Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (ΛΔΚ), η Διεθνής …
Αμνηστία παρουσιάζει την έκθεση φωτογραφίας Congo in Limbo του βέλγου φωτογράφου Cédric Gerbehaye, η οποία θα διαρκέσει από τις 20 έως και τις 30 Ιανουαρίου 2011, στη Γκαλερί Μ55.
Για τη δουλειά του αυτή, ο Cédric Gerbehaye έχει τιμηθεί με τα βραβεία Τhe World Press Photo, Τhe Olivier Rebbot Award of the Overseas Press Club of America και The Amnesty International Media Award.
Η διοργάνωση υλοποιείται από την τοπική ομάδα 76 του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η κατάσταση που επικρατεί έως σήμερα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (ΛΔΚ)
Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της από το Βέλγιο, το 1960, δεν γνώρισε ποτέ πραγματικά την ειρήνη. Ανταρσίες, αποσχιστικά κινήματα, πολύχρονο στρατιωτικό καθεστώς, διαφθορά, καθώς και εισβολές συνεχίζουν να σημαδεύουν την ιστορία της. Από το 1998 έως το 2003 βίωσε την πιο αιματηρή σύγκρουση μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία ονομάστηκε «ο Αφρικανικός Παγκόσμιος Πόλεμος», με εκατομμύρια θύματα.
Η ΛΔΚ δεν έχει συνέλθει από τις άμεσες επιπτώσεις του πολέμου, αλλά και τις συνεχιζόμενες εχθροπραξίες. Η διεθνής κοινότητα αδυνατεί μέχρι σήμερα να μεσολαβήσει αποτελεσματικά ανάμεσα στις συγκρουόμενες ομάδες και να βοηθήσει τον άμαχο πληθυσμό.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά, καθώς η στρατολόγηση παιδιών και οι βιασμοί είναι συνήθης πρακτική, ενώ κάθε μήνα χάνονται περίπου 45.000 άνθρωποι. Το μεγαλύτερο ποσοστό των θανάτων οφείλεται στην ελονοσία, την πνευμονία, τη διάρροια και τον υποσιτισμό.
Τον Δεκέμβριο του 2006, ο Τζόσεφ Καμπίλα έγινε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της ΛΔΚ. Όμως, παρά τις εθνικές εκλογές, την ειρηνευτική συμφωνία του 2002 και τη συνεχιζόμενη ανάπτυξη της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (MONUC), οι μάχες ανάμεσα στο στρατό του Κονγκό, ομάδων ανταρτών, ομάδων από τη Ρουάντα, ανταρτών Μάι-Μάι και άλλων ενόπλων ομάδων συνεχίζονται.
Η ΛΔΚ είναι μια χώρα πλούσια σε μεταλλεύματα όπως κοβάλτιο, χαλκός, χρυσός, διαμάντια, ασήμι, κασσίτερο και ταντάλιο που χρησιμοποιείται στη βιομηχανία κινητών τηλεφώνων, ηλεκτρονικών υπολογιστών και πάσης φύσεως συσκευών. Μια από τις βασικές αιτίες των συγκρούσεων στη ΛΔΚ είναι ο έλεγχος των φυσικών πόρων στο ανατολικό τμήμα της. Το κράτος αδυνατεί να επιβάλει τον έλεγχό του στον τομέα της εξόρυξης και πολλά ορυχεία βρίσκονται υπό τον έλεγχο λιποτακτών του εθνικού στρατού ή άλλων ενόπλων ομάδων.
Η εξάπλωση της μόλυνσης από τον ιό HIV (AIDS) στο ανατολικό Κονγκό είναι στενά συνδεδεμένη με τους μαζικούς βιασμούς που διαπράττονται από όλες τις ένοπλες δυνάμεις της περιοχής. Κατά τη διάρκεια των ενόπλων συγκρούσεων στο Ανατολικό Κονγκό, δεκάδες χιλιάδες γυναίκες, άντρες και παιδιά έχουν πέσει θύματα συστηματικών βιασμών και σεξουαλικών επιθέσεων.
Τα θύματα, αν και υποφέρουν από τραυματισμούς, μεταδοτικές ασθένειες και ψυχολογικά προβλήματα, είτε δεν έχουν πρόσβαση, είτε αρνούνται την ιατρική φροντίδα, λόγω της κοινωνικής προκατάληψης που τα στιγματίζει. Πολλές γυναίκες έχουν εγκαταλειφθεί από τους συζύγους τους, με αποτέλεσμα να καταδικάζονται αυτές και τα παιδιά τους σε ακραία φτώχεια. Παράλληλα, ζουν υπό το διαρκή φόβο νέων επιθέσεων ή αντιποίνων, στην περίπτωση που κατονομάσουν τους δράστες.
Η Διεθνής Αμνηστία πιστεύει ότι η συνεχιζόμενη βία στο ανατολικό τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό πηγάζει άμεσα από την αποτυχία της κυβέρνησης και της διεθνούς κοινότητας να τερματίσουν τα συνεχιζόμενα εγκλήματα και να αποδώσουν δικαιοσύνη στα θύματα. Η Διεθνής Αμνηστία απαιτεί την προστασία των αμάχων. Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, αυτό σημαίνει ενίσχυση της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης MONUC (η μεγαλύτερη ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ στον κόσμο, με 17.000 προσωπικό) και διασφάλιση της αποτελεσματικότητας του έργου της.
Σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, μια βιώσιμη και ασφαλής λύση για το λαό του ανατολικού τμήματος της ΛΔΚ μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι ένοπλες ομάδες αφοπλιστούν, σταματήσει η εξάπλωση των όπλων και αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η ατιμωρησία. Η δικαιοσύνη και η λογοδοσία είναι ζωτικής σημασίας για να σπάσει ο κύκλος των επαναλαμβανόμενων μαζικών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.