Έχετε σκεφτεί ποτέ πως τις βασικές μας αισθήσεις, αλλά και τις κύριες ικανότητές μας ως ανθρώπινα όντα, τις θεωρούμε δεδομένες; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως ζούνε οι άνθρωποι που στερούνται κάποια εξ’ αυτών; Και κυρίως, έχετε προσπαθήσει να μπείτε στη θέση τους και να βιώσετε έστω και στο ελάχιστο, τη δική τους πραγματικότητα, την επίπονη αλήθεια της δικής τους ζωής, αλλά και το θάρρος που απαιτείται για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και να συνεχίσεις να ζεις; Όλα αυτά θίγει το νέο μυθιστόρημα του αγαπημένου Μένιου Σακελλαρόπουλου, που για μια ακόμα φορά, με ευαισθησία και τρυφερότητα, καταπιάνεται με ένα θέμα κοινωνικό θα λέγαμε, που όμως έχει πάρα πολλές προεκτάσεις και που σε προκαλεί να σκεφτείς ακόμα περισσότερα πράγματα.
Ο Αλέξανδρος Παυλής, πολιτικός μηχανικός σε οικονομικές δυσχέρειες και με μια σχέση προβληματική, στα σαράντα δύο του χρόνια, εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος, θα χάσει κάτι που ο ίδιος -όπως και όλοι μας- θεωρούσε δεδομένο. Την όρασή του! Το σοκ που δέχεται είναι μεγάλο και η αρχική του αντίδραση δεν είναι άλλη από το να αρνείται να δεχτεί τη νέα του κατάσταση, αλλά και το να κατηγορεί την Άννα για ό,τι του συνέβη. Σύντομα, όμως, συνειδητοποιεί πως ο μοναδικός τρόπος να βοηθήσει τον εαυτό του και να προχωρήσει μπροστά στη ζωή του, δεν είναι άλλος από το να ζητήσει βοήθεια από το Κέντρο Εκπαίδευσης κι Αποκατάστασης Τυφλών. Εκεί θα γνωρίσει τη Μαργαρίτα η οποία και θα του ανοίξει νέες πόρτες και θα του μάθει, για πρώτη φορά στη ζωή του, να “βλέπει” καθαρά και να εκτιμάει περισσότερο τις μικρές χαρές που η ζωή έχει να προσφέρει.
Όπως έχω ξαναπεί, δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενική απέναντι στον κύριο Σακελλαρόπουλο. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα, αλλά κι ένας συγγραφέας που για κάποιο λόγο, εμένα, ως Γιώτα, με συγκινεί βαθύτατα και καταφέρνει με τα έργα ν’ αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές μου. Κι επειδή έχω αναρωτηθεί πολλές φορές που αίσθησή μου δεν θα ήθελα να χάσω ποτέ και για κανέναν λόγο, κι έχω καταλήξει πως αυτή είναι η όρασή μου, το “Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι” με έφερε αντιμέτωπη με τους εσωτερικούς προβληματισμούς αλλά και με τους πιο κρυφούς μου φόβους. Μέσα από την ιστορία του Αλέξανδρου ζούμε όλο το ανθρώπινο δράμα που βιώνει κάποιος που χάνει κάτι το οποίο θεωρούσε δεδομένο, γινόμαστε μάρτυρες της συναισθηματικής του κατάπτωσης, νιώθουμε τον θυμό και την απελπισία του, και μπορούμε ν’ ακούσουμε την κραυγή του -και όχι μόνο τη δική του- που ζητά με απόγνωση κάποιον να τον σώσει από το σκοτάδι του.
Το σκοτάδι, όμως, μπορεί να έχει πολλές έννοιες και μορφές. Υπάρχει το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας καθώς έρχεται η νύχτα, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο, πολύ πιο σκοτεινό και τρομακτικό. Το σκοτάδι που απλώνεται μέσα μας, στο μυαλό, στην ψυχή και στην καρδιά μας. Το σκοτάδι εκείνο που μας εμποδίζει να δούμε το φως της αλληλοκατανόσης, της τρυφερότητας, της ανθρωπιάς, της κατανόησης, της στήριξης που μόνο μια άλλη ανθρώπινη ψυχή μπορεί να προσφέρει, της ελπίδας, της πίστης στη ζωή, μα πάνω απ’ όλα, το αγνότερο φως όλων που δεν είναι άλλο απ’ αυτό που μόνο η αγάπη φέρει μαζί της. Που μπορεί να φωτίσει τις ζωές μας, να μας αλλάξει, να μας κάνει καλύτερους. Και μέσα από τα σοφά λόγια της Μαργαρίτας, το αντιλαμβανόμαστε όλο αυτό και το ζούμε, όπως αντιλαμβανόμαστε και πόσο σημαντικά μάς φαίνονται πράγματα που στην πραγματικότητα είναι ασήμαντα, και που μας αποσπούν από το να εστιάζουμε στα ουσιαστικά και να τα απολαμβάνουμε με όλο μας το είναι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άρτια ψυχογραφήματα χαρακτήρων που ο καθένας έχει να πει τη δική του ιστορία και που αυτή μας αγγίζει με τρόπο μοναδικό. Μια ιστορία που ρέει χωρίς να καταφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς, αλλά κορυφώνοντας το δράμα όπου αυτό χρειάζεται, μέσα από την αλήθεια της ίδιας της αφήγησης. Ένα μυθιστόρημα που κρύβει μέσα του πολλές αλήθειες που ίσως να μην είχαμε σκεφτεί, ή που μπορεί να ξεχνάμε μέσα στην καθημερινότητά μας, και που μας θυμίζει πως πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτά που μας δίνει. Το “Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι” συγκινεί, προβληματίζει, αλλά παράλληλα παράγει κι έργο, με τον συγγραφέα να έχει κάνει πραγματικά ουσιαστική έρευνα, μεταφέροντας και συστήνοντάς μας την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής ενός τυφλού, εξηγώντας μας πόσο σημαντική δουλειά κάνει το ΚΕΑΤ, στο οποίο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, αλλά και πως μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις δυσκολίες της ζωής, αρκεί να έχει επιμονή και θέληση να ζήσει. Γιατί το μεγαλείο μερικών ψυχών φτάνει, όχι εκεί που βλέπουν τα μάτια, αλλά εκεί που βλέπει η ψυχή το
Το βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου, Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.