Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία από τον Στέργιο Πάσχο (Άφτερλωβ, Ο Τελευταίος Ταξιτζής) «Λούλα LeBlanc» παίζεται αυτές τις μέρες στο Cinobo Πατησίων.

Σύνοψη ταινίας

  • 26 Σεπτεμβρίου 1999

Ο Αλέκος είναι νεκρός. Η έφηβη εγγονή του, Μαργαρίτα, αρνείται πεισματικά να πάει στην κηδεία και εκμεταλλεύεται την απουσία των γονιών της για να οργανώσει ένα αυτοσχέδιο πάρτι στο σπίτι.

  • Τρεις μέρες πριν

Χωρίς να γνωρίζει πως πρόκειται για το τελευταίο του βράδυ, ο Αλέκος παρευρίσκεται σε μια συγκέντρωση παλιών φίλων με αφορμή τα γενέθλια της Λούλας, του πρώτου του έρωτα, η οποία τώρα πάσχει από άνοια.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

-Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου, πώς αντιλαμβάνεσαι την Μαργαρίτα;

Η Μαργαρίτα είναι ένα κορίτσι που βρίσκεται στην εφηβεία αλλά παρόλα αυτά φαίνεται ψύχραιμη και συνεσταλμένη τις περισσότερες φορές. Στην ταινία έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο του παππού της, Αλέκο, ο οποίος την έχει μεγαλώσει. Η απώλεια είναι μεγάλη για την ίδια, παρόλα αυτά φαίνεται να πενθεί μόνη της με έναν παράδοξο τρόπο. Η απόφαση της να οργανώσει ένα πάρτυ την ημέρα της κηδείας του παππού της, φαίνεται περίεργη αλλά είναι ο δικός της τρόπος να πενθήσει και παράλληλα να εκτονώσει τα αισθήματα θυμού που είχε απέναντι του. Θεωρώ, ότι πολλές κοπέλες στην ηλικία της μπορούν να ταυτιστούν μαζί της διότι παρόλο που είναι ώριμη συχνά παίρνει παρορμητικές και απερίσκεπτες αποφάσεις.

-Θυμάσαι κάποιο σχόλιο που σου είχε κάνει ο Στέργιος Πάσχος για το πως να προσεγγίσεις αυτόν τον χαρακτήρα;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα συγκεκριμένο σχόλιο. Ο Στέργιος Πάσχος ήταν πολύ βοηθητικός στην διαδικασία των γυρισμάτων αλλά και στην προετοιμασία… Έχει έναν τρόπο να επικοινωνεί αυτό που επιθυμεί πολύ εύστοχα και συγκεκριμένα, ενώ παράλληλα δίνει τον χώρο στον ηθοποιό να υποδυθεί τον ρόλο προσθέτοντας τις δικές του πινελιές και δείχνοντας εμπιστοσύνη σε αυτόν.

-Πώς θα περιέγραφες τη σχέση της Μαργαρίτας με τους γονείς της;

Ούσα παιδί διαζευγμένων γονιών μπορώ να καταλάβω την θέση στην οποία βρίσκεται η Μαργαρίτα. Οι γονείς της δεν φαίνεται να έχουν πολύ καλή σχέση, κάτι αρκετά σύνηθες στα χωρισμένα ζευγάρια. Παρόλα αυτά, σε αυτή την δύσκολη στιγμή για την Μαργαρίτα και την μητέρα της, ο πατέρας της φαίνεται να είναι παρόν. Η σχέση της Μαργαρίτας με τους γονείς της δεν παρουσιάζεται ιδιαίτερα στενή, το οποίο είναι φυσιολογικό, δεδομένου των συνθηκών και ότι βρίσκεται στην εφηβεία.

-Σκηνογραφικά, το δωμάτιο της Μαργαρίτας ήταν εξαιρετικά δουλεμένο και πειστικό. Φαίνεται για παράδειγμα πως της αρέσουν οι ταινίες από τις αφίσες από Τιτανικό, Smoking Barrels, και Fight Club. Εσύ τι ξεχώρισες στο δωμάτιο αυτής της έφηβης του 1999;

Πράγματι, η σκηνογραφία στο δωμάτιο της Μαργαρίτας αλλά και γενικά στην ταινία ήταν εξαιρετική. Συγκεκριμένα, το δωμάτιό της είχε αρκετές επιρροές από την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ταινία, όπως τις αφίσες των ταινιών που αναφέρεις. Αυτές από “Trainspotting” και “Fight Club” μετά το τέλος των γυρισμάτων της πήρα και της έβαλα κι εγώ στο δωμάτιο μου! Η σκηνογραφία του δωματίου είναι αρκετά αντιπροσωπευτική μίας έφηβης εκείνης της εποχής αλλά και πολύ ταιριαστή στην προσωπικότητα της Μαργαρίτας. Παράλληλα, το δωμάτιο της, όπως και όλη η ταινία χαρακτηρίζεται από μία μελαγχολική ατμόσφαιρα.

