Δημήτρης Σωτάκης: Λογοτεχνικός αυτισμός

Εγκλωβισμένοι σε μια ταχύτητα χωρίς συνοχή και έναν ολοένα ασαφέστερο ρυθμό, η λογοτεχνική σοδειά του πραγματικού χρόνου που διανύουμε και εν τέλει η ζωή ενός συγγραφέα, μού μοιάζει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, με μια αρένα μιας αδιευκρίνιστης κοσμικής μάχης.

Παρατηρώντας μέσα από ένα ειδικά φιλτραρισμένο μικροσκόπιο το στίγμα που αποτυπώνεται σήμερα μέσα από τις σχέσεις των λογοτεχνών, διακρίνει κανείς μοναξιά, σιωπή και μια στροφή προς τον εαυτό, όχι όμως ως γόνιμη ενδοσκόπηση, αλλά ως έναν μάταιο αυνανισμό. Δεν αναφέρομαι ακριβώς στο έργο, στην λογοτεχνική παραγωγή, στις ιδέες και στην έμπνευση των δημιουργών, η οποία, ευτυχώς, συχνά δεν λείπει, αλλά στον τρόπο που τοποθετείται ένας λογοτέχνης ως μέλος μιας ανθρώπινης κοινότητας. Από την οπτική γωνία που παρατηρώ το ζήτημα, πρόκειται ξεκάθαρα για μια, δίχως άλλο, αυτιστική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους και προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Αισθάνομαι την λογοτεχνική κοινότητα, ρουφηγμένη από μια μαύρη τρύπα, τους συγγραφείς να διάγουν έναν βίο, κατά βάση ηλεκτρονικό, απαρνούμενοι τον πρωταρχικό, θεμελιακό τους ρόλο, την αναζήτηση, την παρέκκλιση, την υπαρξιακή αγωνία, το θαύμα. Και η επισήμανσή μου γίνεται για σαφείς λόγους, περίπου θα έλεγα, προσωπικούς.

Γιατί είναι ακριβώς η δική μου λαχτάρα και επιθυμία να βρίσκομαι εντός μιας ομάδας ομότεχνων, φίλων και «αδερφών», με τους οποίους θα μπορώ να είμαι αυτός που θέλω να είμαι, ένας άνθρωπος που έχει χαρίσει τη ζωή του στον γραπτό λόγο, ανίκανος σχεδόν να διαχειριστεί καλά την ίδια του την ύπαρξη. Διότι, με αυτόν τον τρόπο, με μια ζωή που δεν μοιράζεται -όπως εγώ τη φαντάζομαι- οι συγγραφείς, αρνούμενοι να συνυπάρξουν, να αποτελέσουν έναν ανθρωποκεντρικό πυρήνα δημιουργίας, φιλίας, προκύπτει ένα θέμα σχεδόν ηθικής φύσεως, μιας που αυτός είναι ίσως ο τελικός στόχος της Τέχνης, η συνάντηση, το μοίρασμα, ο επαναπροσδιορισμός μέσα από τους άλλους και για αυτόν ακριβώς το λόγο, έχω την εντύπωση, ότι οφείλουμε να ανοίξουμε και πάλι την πόρτα μας σε όποιον θελήσει να τη χτυπήσει.

Info:

Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει εκδώσει οχτώ μυθιστορήματα και μια συλλογή διηγημάτων. Το βιβλίο του Το θαύμα της αναπνοής (2009) κατέκτησε το βραβείο Athens Prize for Literature και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας, καθώς και για το βραβείο Jean Monnet στη Γαλλία. Βιβλία του κυκλοφορούν στα γαλλικά, σερβικά, τουρκικά, ολλανδικά, ιταλικά και κινεζικά.

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 34