όλους αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς που δεν θα δούμε ποτέ. Ο Robert Johnson, ο Leadbelly, ο Son House, ο Skip James, ο Mississippi John Hurt, ήταν όλοι τους εκεί μέσα από το μέταλλο της φωνής και της εξαιρετικής ερμηνείας του C.W. Stoneking.
Μετά από το δεύτερο encore και ενώ έγινε σαφές ότι δεν θα ξαναβγούν, τα φώτα άνοιξαν και η μουσική ανέλαβε να μας προσγειώσει ομαλά στη καθημερινότητά μας. Υπολόγιζαν όμως χωρίς το κοινό, το οποίο αφηνιασμένο ζητούσε τρίτο encore! Πραγματικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα τη μουσική και τα φώτα να κλείνουν για να ξαναβγεί ο καλλιτέχνης… Ειδική μνεία θα πρέπει να κάνω για τον ήχο του Passport. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που άκουσα τόσο καλό ήχο σε συναυλία στην Ελλάδα και για αυτόν τον λόγο θέλω να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον ηχολήπτη για τη δουλειά που έκανε. Στο τέλος της βραδιάς, φάνηκε όλοι να φεύγουν απολύτως ευχαριστημένοι, κάτι που πιθανότατα θα οδηγήσει σε επανεμφάνιση του C.W. Stoneking τα επόμενα χρόνια…