Οι απεικονίσεις των πόλεων είναι ένα θέμα που πάντοτε με απασχολεί στη ζωγραφική μου, είτε με τις φωτεινές προσόψεις κτιρίων και καφενείων μέσα στη νύχτα, είτε ως περιπλάνηση του βλέμματος μέσα στο εσωτερικό χώρο των πόλεων και στην ατμόσφαιρα τους.
Οι διαβάτες – περαστικοί με γκρίζα ομοιόμορφα ενδύματα, προστατεύονται από πολύχρωμες ομπρέλες και περιφέρονται σε δρόμους πόλεων με κυρίαρχο το γκρίζο χρώμα και ώχρα στους τοίχους των σπιτιών. Η μονοτονία διακόπτεται από τις δεντροστοιχίες και τις φωτισμένες προσόψεις των καφενείων.
Η ουσία του θέματος βρίσκεται στη συμβολική σημασία των ομπρελών, που προστατεύουν τους κατοίκους από μία αόρατη βροχή. Με τα διαφορετικά έντονα χρώματα στις ομπρέλες, η πρόθεση μου είναι να κάνω τον θεατή να διαισθανθεί την διαφορετικότητα και να μεταφερθεί στην ατομικότητα των χαρακτήρων.
Οι μοναχικοί διαβάτες και η παρουσία των δέντρων στους γκρίζους ορθογωνισμένους χώρους, μου γέννησαν την επιθυμία να αντιμετωπίσω το ίδιο θέμα με ένα διαφορετικό υλικό, το ψηφιδωτό. Προσπάθησα το υλικό να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του έργου μου και να αξιοποιήσω τις ιδιότητές του. Χρησιμοποίησα ψηφίδες κυρίως από φυσικές πέτρες, μάρμαρα ή γρανίτες και ψηφίδες υαλόμαζας. Το παίξιμο του χρώματος της φυσικής πέτρας και η έντονη αντιπαράθεση με τις ψηφίδες του σμάλτου, δημιουργούν συχνές και ρυθμικές απότομες μεταβάσεις που προσπαθώ να χαρίζουν στην επιφάνεια μια δυναμική οπτική δόνηση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επάνω σε αυτή την ρυθμική βάση της σύνθεσης, θέλησα να ξαναβρώ τους ρυθμούς και τις κινήσεις της φόρμας των ανθρώπινων μορφών και των ομπρελών. Η ύλη και η τεχνική – παρά την αφαιρετική και σύγχρονη διαπραγμάτευσή της – μαρτυρά τις συγγένειες με τα βυζαντινά ψηφιδωτά. Οι ομπρέλες μετατρέπονται σε ανάλαφρο συνεχιζόμενο μοτίβο που θυμίζει ένα πολύχρωμο ρυθμικό πλοχμό, ενώ οι ορίζοντες με τις μεγάλες ψηφίδες, οι πολύχρωμες ομπρέλες και το γεωμετρικό πλέγμα των διαβάσεων χαράσσουν κρυφές αναλογίες.
Για έναν ζωγράφο, η αδρή επιφάνεια του ψηφιδωτού είναι μία επί πλέον δυνατότητα να πλουτίσει την υφή του έργου, και πολλά πλαστικά προβλήματα μπορούν να βρουν απάντηση στο ψηφιδωτό. Η καθαρότητα της φόρμας ευνοείται, επιτρέπονται οι έντονες αντιθέσεις και το διαφορετικό υλικό θέτει τους δικούς του όρους πειθαρχίας.
Ως εκφραστικό υλικό, με τις ιδιομορφίες και τους περιορισμούς του, το ψηφιδωτό είναι ένα πολύτιμο μέσο για τον εικαστικό καλλιτέχνη και μπορεί να εκφράσει κάθε είδους εικαστικές αναζητήσεις και πειραματισμούς.
Info:
Η Δάφνη Αγγελίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1980-1986) με Δασκάλους τους Γιάννη Μόραλη και Δημήτρη Μυταρά και Ψηφιδωτό με τον Γιάννη Κολέφα. Διδάσκει στην Α.Σ.Κ.Τ., στο τμήμα του ψηφιδωτού από το 1987 μέχρι σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει 10 ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές , στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Έργα της υπάρχουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, μουσεία και πινακοθήκες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
