Τρία μονόπρακτα εξερευνούν τα όρια της βίας στην παράσταση «Υπερβολές!», που ανεβαίνει ξανά στο Θέατρο Τέχνης. Πρόκειται για μια παράσταση από τον Γιάννη Καλαβριανού, Μαριάννας Κάλμπαρη, Βασίλη Μαυρογεωργίου, ενώ οι θεατές θα δουν τα έργα «Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ θυμωμένος άνθρωπος», «O άνθρωπος της διπλανής πόρτας» & «Πρώτη φορά συναντούσα άνθρωπο που μιλούσε σαν τρένο».
Το CultureNow μίλησε με την ηθοποιό Δέσποινα Γιαννοπούλου, η οποία αφηγείται την ιστορία της στο μονόπρακτο του Γιάννη Καλαβριανού (ο οποίος υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία) «Πρώτη φορά συναντούσα άνθρωπο που μιλούσε σαν τρένο».
***
-Συμμετέχετε στην παράσταση «Υπερβολές», την οποία συγκροτούν 3 μονόπρακτα. Ποιος ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Είναι τρεις ξεχωριστές ιστορίες, που έχουν κοινό στόχο τη διερεύνηση της βίας, μιας βίας ύπουλης, άρρητης που κινείται σε περίεργα όρια «φυσιολογικού» και «κανονικότητας». Η βία στην εποχή μας έχει μεγάλη φαντασία και προκύπτουν καταστάσεις ύπουλες και σκοτεινές, που μπορεί κάποιος να πει, «έλα τώρα, υπερβολές», γιατί έχει συνηθίσει να εκλαμβάνει μια νοσηρή κατάσταση ως καθημερινότητα.
-Τα έργα αυτά είναι δείγματα πρωτότυπης νεοελληνικής γραφής και επί σκηνής θίγονται επίκαιρα ζητήματα. Ο χαρακτήρας που εσείς ερμηνεύετε κινείται στη σκιά του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη. Αυτό σας προκάλεσε κάποια δυσκολία ερμηνευτικά;
Μου προκάλεσε μεγάλη αγωνία και φόρτιση γιατί η δυστυχία που προκάλεσε είναι παρούσα στις ζωές πολλών ανθρώπων. Είναι μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες τραγωδίες και αντανακλά στο απόλυτο τη βία που μπορεί να υποστεί η κοινωνία από την έλλειψη υπευθυνότητας και την εγκληματική αδιαφορία κάποιων, και το θέατρο που γράφεται σήμερα δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια. Έχοντας λοιπόν απόλυτη εμπιστοσύνη στον συγγραφέα και σκηνοθέτη του έργου, η σφοδρή επιθυμία να μην ξεχαστεί αυτή η ιστορία και η σαφής δήλωση ότι όλη η κοινωνία περιμένει μια δικαίωση, υπερίσχυσαν της δικής μου δυσκολίας.
– Ποια σκηνοθετική κατεύθυνση σας έδωσε ο κ. Γιάννης Καλαβριανός;
Είναι μάλλον αδύνατο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, παρά μόνο αν μιλούσαμε για ώρες, γιατί έχει να κάνει με τη δουλειά μας και με μια διαδικασία περίπλοκη, κοπιώδη που αποτελείται από πολλά στάδια. Αυτό που σίγουρα τον ενδιαφέρει πάντα, είναι η διακριτική αναπαράσταση μιας αλήθειας.
– Σίγουρα αξιομνημόνευτος είναι και ο τίτλος του μονόπρακτου: «Πρώτη φορά συναντούσα άνθρωπο που μιλούσε σαν τρένο». Με τι ακριβώς έχει έρθει αντιμέτωπη η ηρωίδα;
Η ηρωίδα έχει χάσει τον γιό της στα Τέμπη κι ενώ βρίσκεται σ αυτήν την κατάσταση, της έρχεται ένας υπέρογκος λογαριασμός νερού. Την παρακολουθούμε να προσπαθεί να βγάλει άκρη στην ΕΥΔΑΠ, καταβάλοντας τρομερή προσπάθεια. Εκεί λοιπόν συναντά και πάλι την αδιαφορία που πολύ πρόσφατα οδήγησε στην άλλη δική της τραγωδία. Ο άνθρωπος που μιλούσε σαν τρένο, είναι αυτός που δεν κάνει την δουλειά του με υπευθυνότητα, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται κάθε φορά. Πώς ακριβώς δένουν όλα αυτά, θα το δείτε στην παράσταση.
-Στην παράσταση, ενώ παρουσιάζεται μια ζοφερή συνθήκη, δεν απουσιάζει το χιούμορ. Τι ρόλο διαδραματίζει το κωμικό στοιχείο; Έρχεται να αποσυμφορήσει τον θεατή ή να τον πικάρει;
Το χιούμορ μπορεί και να αποσυμφορήσει και να πικάρει, τονίζοντας την παραδοξότητα των συνθηκών. Μπορεί επίσης ν’ αποτελεί μέσο επεξεργασίας μας ζοφερής κατάστασης, αλλά και υπενθύμισης στον θεατή οικείων καταστάσεων καθημερινότητας. Το τραγικό και το κωμικό συνιστούν την πιο πιστή αναπαράσταση ζωής, και μ αυτόν τον τρόπο, το χιούμορ αποτελεί ένα πολυπεπίπεδο εργαλείο σε όλα τα έργα του Γιάννη Καλαβριανού.
-Η αντιπρόταση σε όλες αυτές τις μορφές βίας που θίγονται στην παράσταση ποια είναι; Έρχεται κάποια απάντηση μέσα από το έργο; Κάποιου είδους κάθαρση;
Το θέατρο δεν είναι οδηγός ζωής, εντοπίζει, αναπαριστά, ευαισθητοποιεί. Θέτει τις ερωτήσεις και οι απαντήσεις πρέπει να δίνονται από την κοινωνία. Κάποιο είδος κάθαρσης υπάρχει στο έργο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πρόταση.
