Άπειρο γαλάζιο, το γρι του βράχου, το κόκκινο των κεραμοσκεπών, πολλές γάτες και φυσικά πολλά και πανέμορφα γαϊδαράκια. Χωρίς τα παραπάνω, το νησί μας δε θα είχε την ομορφιά που έχει, και φυσικά, δε θα είχε γίνει το αγαπημένο μέρος ανθρώπων που αγαπούν την τέχνη, την ηρεμία και τους δρόμους χωρίς αυτοκίνητα.
Εδώ έγραψα τα δύο μου πρώτα βιβλία, εδώ συνεχίζω να εμπνέομαι και να δημιουργώ, εδώ είναι το καταφύγιο όσων αναζητούν μια μικρή αποχή από την αγριότητα και το θυμό της καθημερινότητας.
Εδώ λοιπόν συνάντησα και τον Τετραπέταλο, τον έξυπνο και ευαίσθητο γαϊδαράκο του καινούριου παραμυθιού της Αγγελικής Στρουμπούλη, μιας γυναίκας, που μεγαλωμένη επίσης εδώ όπως και εγώ, ξέρει από πρώτο χέρι την σπουδαιότητα και συνεισφορά των τετράποδων φίλων στο νησί μας. Αυτά κουβαλούν τα ψώνια μας, αυτά κουβαλούν τα έπιπλα μας, τα υλικά για τις οικοδομές, αυτά είναι που βαστάνε στις πλάτες τους το βάρος κάθε δύσκολης μεταφοράς. Άραγε όμως, εμείς οι άνθρωποι, εκτιμούμε όλα όσα τόσο απλόχερα και ακούραστα μας προσφέρουν; Τι θα γινόταν αν κάποια στιγμή σταματούσαν να μας εξυπηρετούν, αν αποφάσιζαν να πάνε διακοπές διαρκείας ή αν ανακοίνωναν μια απρόβλεπτη «απεργία»; Έχουμε τελικά εμείς το πάνω χέρι ή τελικά όλα στη φύση είναι θέμα σεβασμού και αρμονικής συνεργασίας;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτά τα εύστοχα ερωτήματα δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου διαβάζοντας την ιστορία του Τετραπέταλου, ενός ξεχωριστού παραμυθιού που απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σελίδα, θαυμάζοντας την ευαισθησία και το σεβασμό με τον οποίο η συγγραφέας προσέγγισε αυτό το τόσο εύστοχο και επίκαιρο θέμα.
Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο, που το θέμα της φιλοζωίας στο νησί μας, δόθηκε επιτέλους τόσο τρυφερά και παραμυθένια, τόσο εύστοχα και ουσιαστικά, βοηθώντας μας να νιώσουμε την πραγματική αγάπη της Αγγελικής Στρουμπούλη για τα ζώα και το σεβασμό της προς αυτά. Και μοιάζει τόσο όμορφο να στο θυμίζει αυτό μια νέα συγγραφέας, μια μητέρα, μια γυναίκα που εργάζεται καθημερινά δίπλα στα παιδιά. Μια συγγραφέας που δεν αγαπάει τους βαρύγδουπους τίτλους, απεναντίας προτιμά να εκφράζεται μέσα από τις ιστορίες της, και σεμνά, να ακολουθεί τη δική της πορεία περιτριγυρισμένη από παιδικές φωνές, σελίδες με ιστορίες και πολλά πανέμορφα γαϊδουράκια.
Ήρθε η στιγμή όμως να δώσουμε το λόγο στην Αγγελική Στρουμπούλη, και εκείνη, με το δικό της μοναδικό τρόπο, να μας μιλήσει για τις δικές της αναμνήσεις, τις δικές της ευαισθησίες, τη δική της αγάπη για τις λέξεις, το νησί και τους τετράποδους φίλους μας.
Αγγελική Στουμπούλη: Η ζωή στην Ύδρα είναι από μόνη της ένα παραμύθι! Το καλοκαίρι, γεμίζει ο τόπος από επισκέπτες που έρχονται να θαυμάσουν τις ομορφιές του νησιού μας από όλα τα μέρη της γης. Το χειμώνα είναι πιο ήσυχα τα πράγματα. Υπάρχει πολύς χρόνος να ασχοληθείς με τα χόμπι σου, όπως να πας για ψάρεμα, να κάνεις υπέροχους περιπάτους στα βουνά, να σκεφτείς, να ονειρευτείς, και γιατί όχι, να γράψεις και ένα παραμύθι. Είναι από τους λίγους τόπους που τα ζώα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο νησί μας. Μεγαλώνουμε με τα ζώα, και ιδιαίτερα με τα γαϊδουράκια, που είναι απαραίτητα στο νησί. Χωρίς αυτά δε νομίζω πως θα υπήρχε η Ύδρα. Όπως είναι γνωστό, λόγο έλλειψης τροχοφόρων, τα πάντα στο νησί μεταφέρονται με τα γαϊδουράκια.
