Πρόκειται για έναν πολυσχιδή νέο καλλιτέχνη. Ηθοποιός, που ναι μεν έγινε αναγνωρίσιμος μέσω της τηλεόρασης, αλλά δεν έβαλε στην άκρη για χάρη της ευκολίας την θεατρική του επιθυμία και το ταλέντο του. Η γραφή του, για όσους δεν το γνωρίζουν, δεξιοτεχνική και η παρουσία του στο «θεατρικό σανίδι» συνεχώς εξελίξιμη. Από το απολαυστικό «Δάφνης και Χλόη» που είχε παρουσιαστεί στο Θέατρο Πορεία το 2007 σε σκηνοθεσία Cezaris Grauzinis μέχρι τον «Φιλοκτήτη» σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου που παρουσιάστηκε το περασμένο καλοκαίρι στο Ηρώδειο αλλά και τις παραστάσεις που παρουσιάζει σταθερά τα τελευταία χρόνια με την ομάδα του, τη So7, ο Δημήτρης Κουρούμπαλης εξελίσσεται διερευνώντας το θέατρο, τον χορό, την κίνηση, τον λόγο. Η παράσταση «R.I.P. Romeos Ioulietta Panta» που παρουσιάζει σε συνεργασία με την Κατερίνα Λούρα και τη Φρόσω Κορρού μετά την επιτυχημένη της πορεία στο Bios και στο Φεστιβάλ Αθηνών, συνεχίζει το ταξίδι της στο Δώμα του θεάτρου του νέου Κόσμου καλώντας μας να ανακαλύψουμε ή να ξαναθυμηθούμε την επαναστατική πλευρά του έρωτα!
Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη
Culturenow.gr: R.I.P. Romeos Ioulietta Panta. Η παράσταση μετά το Bios και το Φεστιβάλ Αθηνών, επαναλαμβάνεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πού νομίζεις πως οφείλεται η επιτυχία της; Ποια είναι τα δυνατά της σημεία;
Δημήτρης Κουρούμπαλης: Θα έλεγα ότι για την επιτυχία ευθύνονται η ξεκάθαρη υποκριτική πρόταση που γίνεται από τη σκηνοθεσία, η πρωτοτυπία της κινισιολογίας που φέρνει στην παράσταση μια αίσθηση χορού, το εξαιρετικά σύγχρονο κείμενο και η ολοζώντανη απόδοσή του από τους ηθοποιούς. Το R.I.P. είναι μια παράσταση όπου το θέατρο ζωντανεύει προκαλώντας όλες τις αισθήσεις και το κοινό δεν μπορεί να μείνει αμέτοχο. Συγκινείται, ταράζεται, συμμετέχει στις ιδέες που του παρουσιάζονται. Είναι πολύ σημαντικό για τους θεατές να νιώθουν ότι το θέατρο που βλέπουν συμβαίνει εκείνη την ώρα μπροστά τους και τους αφορά, και στο πριν και στο μετά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Cul.N.: Πρόκειται για ένα πρωτότυπο δικό σου κείμενο. Ποια η σχέση του με το αγαπημένο σαιξπηρικό αριστούργημα; Πού βρίσκεται η σύνδεση και η αναφορά του και πού η απόστασή του;
Δ.Κ.: Ο Σαίξπηρ περιγράφει με τα πιο ωραία λόγια τα πιο μακάβρια γεγονότα. Στη γραφή του βλέπει κανείς ολόκληρη τη φύση να χωράει σε μια πρόταση και την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου μηχανισμού παρουσιασμένη με την τάξη ενός ελβετικού ρολογιού. Σήμερα απουσιάζει ο χρόνος που είναι απαραίτητος για να εκφραστεί κανείς έτσι και πολύ περισσότερο για να σταθεί, ν’ ακούσει και να κατανοήσει. Το κείμενο του R.I.P. ακολουθεί αυτό τον γρήγορο ρυθμό της εποχής μας καλύπτοντας εντός του την ποικιλία και το βάθος των ζητημάτων που θίγει το σαιξπηρικό κείμενο. Αφήνει στην άκρη τα ωραία λόγια κι εστιάζει στην φλόγα που κρύβουν μέσα τους οι δύο ήρωες, χρησιμοποιεί το όχημα των γεγονότων που συμβαίνουν στη Βερόνα για να αντικατοπτρίσει μια σύγχρονη, απωθητική πραγματικότητα στην Αθήνα. Τα δομικά υλικά παραμένουν βέβαια, ο έρωτας και ο θάνατος, η απόγνωση και η απόδραση από αυτό που περιορίζει τους ήρωες.
