Τα κείμενα αυτά αφορούν κυρίως στον ρόλο του συγγραφέα ως πνευματικού ανθρώπου και ως οργανικού διανοούμενου. Αναφέρονται επίσης: στην άντληση της θεματολογίας, στη σχέση του συγγραφέα με το κοινό του και στο πώς ο συναισθηματικός κόσμος του αντανακλάται στη λογοτεχνία του, όπως και στον κοινωνικό ρόλο του βιβλίου. Τα χειρόγραφα περιλαμβάνουν ομιλίες και διαλέξεις της συγγραφέως, καθώς και σκόρπιους συλλογισμούς.
Το υλικό βρέθηκε σε κιβώτια και πατάρια, ή ακόμα και μέσα σε τοίχους, στους τόπους διαμονής της Διδώς Σωτηρίου (οδός Κοδριγκτώνος – Κυψέλη, οδός Υφασίου – Άνω Ιλίσια, Βασιλικά Ιστιαίας). Σήμερα περιλαμβάνεται στη συλλογή του Ε.Λ.Ι.Α. Η αρχική ταξινόμησή του έγινε από τη βιβλιοθηκονόμο Σοφία Μπόρα. Μια πρώτη επιλογή των κειμένων ξεκίνησε ο ανιψιός και δικαιούχος του έργου της συγγραφέως, Νίκος Μπελογιάννης.
Η ομότιμη καθηγήτρια νεοελληνικής λογοτεχνίας Έρη Σταυροπούλου θα έχει το δύσκολο έργο της ανασύνθεσης του βιβλίου και της συνολικής επιμέλειας από το υλικό που προαναφέρθηκε.
Θα είναι το πέμπτο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει μετά τον θάνατο της Διδώς Σωτηρίου (2004) από τις εκδόσεις Κέδρος. Έχουν προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων Τυχαίο συναπάντημα και άλλες ιστορίες (2004), τα μυθιστορήματα Τα παιδιά του Σπάρτακου (2011), Ηλέκτρα (2014) και, τέλος, η μελέτη Τα πρώτα βήματα του Ψυχρού Πολέμου (2009).
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διδώ Σωτηρίου
H Διδώ Σωτηρίου (1909-2004), το γένος Παππά, γεννήθηκε στο Aϊδίνι της Mικράς Ασίας το 1909. Με τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, κατέφυγε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της, σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και στο Παρίσι. Το 1933 παντρεύτηκε τον φωτισμένο εκπαιδευτικό Πλάτωνα Σωτηρίου.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 εντάχθηκε στις γραμμές του Αριστερού κινήματος του οποίου υπήρξε δραστήριο μέλος.
Στην Κατοχή, έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση και, στα μετεμφυλιακά χρόνια, βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων όταν η αδελφή της, Έλλη Παππά, σύντροφος του Νίκου Mπελογιάννη, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο στην ιστορική δίκη του 1951. Δεν έφτασε στο εκτελεστικό απόσπασμα, γιατί η κυβέρνηση Πλαστήρα δε θέλησε να εκτελέσει μητέρα βρέφους και τελικά απελευθερώθηκε το 1963.
H Δ.Σ. δόθηκε με πάθος στη δημοσιογραφία, όπου διακρίθηκε με τη σειρά καθημερινών άρθρων για τη διεθνή επικαιρότητα, τις ζωντανές ανταποκρίσεις και τα ρεπορτάζ. Συνεργάστηκε αποκλειστικά με έντυπα της Αριστεράς – με τον Ριζοσπάστη έως το 1947 και την Κομμουνιστική Επιθεώρηση, και από το 1953 με την Αυγή και το περιοδικό Οι δρόμοι της ειρήνης.
Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε κατ’ αρχάς σποραδικά. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Οι νεκροί περιμένουν, κυκλοφόρησε το 1959, για να ακολουθήσουν τα Ματωμένα Χώματα (1962), η Εντολή (1976) και το Kατεδαφιζόμεθα (1982). Έχει γράψει επίσης θεατρικά μονόπρακτα, μελέτες και βιβλία για εφήβους, καθώς και ιστορικά δοκίμια.
Το 2004 εκδόθηκε σειρά διηγημάτων της με τον τίτλο Τυχαίο Συναπάντημα και άλλες ιστορίες και το 2011 το μυθιστόρημά της Τα παιδιά του Σπάρτακου. Έχει βραβευθεί με το βραβείο Iπεκτσί (1985), το Κρατικό Ειδικό Βραβείο Λογοτεχνίας (1989), το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο της προσφοράς της (1990) και τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995).