Το Radio Plays του Φεστιβάλ Αθηνών είναι μια πραγματική έμπνευση των ανθρώπων του Φεστιβάλ, μια γενναιόδωρη και πανέξυπνη πρωτοβουλία, την οποία υποστηρίζουν πολύ οργανωμένα και με απόλυτη, σχολαστική τήρηση όλων των μέτρων προστασίας και των υγειονομικών πρωτοκόλλων και τους συγχαίρω γι αυτό. Με τα θέατρα κλειστά μπορεί κανείς να φανταστεί τί δώρο είναι αυτό για μας που κληθήκαμε να δουλέψουμε γι αυτές τις ραδιοφωνικές παραστάσεις. Προς το παρών είμαστε λίγοι, εύχομαι η ιδέα να συνεχιστεί και να υπάρξουν κι άλλες ισάξιες.
Την ίδια στιγμή, γεννημένη μέσα στην πανδημία και εξαιτίας αυτής, η πρωτοβουλία αυτή ανοίγει ένα παράθυρο σε ένα χώρο εξαιρετικά παραμελημένο. Το ραδιόφωνο και το ραδιοφωνικό θέατρο. Σε ένα τοπίο κουλτούρας και καθημερινότητας που η εικόνα,η πληροφορία και η ταχύτητα κυριαρχούν σαρωτικά, δυναστικά σχεδόν η ιδέα του Φεστιβάλ είναι λαμπρή, είναι επαναστατική. Και μπορεί τα podcasts να είναι σε ανοδική πορεία και να δείχνουν οτι όντως έχει ανοίξει ένας δρόμος, παρ´ όλα αυτά αναρωτιέμαι, ποιός θα κάτσει να ακούσει μια φανταστική ιστορία, ποιός θα βυθιστεί σε μια ιστορία που μόνο ακούει για 50 λεπτά; Το ραδιόφωνο υπάρχει στη ζωή μας ναι, αλλά συνήθως συνοδεύει τις δραστηριότητές μας. Πόσο συχνά άραγε αρπάζει την προσοχή μας, αιχμαλωτίζει τη σκέψη μας, ανοίγει τη φαντασία μας και την ταξιδεύει, μας κάνει να γελάμε ή να κλαίμε, μας καθηλώνει σε έναν κόσμο στον οποίο μας εισάγει μεν αλλά τον δημιουργούμε εμείς ο καθένας προσωπικά ακούγοντας και μόνο μια ιστορία; Αυτό προτείνει το Radio Plays, μια σαγηνευτική στην πραγματικότητα διαδικασία, μια καθόλου βιαστική απόλαυση.
Είναι η πρώτη φορά που κάνω θέατρο στο ραδιόφωνο, έχω αγωνία, έχω χαρά, με έχει εξιτάρει και ομολογώ οτι το διασκεδάζουμε πολύ. Η ομάδα είναι καταπληκτική, είναι όλοι ένας κι ένας, απολαυστικοί και κάποιοι είναι και βετεράνοι του είδους. Τους ακούω με χίλια αυτιά, άλλοτε με τα μάτια κλειστά, άλλοτε παρατηρώντας την πολύ προσωπική ενίοτε αστεία κινησιολογία του καθενός ενώ προσφέρει την ατάκα του στο μικρόφωνο. Ένα σώμα εντελώς διαφορετικό από αυτό που θα είχαν επάνω στη σκηνή, ένα σώμα που το κοινό δεν το βλέπει, που «αυτοκαταργείται», για να αφιερωθεί αποκληστικά στο λόγο, στη φωνή, στο νόημα, στη μουσικότητα, στο ρυθμό, στους τονισμούς, ακόμα και σε κάθε λογής ήχο, που συνιστά ανθρώπινη έκφραση ή επικοινωνία. Και με έναν τρόπο τόσο απενοχοποιημένο, τόσο παιχνιδιάρικο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Νεοκλής Γαλανόπουλος δημιουργεί τις προϋποθέσεις για καλό παιχνίδι. Πιστεύω οτι έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ. Παίζει με τη γλώσσα, με τη δομή. Στο διήγημά του παρακολουθούμε τον Ντίνο Πρωτονοτάριο, ένα νέο συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας, που δεν έχει εκδώσει ακόμα το έργο του να συναντά το ίνδαλμά του, τον