Μία παράσταση με ζωντανή μουσική
Αν στις επτά παρά δέκα είναι λιγοστοί εκείνοι που βρίσκονται στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας, στις επτά και δέκα, που περίπου ξεκινούν οι «παράλληλες εκδηλώσεις», είναι πολύς ο κόσμος που περικυκλώνει τη σκηνή. Το ραντεβού στην πλατεία αρχίζει να έχει μία συνέπεια.
Την Τρίτη 17 Ιουλίου, η σκηνή δεν είναι άδεια όπως συνήθως. Ένα καχόν, μία κουρτίνα, κουδουνάκια, κρόταλα, θάλασσα και ένα μπεντίρ βρίσκονται γύρω από ένα μικρόφωνο, ενώπλάι σε ένα άλλο είναι ακουμπισμένα ένα ούτι και ένα αφγανικό ραμπάμπ. Λίγο πριν ανεβεί η χορεύτρια Αθανασία Κανελλοπούλου, κάθονται στα έγχορδα ο Νίκος Παλαιολόγος και στα κρουστά ο Γιώργος Κλάδης.
Μπορεί το 99 corners of a possible self να αφορά τις «κρυμμένες πτυχές ενός πιθανού εαυτού», ωστόσο, περισσότερο από τη δραματουργία, εκείνο που μας συγκέντρωσε απόλυτα στο σόλο της, ήταν η καθαρή, δυνατή, συναισθηματική της κίνηση και η αλληλεπίδρασή της με τους εξαιρετικούς μουσικούς.
Πολλά παραμύθια σαν ένα στη μέση της πλατείας
Οι παραστάσεις στην πλατεία έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι «στερούνται» τα πλεονεκτήματα του κλειστού θεάτρου: φωτισμένη σκηνή, οριοθετημένη θέαση, είσοδος σε μία συγκεκριμένη, ελεγχόμενη, θεατρική συνθήκη. Ο ανοιχτός χώρος είναι γεμάτος ερεθίσματα. Περαστικοί και θεατές που κινούνται, παιδάκια —και όχι μόνο— που μιλάνε, ζέστη ή αέρας —όπως την Τετάρτη 18 Ιουλίου— και φως παντού. Ένα απρόβλεπτο περιβάλλον.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ωστόσο, η Liadain Herriott με το σόλο της On a tangent έβγαλε τα «γοβάκια» της επί σκηνής και κατάφερε για μισή ώρα να μας κάνει να τα ξεχάσουμε όλα αυτά. Έφτιαξε έναν κόσμο στη μέση της πλατείας, με υλικά την τρισδιάστατη θεατρική της παρουσία και τη μουσική των George Higgs, Ian Mc Donnell και Vera Lynn. Η κίνησή της, το φόρεμα, τα μαλλιά και το ανοιχτό της βλέμμα, έφεραν στη σκηνή την «εγγονή του ράφτη», την κοπέλα που είναι «ερωτευμένη με το ναύτη», εκείνη που «έχασε το δρόμο της και ξεμάκρυνε» και ακόμη άλλες που δεν αποκαλύπτονται στο πρόγραμμα και θυμίζουν λιγάκι τις παραμυθένιες, σύγχρονες πρωταγωνίστριες του Ζαν Πιερ Ζενέ.
Πολύ τρυφερή η ματιά που χάρισε στην ενθουσιασμένη κυρία που θέλησε την ώρα που χόρευε να τη βοηθήσει να φορέσει τα «γοβάκια» της. Μία ολοκληρωμένη χορογραφία που μας άφησε για αρκετή ώρα μετά με ένα χαμόγελο.
Όταν το σώμα γίνεται νερό
Ο Tom Weksler βγαίνει στη σκηνή με ένα ξύλινο σκαμνάκι και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό. Δεν βιάζεται. Περιμένει. Μέχρι που ξεκινά μία ρέουσα, ακροβατική χορογραφία. Παρόλο που διακρίνει κανείς στο χορευτικό του λεξιλόγιο τα ίχνη των σπουδών του: πολεμικές τέχνες, χορός και ακροβατικά, η κίνηση του έχει κάτι το βαθιά προσωπικό. Στηρίξεις, στροφές, ρολαρίσματα, κάμψεις και άλματα εναλλάσσονται σε ένα σώμα του μοιάζει αβαρές, παρόλο που ακολουθεί την κατεύθυνση της βαρύτητας. Που κινείται με συνέχεια από το πάτωμα στην όρθια θέση, περνώντας από όλα τα επίπεδα. Κυλώντας όπως το νερό. Το σόλο του άλλωστε ονομάζεται Water και είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες. Διακριτές, καθώς επιστρέφει πάντα στο μικρό σκαμνάκι και περιμένει.
