Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό, του Γιώργου Γεωργόπουλου

Όταν ο Γιώργος Γεωργόπουλος (“Τungsten”) γύριζε τη νέα του ταινία με τίτλο “Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό”, μια μαύρη κωμωδία με θέμα έναν θανατηφόρο ιό που γρήγορα λαμβάνει διαστάσεις στην χώρα μας, δεν φανταζόταν πως η ίδια η ζωή θα έγραφε ένα ακόμα πιο ακραίο σενάριο. Και όμως: να που σήμερα, η ταινία του ετοιμάζεται να βγει στις αίθουσες εν μέσω πανδημίας…

Πιο επίκαιρη από ποτέ, και υπό μία έννοια προφητική, η ταινία του Γ. Γεωργόπουλου, έχει για πρωταγωνιστή τον Όμηρο Πουλάκη στον ρόλο του Άρη, ενός πετυχημένου στελέχους μιας μεγάλης εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού, ο οποίος είναι θανατηφόρος μόνο για τις γυναίκες. Ο Άρης όμως είναι και η μοναδική ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου. Αρκεί να βρει ποια από τις πρώην συντρόφους του, του μετέδωσε τον ιό αρχικά…

Στο πλευρό του Όμηρου Πουλάκη, εμφανίζεται ο Βαγγέλης Μουρίκης σε έναν ρόλο που θα συζητηθεί, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος (συμπρωταγωνιστής του Ο.Πουλάκη στo “Tungsten”), κι ένα εντυπωσιακό γυναικείο καστ: Ιωάννα Παππά, Κόρα Καρβούνη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Σίσσυ Τουμάση και η γιαπωνέζα Mari Yamamoto.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης κάνει ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα στην ταινία, ενώ το σενάριο συνυπογράφει με το σκηνοθέτη, η συγγραφέας Μαρία Φακίνου.

Ημερομηνία εξόδου: 15 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ελληνικός τίτλος:
Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό
English Title:
Not to be Unpleasant, but we need to have a serious talk

Σύνοψη
Ο Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μίας μεγάλης εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού, ο οποίος είναι θανατηφόρος μόνο για τις γυναίκες. Ο Άρης όμως είναι και η μοναδική ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου. Αρκεί να βρει ποια από τις πρώην συντρόφους του, του μετέδωσε τον ιό αρχικά.

Σημείωμα σκηνοθέτη
Όταν ξεκίνησα να γράφω τον “Δυσάρεστο” φανταζόμουν μία ταινία που αποπνέει τη μελαγχολία του να συναντάς ανθρώπους που κάποτε ήταν σημαντικοί για σένα. Μία σκοτεινή βουτιά στον κόσμο των ανθρώπινων σχέσεων. Ένα σχόλιο για τον τρόπο που βλέπουμε το παρελθόν μας. Με την ιστορία ενός, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενου ήρωα, τοποθετημένη σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αδυναμία έκφρασης συναισθήματος, ο ανταγωνισμός, η διαμεσολαβημένη επικοινωνία. Αυτός ήταν ο στόχος.

Από όταν τελείωσε όμως η ταινία, και μέχρι να βγει στους κινηματογράφους, ο κόσμος άλλαξε. Και άλλαξε τόσο πολύ που η ίδια η ταινία μάλλον επανανοηματοδοτείται. Και δεν ξέρω με ποιο τρόπο. Δε μπορώ να φανταστώ πλέον πως θα εκλάβει ο θεατής μία ταινία με βασικό θέμα την εξάπλωση ενός επικίνδυνου ιού όταν ο ίδιος θα πρέπει να φοράει μάσκα προκειμένου να τη δει. Αλλά έτσι είναι μάλλον το σινεμά. Οι ταινίες ουσιαστικά ανεξαρτητοποιούνται και παίρνουν άλλου τύπου ζωή όταν πλέον βγουν στον κόσμο. Κάποιες φορές με ομαλό τρόπο και κάποιες άλλες με έναν τρόπο τελείως απροσδόκητο.