Το βράδυ της Δευτέρας (13/11) βρέθηκα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για να παρακολουθήσω την συναυλία της θρυλικής Dee Dee Bridgewater που αποτελεί μέρος της περιοδείας της για την προώθηση του τελευταίου της δίσκου που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο, «Memphis…Yes, I’m Ready» και ο οποίος θεωρείται ένα ταξίδι εξερεύνησης στις ρίζες της, καθώς είναι αφιερωμένος στην γενέτειρα της, το Μέμφις. Λίγα λεπτά μετά τις 8.40, εμφανίστηκε στην σκηνή η μπάντα που συνοδεύει την Bridgewater, η αποκαλούμενη «Memphis Soulphony», που απαρτίζεται από τον Charlton Johnson (κιθάρα), τον Barry Campbell (μπάσο), τον Carlos Sargent (ντραμς), τον Dell Smith (εκκλησιαστικό όργανο, πλήκτρα), τον Bryant Lockhart (τενόρο σαξόφωνο), τον Curtis Pulliam (τρομπέτα) και τις αδερφές Sharisse Norman και Shontelle Norman-Beatty στα φωνητικά.
Η συναυλία ξεκίνησε με τους μουσικούς να παίζουν την δική τους εκδοχή του τραγουδιού «Burnt Biscuits» των The Triumphs, υπό την μελωδία του οποίου υποδεχτήκαμε την Bridgewater στην σκηνή μέσα σε ένα κλίμα ξέφρενων χειροκροτημάτων και επιφωνημάτων θαυμασμού από τα 1.900 περίπου άτομα που γέμισαν την αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής. Η μουσική βραδιά, λοιπόν, ξεκίνησε δυναμικά όπως ακριβώς επρόκειτο να κλείσει.
Η setlist περιείχε κάποια κλασσικά soul τραγούδια τα οποία η Αμερικανίδα άκουγε κρυφά στο ραδιόφωνο όταν ήταν έφηβη όπως το «Yes, I’m Ready», το «B.A.B.Y.» της Carla Thomas, το «Try A Little Tenderness» του Otis Redding και το «I Can’t Get Next To You» του Al Green που, όπως μας είπε η Bridgewater, είναι ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια. Στην εισαγωγή του κομματιού «Why (Am I Treated So Bad)» των The Staple Singers η 67χρονη ερμηνεύτρια σχολίασε με το δικό της τρόπο την σημερινή πολιτική κατάσταση της Αμερικής ενώ έκανε και μια ιστορική αναδρομή στον Martin Luther King και το κίνημα των Αφροαμερικανών τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60. Επίσης, απολαύσαμε δύο τραγούδια του Elvis Presley, το γνωστό blues κομμάτι «Hound Dog», το οποίο ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από την Willie Mae «Big Mama» Thornton το 1952, 4 χρόνια πριν το ανασκευάσει ο «Βασιλιάς του rock ‘n’ roll», καθώς και το εκπληκτικό funky τραγούδι «Don’t Be Cruel» το οποίο περιελάμβανε μια σύντομη στιγμή scatting σε έναν μελωδικό διάλογο της Αμερικανίδας με τον σαξοφωνίστα και μια -επιτυχημένη- ολιγόλεπτη αναπαράσταση των χορευτικών φιγούρων του Elvis.
