Daphne and the Fuzz: Το δίλημμα του δημιουργού

Αν εφαρμόσουμε αυτή τη σκέψη στη μουσική, βλέπουμε πως, μεμονωμένα, οι καλλιτέχνες συνήθως τείνουν προς μία από τις δύο κατευθύνσεις. Γι αυτό, από ότι φαίνεται, η μουσική δεν προχωράει μέσα σε μια νύχτα ή με την έλευση ενός καινούργιου δίσκου. Η εξέλιξή της συντελείται αρκετά σταδιακά και αφού δημιουργηθεί μια συμπαγής μουσική σκηνή, η οποία πολλές φορές συγχωνεύεται με μια άλλη σκηνή από την αντίπερα όχθη.

Ως ακροατές όμως δεν είμαστε ικανοί να δούμε αυτή τη μουσική εξέλιξη παρά μόνο όταν την έχουμε αφήσει ήδη πίσω μας, με τον ίδιο τρόπο που ένας γονιός δεν βλέπει μέρα με τη μέρα το παιδί του να μεγαλώνει, αλλά ανά διαστήματα συγκρίνει το πριν και το τώρα και το συνειδητοποιεί.

Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Νιώθω πως οι σύγχρονοί μας μουσικοί ή θα γράφουν κομμάτια με ενδιαφέρουσα μουσικότητα (αυτό που λέμε songwriting) ή θα μας παρουσιάζουν κάτι το μοναδικά πρωτοπόρο, αλλά χωρίς καμία καλλιτεχνικότητα σε αυτό. Μπορεί τα δύο αυτά στοιχεία να συγχωνεύονται σταδιακά μεταξύ τους, αλλά σαν ακροατές δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα παραπάνω από το πώς υπάρχουν σαν μουσικές οντότητες την κάθε χρονική στιγμή.

Κι εδώ έρχεται το δίλημμα του ίδιου του δημιουργού. Πού να δώσει βάση; Στη μελέτη των παλαιότερων και στην αναβίωση προηγούμενων μουσικών ρευμάτων; Στη μελέτη των νέων τεχνολογικών μέσων και στην προσπάθεια εύρεσης του νέου ήχου; Και γιατί όχι και τα δύο μαζί; Τελικά για τέχνη μιλάμε και ίσως το μοναδικό νόημα να βρίσκεται στον αυθορμητισμό και στην εξωτερίκευση μιας κάποιας εσωτερικής ενέργειας και συναισθημάτων. Και για όλα τα υπόλοιπα έρχεται ο καιρός τους εκεί που δεν το περιμένεις. Όταν το παιδί σου φεύγει από τα χέρια σου και κάνει τη δική του ζωή.

(Το κείμενο έχει γράψει η Δάφνη Λάζου)

Info:

H Δάφνη γράφει μουσική για τους Daphne and the Fuzz και της αρέσει να γυρίζει η ίδια τα βίντεο κλιπ της.

Οι Daphne and the Fuzz `δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 2012 στην Αθήνα δίνοντας μορφή και αισθητική στα κομμάτια που έγραφε ως τότε η Δάφνη μόνη της στο πιάνο. Την άνοιξη του 2016 βγήκε ο πρώτος τους ομώνυμος δίσκος από την Inner Ear. Vintage pop μελωδίες που φλερτάρουν με τη soul και τα blues μέσα από το πρίσμα του “Abbey Road” των Beatles, groovy μπασογραμμές και ονειρικές Mellotron ενορχηστρώσεις, συνοδεύονται από στίχους που διηγούνται ιστορίες για τον έρωτα, την ενηλικίωση, τις προσδοκίες και τα μεγάλα όνειρα.

Photo: Μαρίζα Καψαμπέλη

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 36