Cul.N.: Γιατί αποφάσισες να έχεις ως σημείο αναφοράς το σαιξπηρικό κείμενο και δεν έγραψες ένα νέο κείμενο για την ιστορία δύο νέων; Κάθε ιστορία δύο ερωτευμένων νέων έχει κοντινή ή μακρινή αναφορά στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα;
Δ.Κ.: Μου έκανε κλικ η ιστορία της εμφύλιας διαμάχης ανάμεσα στου Μοντέγους και τους Καπουλέτους γιατί μου θύμισε το κλίμα που επικρατεί μεσούσης της κρίσης στην χώρα μας. Φαντάστηκα ένα δυσοίωνο σενάριο όπου οι μισοί πολίτες έχουν στραφεί ενάντια στους άλλους μισούς, κάτι σαν αποτυχημένο δημοψήφισμα δηλαδή, και ένας άνθρωπος δεν έχει άλλη επιλογή παρά το να ανήκει σε μια από τις δύο παρατάξεις. Δύο νέοι άνθρωποι που δεν θέλουν να πάρουν μέρος βρίσκονται αμήχανοι εμπρός σε αυτόν τον ανούσιο αδελφοκτόνο πόλεμο. Οι ίδιοι δεν έχουν καμία πρόθεση να ερωτευτούν, αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα. Τώρα, αν για να γλιτώσουν από αυτή την κατάσταση πρέπει να αυτοκτονήσουν, αυτό απλώς είναι κάτι που γίνεται, δεν έχουν ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέττα κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα. Μέσα στο γενικό αυτό πλαίσιο ρίχτηκαν οι γάντζοι που συνδέουν από μακριά τα δυο κείμενα.
Cul.N.: Το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στα περισσότερα από τα αναρίθμητα ανεβάσματά του αντιμετωπίζεται ως μια ρομαντική ιστορία αγάπης. Πρόκειται όμως για ένα έργο με ουσιαστικό πολιτικό πλαίσιο. Στο R.I.P. ποια είναι η σχέση μεταξύ του ρομαντικού και του πολιτικού, με την ευρεία έννοια, στοιχείου;
Δ.Κ.: Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι ο ρομαντισμός συμβαίνει εντός του πολιτικού. Από μόνο του το ρομαντικό κίνημα ξεκίνησε ως πολιτική θέση, η ίδια η τέχνη έχει στον πυρήνα της δημιουργίας πολιτικές ζυμώσεις. Ακόμα κι αν δυο εραστές βρεθούν στο λιβάδι ενός βουνού και σταθούν ν’ ακούσουν την ησυχία, η πράξη τους έχει ρίζες στην κοινωνία που τους έχει διαπλάσει. Τώρα, στο συσχετισμό των δυνάμεων του συναισθηματικού κόσμου και του πραγματισμού της πολιτικής λειτουργίας, είμαι πάντα με το μέρος των ιδεολόγων που πιστεύουν ότι ο έρωτας μπορεί να κάνει επανάσταση. Ο έρωτας είναι επανάσταση.
Cul.N.: Η παράσταση παρουσιάστηκε πέρυσι στο Bios στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα και τι συνεπάγεται;
Δ.Κ.: Ήταν μια συγκυρία πολύ τιμητική καθώς συμπεριλήφθηκε η παράσταση στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ αφού την είδαν και την ενέκριναν άνθρωποι από την καλλιτεχνική διεύθυνση. Συνήθως αποστέλλεται μια πρόταση η οποία δεν έχει ακόμα μορφοποιηθεί σε παράσταση για να μπει στον προγραμματισμό. Το R.I.P. εντάχθηκε με την αξία του ως παράσταση κι όχι ως πρόταση. Η συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τη So7 και για τον κάθε ένα μας ξεχωριστά και θέτει τα θεμέλια για τη συνέχεια.
Cul.N.: Είστε μία ομάδα νέων ανθρώπων που έχετε μια σταθερή πορεία μέσα στο χρόνο αποδεικνύοντας πως έχετε χαρακτήρα και στόχους. Μέσα στους στόχους αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ένα άνοιγμα, ενδεχομένως, στο εξωτερικό;
Δ.Κ.: Αυτός Μαριάννα, είναι ο τελικός σκοπός. Προς το παρόν δεν έχω βρει τρόπο να ξεπεράσουμε το εμπόδιο της γλώσσας που είναι συστατικό στοιχείο μιας θεατρικής παράστασης και ειδικά στις δικές μας όπου το κείμενο είναι ολότελα νέο. Οι παραστάσεις που κινούνται ανετότερα στο εξωτερικό είναι είτε ανεβάσματα κλασικού ρεπερτορίου, είτε μεγάλες παραγωγές με πλούσια σκηνικά και πολλούς ηθοποιούς, είτε χοροθεατρικές. Θα γίνει όμως κι αυτό όταν έρθει ο χρόνος του.
Cul.N.: Επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια;
Δ.Κ.: Θα ξεκινήσω μαθήματα αρχιτεκτονικής κήπων. Αφού πρώτα παραδώσω τη διπλωματική μου εργασία στο μεταπτυχιακό στο Πάντειο.
Η παράσταση R.I.P. Romeos Ioulietta Panta παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (μέχρι τις 5 Απριλίου 2015)