Οι Διαλέξεις Ελλήνων Αρχιτεκτόνων αποτελούν ιστορικά εμβληματικό θεσμό του ΕΙΑ καθώς, την τελευταία εικοσαετία, έχουν προσκληθεί και παρουσιάσει το έργο τους σημαντικοί δημιουργοί. Η παρουσίαση των ποικίλων εκφάνσεων του αρχιτεκτονικού έργου, αλλά και η κριτική τους αποτέλεσαν διαχρονικά χαρακτηριστικά αυτής της πρωτοβουλίας. Η παράλληλη παρουσίαση του έργου δύο αρχιτεκτονικών γραφείων και, στη συνέχεια, ο διάλογος μεταξύ τους αλλά και με το κοινό, θεωρούμε ότι μπορεί να δώσει την αφορμή για δημόσια συζήτηση για την αρχιτεκτονική και τη σχέση της με τους θεσμούς και τις διαδικασίες παραγωγής και κρίσης της, αλλά και τις πολλαπλές εκδοχές της τόσο στον ιδιωτικό όσο και τον δημόσιο χώρο.
Τον γενικό συντονισμό των διαλέξεων εκ μέρους του ΔΣ του ΕΙΑ έχουν οι Αναστάσιος Κωτσιόπουλος, Αρχιτέκτων, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ, Διονύσης Σοτοβίκης, Αρχιτέκτων και Σοφία Τσιράκη, Αρχιτέκτων, καθηγήτρια ΕΜΠ.
Στην πρώτη διάλεξη του κύκλου συμμετέχουν οι:
Γιάννης Γιαννούτσος
(Αρχιτέκτων ΕΜΠ, Εικαστικός ΑΣΚΤ)
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
“ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ”
Ενθύμηση • Το να θυμάται κάποιος κάτι. Και για τη σύνθεση τί σημαίνει να θυμάσαι; Όταν γράφεις μια μολυβιά στο χαρτί ή χαράσσεις μια ύλη για να φανταστείς τον χώρο και το πώς θα ζει ο “Άλλος” εκεί, αυτή η γραμμή φέρει εντός της όλα όσα έχεις δει και έχεις ακούσει. Και όταν δίνεις σημασία στη γραφή σου αυτή ξαναγυρνάς σε μνήμες, σε βιώματα και καταστάσεις που σε έχουν μπολιάσει και που δυναμικά μεταγράφονται σε κάθε συνθετική σου ενέργεια. Πιθανώς το να θυμάσαι σημαίνει το να μην ξεχνάς το νήμα που σε συνδέει με τα πράγματα. Αναλογιζόμενοι τα παραπάνω θα αναλύσουμε προσωπικά έργα αρχιτεκτονικά και εικαστικά συνδέοντάς τα με “θραύσματα μνήμης”.
Fiore Architects
Φλώριαν Λιάκος, Ειρήνη-Ελένη Μαρκαντωνάτου, Αλέξης Βισβίνης
(Αρχιτέκτονες ΕΜΠ)
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ: ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΡΑΤΟ
Μέσα από προτάσεις μας σε δημόσιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, θα αναλύσουμε τη μυητική διαδικασία στη συνθετική μας διαδρομή και θα εστιάσουμε σε τρεις αφορμές που μας έχουν μέχρι τώρα απασχολήσει ιδιαίτερα. Αυτές είναι η ενσωμάτωση των εκάστοτε στοιχείων του τόπου, ο έντονος δημόσιος χαρακτήρας στο έργο μας και η σημασία του, καθώς και η αλληλεπίδραση του κτιρίου με τον χρήστη. Ερευνώντας το αρχιτεκτονικό μας λεξιλόγιο και την εξέλιξη του, αναζητούμε τις συνθετικές αρχές εκείνες που γίνονται επανειλημμένα ορατές όποτε βρισκόμαστε ενώπιον της “tabula rasa” του κάθε οικοπέδου.