Η εικόνα όμως που είναι χαραγμένη μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια, είναι η γέφυρα του Βλυχού. Κοντά στη γέφυρα, στο μοναδικό πεύκο της περιοχής, δεμένη θυμάμαι την γαϊδουρίτσα του παππού μου.
Η γαϊδουρίτσα μας, είχε έναν πολύ αγαπημένο φίλο . Ήταν ένα μικρόσωμο σκυλάκι, μαλλιαρό, που το έβλεπες να είναι πάντα κοντά στο γαϊδουράκι μας, και το είχαμε ονομάσει Γε-Γε. Ανέβαινε πάνω στο σαμάρι της γαϊδουρίτσας και στεκότανε φρουρός, σαν να έλεγε, «μην τολμήσετε να ζυγώσετε να κάνετε κακό στον φίλο μου». Άλλοτε, καθόταν στα πόδια της, και όταν είχε τα κέφια του, χοροπηδούσε μπροστά στη μουσούδα της ανταλλάζοντας φιλιά και χάδια. Αυτοί οι δυο ήταν αχώριστοι! Όλοι μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε μια δυνατή φιλία ανάμεσα σε ένα γάιδαρο και ένα σκύλο. Το αίσθημα πάντα που σου άφηνε αυτή η εικόνα, ήταν ένας απέραντος θαυμασμός. Αυτή η εικόνα ήταν η αιτία να βλέπω τα ζώα με σεβασμό, αλλά και να προσπαθώ να έρθω πιο κοντά τους. Μάλλον από τότε ξεκίνησε στο μυαλό μου και μια άλλη δυνατή φιλία, ανάμεσα σε ένα γέρο ψαρά και ένα γάιδαρο, όπως συμβαίνει και στο παραμύθι…
Η εργασία μου στο κέντρο ξένων γλωσσών Ύδρας, τα τελευταία 19 χρόνια, με έφερε πιο κοντά στα παιδιά. Παρατηρώ πως στις μέρες μας πολλές τέτοιες φιλίες έχουν δημιουργηθεί, ιδιαίτερα στον τόπο μου, που η ζωή μας είναι τόσο στενά δεμένη με τα ζώα. Η συγκίνηση μου είναι πολύ μεγάλη όταν βλέπω τα παιδάκια να έρχονται στο μάθημα και το σκυλάκι τους να τα περιμένει έξω από την τάξη.
Η συμβίωση με τα ζώα οφείλω να παραδεχτώ πως δεν είναι πάντα ρόδινη. Πολλές φορές βλέπουμε ζώα χτυπημένα και παραμελημένα από τους ανθρώπους. Εδώ ήταν που δημιουργήθηκε η ανάγκη μου για τον Τετραπέταλο πιστεύοντας πως ένα (αληθινό) παραμύθι θα μπορούσε να μας ευαισθητοποιήσει ώστε να δούμε τα συμπαθέστατα τετράποδα με μια πιο τρυφερή ματιά.
Για αυτό, και σε έναν ιδανικό κόσμο για εμένα, θα ήθελα να είμαστε πιο ευγενικοί και τρυφεροί απέναντι στα ζώα, και να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό σε κάθε ζωντανό πλάσμα δίπλα μας, είτε έχει δύο είτε τέσσερα πόδια…»
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την Αγγελική, και να ανανεώσω το ραντεβού μου μαζί της σε κάποιο από τα γραφικά στενά του νησιού μας. Για τους υπόλοιπους φίλους, καλό καλοκαίρι, και να θυμάστε πως το μεγαλύτερο δείγμα πολιτισμού, είναι ο σεβασμός προς όλους. Ζώα και ανθρώπους!
Ο Τετραπέταλος, σε εικονογράφηση Δημήτρη Φουσέκη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, τις οποίες και ευχαριστούμε για την παραχώρηση των αντιτύπων. Μαζί, ευχαριστούμε το Κέντρο Ξένων Γλωσσών Ύδρας, για την φιλοξενία στην υπέροχη αυλή του, και φυσικά, την Αγγελική Στρουμπούλη για την όμορφη συνομιλία.