Διαμαντής Καραναστάσης: Οφείλουμε να θέτουμε ερωτήματα με την ελπίδα να φέρουν την αντίδραση!

Το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν ρίχνει την «αυλαία» της φετινής δημιουργικής σαιζόν στη σκηνή της Φρυνίχου με την παράσταση «Το τρελό αίμα – μια νύχτα σε ένα χωριό της Κρήτης ή κάπου αλλού». Αφετηρία της παράστασης τα δύο –σχεδόν άγνωστα- μονόπρακτα του Παντελή Πρεβελάκη «Το τρελό αίμα» και η «Δεύτερη Εντολή», στην ελεύθερη απόδοση του Αλέξανδρου Κυπριώτη, που συνδυάζονται με τον ποιητικό λόγο του Γιάννη Κοντραφούρη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Άντζελας Μπρούσκου.

Ο Διαμαντής Καραναστάσης, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση, μας μίλησε για την παράξενη κόλαση που χτίστηκε στη Φρυνίχου, τη συνεργασία του με την Άντζελα Μπρούσκου αλλά και για τα ερωτήματα που οφείλουν να θέτουν οι καλλιτέχνες μέσα από την δουλειά τους, ανοίγοντας στη «συζήτησή» μας ενδιαφέροντα «παραθυράκια»…

Μπορεί να είναι απαισιόδοξος για το μέλλον –επειδή οι συνθήκες στη χώρα μας τον αναγκάζουν να είναι- όμως, «σκαρώνει» μία νέα παράσταση, η ταινία του προχωράει ακάθεκτη και ίσως πάρει το ρίσκο να δημιουργήσει και έναν χώρο.

Εμείς από την μεριά μας ευχόμαστε όλα τα σχέδια του να πραγματοποιηθούν!

Culturenow.gr: Πριν λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης η παράσταση «Το τρελό αίμα – μια νύχτα σε ένα χωριό της Κρήτης ή κάπου αλλού», που έχει ως αφετηρία δύο μονόπρακτα του Παντελή Πρεβελάκη. Ποια είναι τα θέματα που εγείρουν αυτά τα δύο Κρητικά δράματα και που έγκειται η γοητεία τους, σύμφωνα με την δική σας άποψη;

Διαμαντής Καραναστάσης: Όπως ακριβώς το λες. Τα κείμενα του Πρεβελάκη είναι μόνο η αφετηρία για να χτίσουμε αυτήν την παράξενη κόλαση στη Φρυνίχου, όπου o πλούτος των θεμάτων που εγείρονται στις δύο ακραίες ιστορίες του Πρεβελάκη, η απαγόρευση, η αμαρτία, η μοιχεία, ο φόνος, ο έρωτας, το πάθος, η συγχώρεση κι ένα σωρό άλλα… μπλέκονται αριστοτεχνικά από την Μπρούσκου με πολλά σύγχρονα αλλά και αρχέγονα θέματα. Από τους πρωτόπλαστους, στα μπουζούκια και το φασισμό…

Cul. Ν.:  Πως συνδυάζονται οι έννοιες «βία», «θυσία», «κύκλος του αίματος» που διαπραγματεύονται τα κείμενα του Πρεβελάκη, με τον ποιητικό και υπαινικτικό λόγο του Κοντραφούρη και γύρω από ποιον άξονα δομείται η παράσταση;

Δ. Κ.: Αυτό που μπορώ να καταλάβω, αυτό που υποθέτω… μιας και είμαι στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης,  είναι πως η παράσταση έχει δομηθεί και εκλαμβάνεται από το κοινό σα μια εμπειρία. Ένα ανοιχτό βιβλίο που ο καθένας το διαβάζει και παίρνει από αυτό ό,τι του ταιριάζει ή ό,τι τον ενοχλεί. Αρκεί βέβαια να έχει τη διάθεση να το διαβάσει..

Cul. Ν.: Μιλήστε μας λίγο για την συνεργασία σας με την Άντζελα Μπρούσκου, καθώς και με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης. Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος σε αυτό το σκηνικό εγχείρημα;

Δ. Κ.: Η Άντζελα έχει το μαγικό χάρισμα να σε κάνει κυρίαρχο του έργου και της πρόβας ενώ με έναν υπόγειο τρόπο ελέγχει τα πάντα. Πολύ ωραίες στιγμές… Στην πρόβα και μετά.

Και αυτό σου δίνει το χώρο και την άνεση να γνωρίσεις τους συμπαίκτες σου. Που για μένα είναι η ουσία και το μεγάλο δώρο της δουλειάς μας.

Με την Παρθενόπη (Μπουζούρη) είναι σα να γνωριζόμαστε από πάντα και μέσα σε αυτό εξερευνούμε ο ένας τον άλλον κάθε βράδυ. Μαγεία.

Όπως και με τα υπόλοιπα παιδιά. Την Κωνσταντίνα, το Γιάννη, το Βασίλη, όπου βέβαια μας δίνεται η ευκαιρία.

Ο ρόλος μου μέσα σε αυτό είναι η ασυνείδητη απόφαση να απολαύσω αυτό που συμβαίνει.