Μια από τις πολλές χιουμοριστικές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν η Bridgewater, απευθυνόμενη σε κάποιον από το κοινό που βρισκόταν στις πρώτες μπροστινές θέσεις και εκείνη τη στιγμή κρατούσε το κινητό του τηλέφωνο στο χέρι, τον ρώτησε ποιος τον καλεί στο τηλέφωνο ή εάν κάλεσαν τον λάθος αριθμό, ενώ, παρότρυνε το κοινό να θέσει σε αθόρυβη λειτουργία τα κινητά του, διότι διαφορετικά θα κατέβαινε να τους βρει. Το σκηνικό αυτό μου έφερε στο μυαλό μια από τις πλέον φημισμένες αντιδράσεις της θρυλικής Nina Simone η οποία, επειδή κάποιοι από το κοινό συνομιλούσαν κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας της, είχε σταματήσει να τραγουδάει και να παίζει μουσική για αρκετά λεπτά ενώ βρισκόταν πάνω στην σκηνή, και συνέχισε μόνο όταν εκείνοι σταμάτησαν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στις παύσεις μεταξύ των τραγουδιών, η Bridgewater μοιράστηκε με το αθηναϊκό κοινό αρκετές προσωπικές της ιστορίες που συνδέονταν με το κάθε κομμάτι και τις οποίες φυσικά μετέφερε με τη μοναδική θεατρικότητα που την χαρακτηρίζει. Έτσι, μεταξύ άλλων, μάθαμε για την επίσκεψή της στο σπίτι του Elvis, για την εμπειρία της στο διάσημο μουσικό στούντιο Royal Recording Studios στο Μέμφις -όπου ηχογράφησε και τον τελευταίο της δίσκο-, κάποιες αστείες στιγμές της εφηβείας της, για το πώς ένοιωσε όταν άκουσε την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού της Ann Peebles, «I Can’t Stand The Rain» καθώς και την ιστορία πίσω από το κομμάτι «The Sweeter He Is» το οποίο κατά κάποιον τρόπο ενθάρρυνε την απόφασή της να ακολουθήσει μουσική καριέρα στην ηλικία των 17 ετών.
Το τέλος της setlist αποτέλεσε μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς όπου και απολαύσαμε μια διαφορετική εκτέλεση -με soul και funky στοιχεία- του κλασσικού blues τραγουδιού «The Thrill Is Gone» του B.B. King, με το οποίο η Bridgewater ξεσήκωσε όλο το κοινό από τις θέσεις του. Θεωρώ πως είναι πραγματικό επίτευγμα για έναν καλλιτέχνη να καταφέρνει να μεταδίδει την ενέργεια του όπως το έκανε η Bridgewater που κατέβηκε από την σκηνή για να βρεθεί κοντά στον κόσμο και να χορέψει μαζί του. Σίγουρα δεν είναι κάτι που το βλέπει συχνά κάποιος σε έναν χώρο όπως το Μέγαρο Μουσικής. Έπειτα από έντονο χειροκρότημα και το νοσταλγικό encore που ακολούθησε, η συναυλία έφτασε στο τέλος της στις 10.40, μετά από 2 ώρες γεμάτες καλή μουσική.
Η βραβευμένη με Grammy τραγουδίστρια και συνθέτρια, που στο παρελθόν έχει συγκριθεί με την μοναδική Sarah Vaughan τόσο για τις ευρείες εκφραστικές ικανότητες και το φωνητικό εύρος της όσο και για την τεχνική της με τα ιδανικά ελεγχόμενα και ευέλικτα vibrato, όχι μόνο είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις καλύτερες jazz τραγουδίστριες της Αμερικής, αλλά οι ικανότητές της και το ταλέντο της εκτείνονται πολύ περισσότερο από τον χαρακτηρισμό αυτό, όπως φάνηκε από την θαυμάσια εμφάνισή της.
Η χαρισματική Αμερικανίδα αποδεικνύει ότι μπορεί να τραγουδήσει πολλά διαφορετικά είδη, όπως η soul και η jazz, χωρίς ωστόσο να προδίδει το ταλέντο ή τα μουσικά της ένστικτα, καταφέρνοντας να διατηρήσει ένα μεγάλο συναισθηματικό εύρος στις ερμηνείες της. Αυτό είναι και το στοιχείο που την καθιστά μια μεγάλη σύγχρονη ντίβα όχι μόνο της jazz, αλλά της μουσικής, γενικότερα.
Η Dee Dee Bridgewater μέσα από τις ιστορίες της, το χιούμορ της και την ξεχωριστή προσωπικότητά της, προσέφερε μια αξέχαστη Soul, R&B και Blues βραδιά στους λάτρεις της μουσικής που βρέθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και μας μετέφερε στο «Soulsville» -όπως αποκαλείται το Μέμφις- μέσα από τη θερμή και ευχάριστη ατμόσφαιρα που δημιούργησε.
Φωτογραφία θέματος: Dee Dee Bridgewater © Courtesy of the artist