Περικλή Δημούλη, τον επιφανέστερο εκπρόσωπο του είδους. Του παρουσιάζει δύο αποσπάσματα διηγημάτων του, για να ακούσει τη γνώμη του. Πρόκειται άρα για δύο ιστορίες μυστηρίου τοποθετημένες μέσα στην κύρια ιστορία χωρίς όμως τις λύσεις τους. Οι λύσεις είναι εξωφρενικές. Θα τις μάθει ο Δημούλης; Και τί ανατροπές θα φέρει αυτό το γεγονός; Εγώ παίζω την Αγνή Καλαφάτη (τί ονόματα Θεέ μου!), ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του δεύτερου αποσπάσματος, η οποία ανακαλύπτει το πτώμα ενός άνδρα στο οινοποιείο που δουλεύει. Καταφθάνει η αστυνομία και ξεκινά η έρευνα. Όλοι οι παρευρισκόμενοι είναι ύποπτοι. Η Καλαφάτη; Είναι η δολοφόνος; Η διασκευή και η σκηνοθεσία του Αργύρη Ξάφη προσφέρει μια επιπλέον πρόκληση για το ρόλο. Η Καλαφάτη εγκαθιδρύει μια ιδιαίτερη επικοινωνία με τον ακροατή, δική της, μυστική, που δεν γίνεται αντιληπτή από τα άλλα πρόσωπα του έργου, μια συνενοχή με πολλές αποχρώσεις…Έτσι, χωρίς την εικόνα δημιουργείς ταυτόχρονα όσους χώρους θέλεις. Ακόμα κι ένα χώρο κάπου στα ερτζιανά όπου συναντιούνται οι χαμένες ψυχές.
Ραδιόφωνο και αστυνομική λογοτεχνία και τζάζ με την υπέροχη δουλειά του Αλέξανδρου- Δράκου Κτιστάκη, πέντε φοβερούς μουσικούς και καταπληκτικά φωνητικά! Η απόλυτη νοσταλγία! Ένα ταξίδι στο χρόνο. Έτσι ένιωθα πριν αρχίσουν οι πρόβες. Τώρα που μπαίνουμε στο στούντιο νιώθω οτι είναι το τώρα, μια εντελώς δική μας υπόθεση. Εύχομαι λοιπόν υγεία και καλή συνέχεια στις καλές ιδέες!
Δέσποινα Κούρτη
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θέατρο στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο και την Πειραματική Σκηνή, το Θέατρο Τέχνης, το Ανοιχτό Θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε., το Θέατρο Αμόρε-Θέατρο του Νότου, την Volksbühne, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας και το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Έχει παίξει σε έργα των: Αισχύλου, Σαίξπηρ, Ευριπίδη, Τσέχωφ, Στρίντμπεργκ, Μπρεχτ, Μπρούς Μάγιερς, Ντοστογιέφσκυ, Πούσκιν, Γκαίτε, Σίλλερ, Μπέργκμαν, Τσβετάγιεβα,κ.α. Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Γιώργο Μιχαηλίδη, Στάθη Λιβαθηνό, Θωμά Μοσχόπουλο, Σωτήρη Χατζάκη, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, Νίκο Χατζόπουλο, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Ζωή Χατζηαντωνίου, Elephas Tiliensis, Ιώ Βουλγαράκη, Αργύρη Ξάφη, Άρη Τρουπάκη κ.α. Έχει παίξει σε ταινίες των Α. Κόκκινου, Ν. Τριανταφυλλίδη, Κ. Φλέσσα, Β. Μαρινάκη, Φ. Τσιτου, Μ. Μαντά. Έχει βραβευθεί με το Κρατικό Βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έχει τιμηθεί με ειδικό έπαινο της Ένωσης Κριτικών για την ερμηνεία της στην παράσταση «Wunschkonzert».Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας ΠΥΡ.
Διαβάστε επίσης:
Radio Plays: Το μέλλον της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, από τον Αργύρη Ξάφη