Το πρώτο και το τρίτο μέρος, παρόλο που είναι περισσότερο κινητικά, αναπνέουν. Σαν να βρίσκονται στιγμές ξεκούρασης μέσα στις πιο παράδοξες θέσεις. Αυτήν την αίσθηση, ενισχύει η μουσική των Olafur Arnalds & Nils Frahm, διαστέλλοντας ακόμη περισσότερο τον χώρο και τον χρόνο. Χωρίς να καθορίζει τον χορό του. Το δεύτερο μέρος, είναι λιγότερο κινητικό και εξωστρεφές. Ακούγεται ένα τραγούδι από το Μαρόκο —από την ταινία Babel του Santaolalla— και ο Weksler χορεύει με μία εσωτερική, σωματική ένταση. Επιθυμώντας, ίσως, να δημιουργήσει μια αντίθεση πριν επιστρέψει στη κυκλική, χωρίς γωνίες, δυναμική κίνησή του. Με την οποία συντονιζόμαστε ξανά και χορεύουμε σιωπηλά και εμείς γύρω από τη σκηνή.
Από την Καλαμάτα ως την Αμερική
Την Παρασκευή 20 Ιουλίου, στην κεντρική πλατεία, η καλλιτεχνική διευθύντρια Λίντα Καπετανέα, πάντα παρούσα σε όλες τις εκδηλώσεις, παίρνει το μικρόφωνο και μας ανακοινώνει: πριν την εμφάνιση των Marquese Scott & Poppin John, που είναι γραμμένη στο πρόγραμμα, θα χορέψουν από ένα σόλο δυο χορεύτριες από την Καλαμάτα. Η Ιωάννα Παρασκευοπούλου και η Μαρία Μπρέγιανη είναι δύο ιδιαίτερα έμπειρες και ενεργές χορεύτριες, που έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε συχνά σε τρέχουσες σημαντικές παραγωγές Ελλήνων χορογράφων.
Η Ιωάννα Παρασκευοπούλου ξεκινά και τελειώνει χωρίς μουσική. Πολύ σιγά θα παίξει ενδιάμεσα ένα ήσυχο κομμάτι. Χορεύει με μια διακριτικότητα χωρίς να επιδεικνύει τη δύναμη της. Χωρίς όμως και να την κρύβει. Έχει μία ευαισθησία ο χορός της όπως περνάει απ’ τον κορμό, στα χέρια και το κεφάλι φτιάχνοντας μια δική της προσωπική μουσική, που συνηχεί με το«πραγματικό» ηχοτοπίο της απογευματινής Καλαμάτας.
Η Μαρία Μπρέγιαννη θα επιλέξει άλλο δρόμο. Θα ανεβεί στη σκηνή φορώντας ακουστικά. Σχηματίζει το χώρο γύρω της με ακρίβεια. Φτιάχνει ασταμάτητα σχήματα με πολλά, μικρά, γεωμετρικά σημεία. Κινήσεις με ατάκα που διαπερνούν τον κορμό αναδεικνύοντας τη δύναμη της. Οι κινήσεις της έχουν δυναμική και οργανικότητα.
Σε διαφορετικό κόσμο θα μας ταξιδέψουν στη συνέχεια οι Marquese Scott & Poppin John, δύο από τους «σημαντικότερους χορευτές animation και poppin στον κόσμο». Θα περιγράψουν με ακρίβεια και χιούμορ τα μοτίβα, τα δυνατά μπάσα, τα κομμένα δείγματα και τα φωνητικά της dubstep και της RnB μουσικής που χορεύουν. Ακούς μέσα από τα σώματα τους τη μουσική πεντακάθαρα και θαυμάζεις: την ικανότητα του φυσικού σώματος να μοιάζει ψηφιακό.