-Ναι, υπήρχε αυτό το μελαγχολικό στοιχείο… και μάλιστα μοιάζει να είναι πιο έντονο στην εφηβική μάζωξη, παρά στη συνάντηση των ηλικιωμένων… Γιατί πιστεύεις γίνεται αυτό;

Αρχικά, το πάρτυ της Μαργαρίτας με τους συνομήλικούς της γίνεται μετά το θάνατο του Αλέκου, οπότε είναι λογικό η ατμόσφαιρα να είναι μελαγχολική και πιο «βαριά». Παρόλο που φαίνεται πιο ανάλαφρο και ευχάριστο το πάρτυ για τα γενέθλια της Λούλας, κυρίως λόγο του πιο κωμικού στοιχείου που εκδηλώνεται, θεωρώ ότι και στο πάρτυ στο δεύτερο μισό της ταινίας υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο της μελαγχολίας.

-Η ταινία θίγει τον έρωτα και τις σχέσεις σε 3 γενιές: έχουμε τη Μαργαρίτα, με τις πρώτες εμπειρίες στον έρωτα, τη μητέρα της (η οποία θυμάται ταξίδια από την αρχή της γνωριμίας με τον πρώην σύζυγό της, μιλάει για το διαζύγιο, αναστατώνεται με τις συνεννοήσεις για την κηδεμονία του παιδιού), και τον παππού Αλέκο, που συναντά μια παλιά αγαπημένη. Εντοπίζεις κάτι κοινό σε αυτές τις αφηγήσεις;

Θεωρώ ότι σε όλες τις γενιές λίγο ή πολύ υπάρχει ο έρωτας και η αγάπη. Η ταινία δείχνει τρεις διαφορετικές καταστάσεις μίας ερωτικής σχέσης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι παρουσιάζει την σταδιακή αλλαγή της μορφής του έρωτα ανά γενιά. Πάντως, σίγουρα δείχνει ότι μπορεί να υπάρχει και στις τρεις γενιές!

-Τι κρατάς από τη διαδικασία των γυρισμάτων;

Η διαδικασία των γυρισμάτων, ιδιαίτερα στον κινηματογράφο είναι κάτι που απολαμβάνω ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον στην συγκεκριμένη ταινία που υπήρχε ευχάριστο κλίμα με όλους τους συντελεστές. Το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων γινόταν και με άτομα της ηλικίας μου, που η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση ήταν εύκολη και ευχάριστη. Τα γυρίσματα για την « Λούλα LeBlanc» ήταν μία τεράστια εμπειρία και είμαι πολύ χαρούμενη που υπήρξα μέρος αυτής της ταινίας.

-Σε αυτή τη φάση της ζωής σου, σε ελκύει περισσότερο η τηλεόραση, το θέατρο ή το σινεμά;

Προσωπικά, πάντα ο κινηματογράφος ήταν αυτό που με έλκυε περισσότερο. Αλλά και αργότερα στην πράξη και με την μικρή εμπειρία που απέκτησα, μπορώ να πω ότι και ως διαδικασία αλλά και ως θεατής ο κινηματογράφος είναι αυτό που απολαμβάνω αλλά και αναζητάω περισσότερο, χωρίς να λέω ότι δεν μου αρέσουν και τα υπόλοιπα.

-Με ποιο κομμάτι ταυτίζεις την ταινία “ Loula LeBlanc”;

Το κομμάτι με το οποίο έχω συνδέσει ταινία είναι το ‘Polaroid/Roman/Photo’. Το συγκεκριμένο τραγούδι, το έχω ακούσει από τον σκηνοθέτη κατά την διάρκεια της διαδικασίας των γυρισμάτων. Το vibe που μου δημιουργεί ταιριάζει, κατά την γνώμη μου, πολύ με την ατμόσφαιρα της ταινίας.

Δανάη Νίλσεν – Βιογραφικές πληροφορίες

Η Δανάη Νίλσεν γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη το 2005 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η επαφή της με την υποκριτική ξεκίνησε από νωρίς μέσω του σχολείου και σεμιναρίων στο Εθνικό Θέατρο, παράλληλα με τις σχολικές της υποχρεώσεις. Συμμετείχε στην μεγάλου μήκους ταινία «Λούλα LeBlanc» σε σκηνοθεσία του Στέργιου Πάσχου και στην μικρού μήκους ταινία «Ανορθόδοξος» του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου, ενώ είχε μια μικρή συμμετοχή στην ταινία «Ο τελευταίος ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου. Ακόμα, πήρε μέρος στην  σειρά «Σιωπηλός Δρόμος» του Βαρδή Μαρινάκη. Ανά περιόδους καταπιάνεται με διαφορετικές δημιουργικές ασχολίες (θέατρο, κινηματογράφος, χορός, τεχνίτρια νυχιών κλπ.). Αυτή την περίοδο σπουδάζει στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου Πατρών.

Διαβάστε επίσης:

Λούλα LeBlanc: Η νέα ταινία από τον Στέργιο Πάσχο στο Cinobo Πατησίων