Το έργο ΜΑ γράφτηκε από την Ρηνιώ Κυριαζή στον εγκλεισμό της πανδημίας. Παρακολουθούμε το μεγάλωμα ενός αυτιστικού παιδιού, του Οδυσσέα, μέσα από τέσσερα γεύματα μιας οικογένειας. Πραγματεύεται το θέμα της αναπηρίας , της διαφορετικότητας όπου ένα παιδί μεγαλώνει και εκφράζεται μόνο με μια συλλαβή, με μια λέξη «Μα». Προσπαθούμε να αφουγκραστούμε τον κόσμο του μέσα από ονειρικές στιγμές που σηματοδοτούν έναν άλλο χώρο, έναν άλλο χρόνο, κάτι που έχει μεταφέρει με έναν μαγικό τρόπο στο έργο της η Ρηνιώ Κυριαζή.
Προσωπικά, αγάπησα το έργο αυτό από την πρώτη κιόλας ανάγνωση. Ίσως επειδή έρχομαι σε καθημερινή επαφή με ευάλωτες ομάδες λόγω της εργασίας μου στην εμψυχωτική καλλιτεχνική ομάδα «Άγγελοι της Χαράς». Ίσως λόγω φιλικών μου προσώπων που γνωρίζω τον αγώνα τους και τις αγωνίες τους…
Υποδύομαι την μητέρα του Οδυσσέα, την Μαρία. Μαζί με τον άντρα της, τον Δημήτρη, και την κόρη τους, την Κυριακή, διανύουν όλοι μαζί μια πορεία προς την απελευθέρωση, στο φως. Ένιωσα κατά την διάρκεια των προβών πολλές φορές την απομόνωση, την κόπωση της μάνας μέσα από καταστάσεις που βιώνει η οικογένεια αυτή από τον εξωτερικό κόσμο, έξω από το σπίτι, το σχολείο, τις δημόσιες υπηρεσίες, την έλλειψη προσβασιμότητας σε δημόσιους χώρους.
Λέει κάποια στιγμή «Παλέψαμε πολύ για τα επιδόματα. Αστείο είναι. Δεν φτάνουν ξέρεις. Κι όταν πεθάνω δεν θα μπορείς να ζήσεις…». Είναι τόσο πραγματικό αυτό… Αυτή η αγωνία. Καμία μέριμνα, καμία πρόνοια από πουθενά. Μόνο άγνοια, φόβος και ρατσιστική συμπεριφορά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένιωσα, όμως, και την αγάπη που θα τους κρατήσει στο μαζί. Η δικιά μας οικογένεια στο ΜΑ δεν διαλύεται, δοκιμάζεται αλλά παραμένουν μαζί, ενωμένοι και είναι συνειδητό αυτό, είναι πολύ συνειδητή η επιλογή να βγούμε στο φως, στην ελπίδα, στη χαρά της συνύπαρξης και όχι σε ένα τέλμα που θα μας βυθίσει σε μια κατάσταση παθητικότητας και ήττας.
Μια προσευχή είναι για μένα το ΜΑ. Μια προσευχή για όλα τα θρυμματισμένα πλάσματα που ζουν εντός μας και γύρω μας.
Ο Νίκος Παγίδας , εργοθεραπευτής και συνιδρυτής του Nevronas (ένα δίκτυο που αγκαλιάζει τους ανθρώπους με αναπηρία) ανέλαβε την θέση του επιστημονικού συμβούλου πάνω στον αυτισμό –πολύτιμη η συμβολή του– ενώ η ομάδα του Nevronas έχει επιμεληθεί μια σειρά παράλληλων δράσεων που θα συνοδεύουν την παράστασή μας.
Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που μένει κρυμμένος, εμποδιζόμενος, περιθωριοποιημένος χωρίς αυτό να είναι επιλογή του. Λένε πολλές φορές ότι η αναπηρία είναι εμπόδιο. Προσωπικά, πιστεύω ότι τα εμπόδια τα βάζει η κοινωνία με τις ελλείψεις σε υποδομές που εμποδίζουν ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρία να συνυπάρξουν. Ο άνθρωπος με αναπηρία νοητική, σωματική ή οποιαδήποτε άλλη βλάβη πρέπει να μπορεί να είναι μέσα στη ζωή, αυτόνομα ή υποστηριζόμενος
Είναι μια ευκαιρία να μην φοβηθούμε το θέμα της αναπηρίας γενικότερα αλλά να καταφέρουμε να μιλήσουμε για την συνύπαρξη και την συμπερίληψη. Αυτό πρέπει να ενισχυθεί και να γίνει σεβαστό από την κοινωνία μας.
Παίζουμε Δευτέρα και Τρίτη στο Από μηχανής Θέατρο. Στην παράσταση παρέχονται υπηρεσίας προσβασιμότητας.