Η χορογραφία τους δημιουργεί την εντύπωση της ψευδαίσθησης, της αργής κίνησης, του cyborg, του videogame, του ρομπότ, φέρνοντας στη σκηνή έναν έντονα σωματικό, freestyle χορό που δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την τεχνική τους.
Διαβάζοντας να σημειώνεται στο πρόγραμμα και στα δελτία τύπου με επιμονή για τις «εκατομμύρια προβολές τους στο youtube», ως τρόπο καταξίωσης της αξίας τους, αισθάνομαι λιγάκι μπερδεμένη για τον τρόπο που «αποτελούν πρότυπο για εκατομμύρια νέους». Έπειτα, φέρνω στο νου την τέλεια δουλεμένη τεχνική τους και γυρνάω πίσω στις παραστάσεις που είδαμε στο φεστιβάλ μέχρι τώρα. Τους χορευτές εκείνους που ξεκίνησαν από άλλους χορούς, που ήταν μόδα την προηγούμενη δεκαετία, όπως το breakdance, και έφεραν νέες προτάσεις στη σκηνή της Καλαμάτας. Σκέφτομαι ότι, ο χορός είναι ένας και οτιδήποτε θα προκαλέσει ανθρώπους να τον πλησιάσουν είναι δώρο. Και οι παραστάσεις στην πλατεία είναι ακριβώς αυτό.
Εμπιστοσύνη στο μαζί και στη βαρύτητα
Τελευταία παράσταση στην πλατεία. Ένα αγόρι κουβαλάει ένα κορίτσι εγκαταλελειμμένο στη βαρύτητα. Παίζει με το αδρανές σώμα της. Τη μετακινεί, την σηκώνει, τη γυρνά, την πετάει ψηλά, τη βγάζει εκτός βάρους, την πιάνει ξανά. Κάποια στιγμή, το κορίτσι ξυπνά. Περπατάει πάνω του, ισορροπεί στους ώμους του, στις παλάμες του, πηδάει ψηλά. Τρέχει καταπάνω του με φόρα και καταλήγουν σε σηκώματα με ταχύτητα.Έπειτα, αρχίζει να τον χτυπά. Σκαρφαλώνει πάνω του και πηδά στους ώμους του. Ξανά και ξανά. Παλεύει με το ανθεκτικό κορμί του.
Ο ρυθμός του χορού τους, πυκνώνει. Τρέχουν και πέφτουν μαζί. Αγκαλιάζονται. Οι πρώτοι ρόλοι αντιστρέφονται. Το κορίτσι είναι τώρα ενεργητικό και το αγόρι εγκαταλελειμμένο στη βαρύτητα. Τον μετακινεί, τον σηκώνει χρησιμοποιώντας όλο της το σώμα. Δεν κρύβουν την κούραση τους. Συνεργάζονται για ένα τελευταίο εντυπωσιακό σήκωμα. Η βαρύτητα βαρύτερη από την κούραση, νικά. Είναι συγκλονιστικοί. Ο κόσμος χειροκροτά συνεπαρμένος.
Οι Justine Berthillot και Frederi Vernier παρουσιάζουν το Noos, μία χορογραφία δυνατή, βίαιη που μας κράτησε χωρίς ανάσα σε μία συνεχόμενη ένταση και τα 30 λεπτά. Αναρωτιέμαι τι είδαμε στο ντουέτο τους όλοι εμείς που είμαστε μαζεμένοι στην πλατεία. Μία ανάγνωση της ιστορίας; Ίσως μια φιλική, ή μία οικογενειακή ιστορία; Πιο πιθανό οι ενήλικες, μια ερωτική σχέση; Ή απλώς δύο ακροβάτες που πειραματίζονται με το «μαζί» και τη βαρύτητα;
Αφήνοντας ανοιχτή μία συζήτηση για τη γοητεία της αγριότητας και της βίας και για την εμπειρία της στα σώματα που βρίσκονται στη σκηνή, αισθάνομαι ήδη ότι θα νοσταλγήσω αύριο το ραντεβού των εφτά στην πλατεία, που θα λείπει.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Justine Berthillot & Frédéri Vernier ©Mike Rafail
Διαβάστε επίσης:
Πολύπλευροι δημιουργοί και μεγάλοι ερμηνευτές στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
To 24o Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ξεκίνησε δυναμικά!
Ανταπόκριση από το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας reloaded