Όλα ξεκίνησαν τον χειμώνα του 2023, όταν ο Χρήστος Καραβέβας είπε μια μέρα σε εμένα και στον Απόστολο Καμιτσάκη “Έχω γράψει μια ιστορία. Θέλετε να βρεθούμε να σας τη διαβάσω μήπως κάνουμε κάτι;”. Με το που ακούσαμε την ιστορία, συγκινηθήκαμε και, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, αποφασίσαμε να την αναπτύξουμε και να γράψουμε ένα θεατρικό κείμενο, τον “Μονόκερω”. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του έργου, είδαμε την ανακοίνωση του φεστιβάλ νέων καλλιτεχνών Off Off Athens του Θεάτρου Επί Κολωνώ και σκεφτήκαμε ότι θα έχει πλάκα να δοκιμάσουμε να παίξουμε το έργο που γράφουμε. Έτσi, δημιουργήσαμε οι τρεις μας την ομάδα Ομάδα. Κάναμε αίτηση στο φεστιβάλ, επιλεχθήκαμε και είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το έργο μας στη σκηνή υπό τη σκηνοθεσία του Απόστολου. Η διάκριση στο φεστιβάλ μας έδωσε την ευκαιρία να ξαναπαίξουμε την παράσταση το 2024, συμμετέχοντας στο φεστιβάλ ΜΠΙΖΖΖ του θεάτρου Επί Κολωνώ. Φέτος είχαμε τη χαρά να τιμηθεί για την παράσταση ο Απόστολος Καμιτσάκης ως Rising Star του 2024 στα 10α Θεατρικά Βραβεία Κοινού All4Fun. Μετά ήρθε η πρόταση από τη Χριστίνα Χατζηνικολάου να ενταχθεί η παράσταση μας στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του θεάτρου Red Jasper Cabaret Theatre. Κάπως έτσι, το ένα έφερε το άλλο και φτάσαμε εδώ με τον Μονόκερω.
Πρόκειται για μία κωμωδία άβολη που πραγματεύεται την πατριαρχία και πιο συγκεκριμένα, την τοξική αρρενωπότητα. Ένας παππούς, ανήσυχος για το πόσο ευαίσθητος είναι ο εγγονός του και πόσο βαριά τα παίρνει τα πράγματα, του αφηγείται ένα παραμύθι, ώστε να σκληραγωγηθεί και να γίνει άντρας. Βλέπουμε, λοιπόν, το παραμύθι με πρωταγωνιστή ένα νεαρό αγόρι, που δε χωράει μέσα στα στενά όρια των στερεοτύπων της εποχής. Ενστικτωδώς, με αφορμή τη γνωριμία και τη φιλία του με ένα ροζ πόνι μονόκερω, αρνείται να καταπιέσει αυτό που νιώθει, την αγάπη. Ο παππούς θεωρεί ότι είναι χρέος του, ως γονιός που αγαπάει το παιδί του, να του θέσει τα όρια του και να το περιορίσει στο καλούπι του άντρα. Αλλιώς θα είναι παράταιρος σε αυτήν την κοινωνία. Δε θα ζήσει μια εύκολη ζωή. Στην πραγματικότητα όμως τον λογοκρίνει και τον κάνει να αισθάνεται ενοχές για αυτό που νιώθει, για αυτό που είναι. Μας απασχολεί αρκετά το πώς αυτή η σκυτάλη της “αντρίλας” διαιωνίζεται περνώντας από γενιά σε γενιά, με κύριο όπλο της το φόβο. Και όλο αυτό, γιατί αρνούμαστε να δούμε πώς θα ήταν αλλιώς.
Ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που δεν επιτρέπει στον κάθε άνθρωπο να ανακαλύψει τον εαυτό του και τον κόσμο με τα δικά του μάτια. Ό,τι δε χωράει μέσα σε αυτά τα στενά όρια του ανδροκρατούμενου σύμπαντος κατακρίνεται και κόβεται. Η απουσία της γυναίκας είναι φανερή, καθώς ο μόνος γυναικείος χαρακτήρας του έργου εξυπηρετεί την ιστορία με το να γεννάει παιδιά. Ουσιαστικά, μας απασχόλησε το κατά πόσο ζούμε τη ζωή μας όπως πραγματικά θέλουμε ή όπως θέλουν οι άλλοι για εμάς.
Στην παράσταση βλέπουμε τρεις αφηγητές που μπαινοβγαίνουν στους χαρακτήρες του έργου, χρησιμοποιώντας αντικείμενα που θα μπορούσαμε να τα βρούμε σε ένα παιδικό δωμάτιο. Με όχημα την κωμωδία, επιλέξαμε να δούμε την ιστορία από κάποια απόσταση και να διακωμωδήσουμε θέματα τα οποία μας πληγώνουν και μας θυμώνουν. Μεγάλη μας αγωνία σε αυτό το εγχείρημα ήταν να μη γίνουμε διδακτικοί, να μην κουνήσουμε το δάχτυλο στον θεατή. Δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα. Εμείς παραθέτουμε την ιστορία μας και θέλουμε ο καθένας να έχει την ελευθερία και το χώρο να τη δει με τα δικά του μάτια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάστε επίσης:
Μονόκερως, της ομάδας “Ομάδα” σε σκηνοθεσία Απόστολου Καμιτσάκη στο Red Jasper