Cul. Ν.: Η παράσταση κάνει και ευρύτερους συσχετισμούς που αφορούν τη σύγχρονη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.. Πως αντικρίζετε εσείς την σημερινή κοινωνία που «καταδυναστεύει» τα μέλη της, την ραγδαία άνοδο αντιανθρώπινων φαινομένων όπως ο φασισμός και ο ρατσισμός, αλλά και κάθε μορφής βίας;

Δ. Κ.: Με φόβο και απόσταση. Όχι παραίτηση… Απόσταση.

Η απόσταση μου δίνει τη δυνατότητα της ήπιας αντίδρασης. Και της ψυχικής υγείας. Μα αυτό αφορά μόνο στην καθημερινότητα. Εκεί που η απόσταση σε βοηθάει να βλέπεις καθαρά τα πράγματα, να κρατάς τη βασική πληροφορία και να περνάς απέναντι το μήνυμα. Xωρίς να χάσεις το δίκιο σου.

Στη δουλειά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Εκεί οφείλεις να στοχεύεις στα άκρα. Εκεί έχεις βήμα…

Οι πολιτικοί ακούνε;

Cul. Ν.: Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος της τέχνης και η ευθύνη των καλλιτεχνών απέναντι στα φλέγοντα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα;

Δ. Κ.: Οφείλουμε να θέτουμε τα ερωτήματα.

Και αυτά τα ερωτήματα να είναι αφιλτράριστα.

Χωρίς την υποχρέωση αυτά να είναι αρεστά ή ευκολοχώνευτα.

Αυτό είναι δουλειά άλλων.

Παρ’ ότι προσωπικά έχεις τις απαντήσεις σου ή το παλεύεις τέλος πάντων, το ερώτημα είναι αυτό που τσιμπάει, ενοχλεί, προβληματίζει, ευαισθητοποιεί.

Σε βγάζει από το κουβάρι της καθημερινής υπερπληροφορίας και υπερανάλυσης γιατί εστιάζει. Και έτσι, από αυτό που ονομάζω… ανόητη αναπαραγωγή της επιλεκτικής πληροφορίας(!) μπορεί να σε οδηγήσει σε μία κριτική ή έστω λογική σκέψη. Μια δικιά σου όμως σκέψη. Με την ελπίδα πάντα αυτό να φέρει την αντίδραση. Κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά.

Cul. Ν.: Σε πιο προσωπικό επίπεδο, είστε αισιόδοξος για το μέλλον; Τί πιστεύετε ότι λείπει για να ανοίξουν οι ερμητικά κλειστές πόρτες –κυριολεκτικά και μεταφορικά- ;

Δ. Κ.: Έχοντας περάσει από την ακραία, φασιστική περίοδο των τελευταίων ετών, όπου κάποια τυπάκια κάνανε στη χώρα ό,τι γουστάρανε και λέγανε ό,τι τους κατέβει με την πλειοψηφία του κόσμου να κοιτάνε αποχαυνωμένοι και πολλοί να επικροτούν τα ξεπουλήματα και την εξαθλίωση, δε μπορώ να είμαι αισιόδοξος.

Αυτό που χρειάζεται για μένα έχει να κάνει με τον πολιτισμό, τη δικαιοσύνη και το σεβασμό. Και εκεί χρειάζεται πολύ δουλειά. Ακόμη και αυτοί οι λίγοι που θεωρούν ότι τα κατέχουν, που έχουν τη λογική να τα επεξεργαστούν, τα καταπατούν καθημερινά.

Cul. Ν.: Μετά το Τρελό Αίμα, ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια; Υπάρχει κάποια ιδέα που είναι ήδη στα «σκαριά»;

Δ. Κ.: Υπάρχει μια παράσταση στα σκαριά, που θέλω να σκαρώσω! Υπάρχει η επόμενη ταινία μου, που την μπλόκαραν οι πολιτικές εξελίξεις. Η νέα κυβέρνηση και η ελπίδα που ενδεχομένως να καθιστούσε την ιστορία παρωχημένη. Αλλά δεν το βλέπω… Καμία ελπίδα. Η ταινία θα προχωρήσει ακάθεκτη.

Και κυρίως υπάρχει το πλάνο για τη δημιουργία ενός χώρου. Η περίοδος είναι δύσκολη και κάθε άνοιγμα θέλει σκέψη. Αλλά μάλλον με βλέπω να ρισκάρω.

Cul. Ν.: Θα θέλατε να δώσετε έναν επίλογο στη «κουβέντα» μας, μέσα από τα λόγια του ήρωα που υποδύεστε στη παράσταση;

Δ. Κ.: Αυτός είναι ο πολιτισμός σου ρε μαλάκα; Αυτός προασπίζεται τα συμφέροντά σου ρε μαλάκα;

Cul. N.: Σας ευχαριστώ πολύ!

Δ. Κ.: Εγώ σ’ ευχαριστώ!

Ο Διαμαντής Καραναστάσης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το τρελό αίμα – μια νύχτα σε ένα χωριό της Κρήτης ή κάπου αλλού», η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν έως τις 10 Ιουνίου. Περισσότερες πληροφορίες.