Μπαίνοντας στον κόσμο του David Douard είναι σα να διασχίζεις ένα κατώφλι, σα να μπαίνεις μέσα σε ένα καθρέφτη και να κοιτάς το παρόν από ανεστραμμένη προοπτική. Οι κατασκευές που συνθέτουν το δίκτυο των υπερ-πραγματικοτήτων της καθημερινότητας είναι εκτός λειτουργίας και διασπώνται. Τα συνήθως αφανή στοιχεία που στηρίζουν αυτές τις κατασκευές, αποκτούν παρουσία, αυτονομία και σχηματίζουν νέους αστερισμούς. Αυτό που απομένει είναι ένα χαοτικό υβριδικό περιβάλλον όπου η υλικότητα και η άυλη φύση έχουν καταρρεύσει η μία πάνω στην άλλη, και όπου οι διαφορετικές μορφές της γλώσσας ρέουν ελεύθερα.
Για τη δεύτερή του έκθεση στη Rodeo, O’ thee lil’, ο David καταπιάνεται με μία σειρά έργων που ξεκίνησε στην ατομική του έκθεση στη Frac Île-de-France στο Παρίσι, τον Σεπτέμβριο του 2020.
Εδώ, και πάλι, υλικά όπως το αλουμίνιο και ο μπρούντζος δεν υπάρχουν μόνο για να στηρίζουν συστήματα γλώσσας, αλλά μετατρέπονται τα ίδια σε γλώσσα. Κείμενα βγαλμένα από το διαδίκτυο αποκτούν υλική διάσταση, αντικείμενα που έχουν βρεθεί ή κατασκευαστεί παρουσιάζονται εκ νέου. Τα άλλοτε στέρεα νοήματά τους γίνονται ρευστά, μεταμορφώνονται διαρκώς, γίνονται viral.
Στον Πειραιά και το Λονδίνο, αντιλαμβανόμαστε την απολίθωση της ψηφιακής ροής και αισθανόμαστε μία συνεχή ένταση στα αντικείμενα όπου υβριδικά στοιχεία γραπώνονται το ένα πάνω στο άλλο επικαλυπτόμενα σε μία επανάληψη συμβόλων που παραπέμπει στη ροή και τη μετάδοση της γλώσσας. Υπάρχει μία αίσθηση συνύπαρξης, εγγύτητας και απόστασης, ενός συλλογικού εαυτού στον οποίο τα σώματα μπορούν να υπάρξουν ανώνυμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο David Douard σαγηνεύεται από ανώνυμα κινήματα, και αυτό το ενδιαφέρον του, το έχει αποκρυσταλλώσει στη μάσκα του Joker. Εκείνα παραπέμπουν σε μία πολιτική δέσμευση, με τον τρόπο που θα έκαναν οι ζωγραφικοί πίνακες του James Ensor. Μπορεί κανείς να πει ότι αυτό που επιχειρεί είναι να μετατρέψει μία ψηφιακή παρουσία σε φυσική μέσα από τα αντικείμενα που δημιουργεί.
Μία γλώσσα ενώνει αυτές τις δύο εκθέσεις, μία γλώσσα που χρησιμοποιεί περιοριστικούς χώρους και που διαφθείρει λείες επιφάνειες, παρούσα τόσο στον ψηφιακό όσο και στον πραγματικό κόσμο, τους οποίους o David αναμειγνύει με μία μοναδική εμμονή.
Κείμενο: Πάνος Φουρτουλάκης