Η Δέσποινα Γεωργιάδη – Θεσσαλονικέως υιοθετεί ως μέσο έκφρασης το ψηφιδωτό, το οποίο κατέχει, αδιαμφισβήτητα, ισότιμη θέση με τα υπόλοιπα, πολλαπλά μέσα έκφρασης των καλλιτεχνών του καιρού μας. Σε μια εποχή, όπου κυριαρχεί η εικονική πραγματικότητα, αυτή η ιδιαίτερα γοητευτική τεχνική, μας εξοικειώνει με έργα, τα οποία είναι απτά και μπορούμε να τα ψηλαφίσουμε, κατά μία έννοια, να προσεγγίσουμε την υλική τους υπόσταση. Χρησιμοποιεί με δεξιότητα ψηφίδες που προέρχονται από ποικίλα υλικά (υαλόμαζα, πέτρα, μάρμαρο, κ.ά), ενώ στη θεματολογία της ενστερνίζεται τις αρχές τόσο της αφηρημένης, όσο και της παραστατικής τέχνης.
Συχνά, χρησιμοποιεί τον καμβά της ζωγραφικής ως την κύρια επιφάνεια στην οποία αναπτύσσει τις ψηφίδες της σαν χρωματική παλέτα, ανοίγοντας διάλογο ανάμεσα στη δισδιάστατη επιφάνεια και τους ανάγλυφους όγκους των ψηφίδων. Δεν διστάζει να επεκταθεί και στις τρεις διαστάσεις με έργα που άπτονται της γλυπτικής τέχνης, πάντα, όμως, μέσα από την τέχνη του ψηφιδωτού. Η κυρίαρχη πηγή της έμπνευσή της είναι η ίδια η ανθρώπινη συνθήκη και οι αρχές της αποδοχής του «άλλου», του διαφορετικού, όπως άλλωστε είναι και μεταξύ τους οι ψηφίδες.
Όπως, λοιπόν, συνδέονται οι διαφορετικές ψηφίδες και δημιουργούν ένα ενιαίο σύνολο, η Δέσποινα Γεωργιάδη-Θεσσαλονικέως μας προτρέπει να ενεργοποιήσουμε την ενσυναίσθηση που υπάρχει βαθιά μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον, να αναγνωρίσουμε τις κοινές αξίες που διέπουν την ύπαρξή μας και ως συγκολλητική ουσία μας συνδέουν μεταξύ μας. Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο.