Μία φορά και έναν καιρό ήταν δύο παιδάκια. Μπήκαν μέσα στο δάσος …
Θραύσματα σχεδόν εφηβικού έρωτα μαζί με θραύσματα από στοιχεία γκρεμισμένων ψυχών που ψάχνουν να επικοινωνήσουν. Όλα μαζί μέσα σε ένα δάσος με λύκους, αρκούδες μισοφέγγαρα και λίμνη με λάσπη.
-Ένα δάσος;
– Δύο άνθρωποι που ερωτεύονται, θέλουν να αγαπηθούν και δεν μπορούν;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένα παραμύθι;
Ένα θεατρικό έργο ενός μεγάλου συγγραφέα που διαχειρίζεται τις απώλειες και τους φόβους;
Η Ρουθ αγαπάει τη γη, το χώμα, το νερό, την βροχή αλλά δεν ξέρει τι να τα κάνει μόνη της.
Ο Νικ αγαπάει το ρολόι του, το ποτό και τον ύπνο αλλά κι αυτός δεν ξέρει τι να τα κάνει μόνος του.
Και ο τυφλός και αυτός που βλέπει, καταλήγουν στο ίδιο σημείο.
Ρουθ: δεν μπορώ να ζήσω το τώρα, είμαι στο μετά…
Nικ: δεν μπορώ να ζήσω το τώρα, είμαι στο πριν…
Πού συναντιούνται το πριν και το μετά; Πού είναι το σημείο συνάντησης;
Μήπως τα παραμύθια;
Διαβάζοντας το Δάσος του Mamet, για κάποιον λόγο, μου ήρθε στο μυαλό θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Άλντους Χάξλεϊ, ένας κόσμος που απαγορεύεται να ερωτευτείς, να νιώσεις οποιοδήποτε συναίσθημα, όπου γεννιούνται μόνο παιδιά του σωλήνα.
Εμείς έχουμε ακόμα φύση, δεν ξέρω για πόσο ακόμα… Έχουμε ακόμα νερό και ποτάμια και λίμνες όσες δεν τις στραγγίξαμε… Έχουμε ακόμα λίγο ουρανό λίγο και από αυτόν, κι ας πετάμε ακόμα τις γόπες μας από το παράθυρο του αυτοκινήτου και το πλαστικό μπουκάλι στις παραλίες.
Το Δάσος είναι η συνάντηση δύο ερωτευμένων σε ένα σπίτι που βρίσκεται στο δάσος -τι πιο όμορφο από αυτό- όμως ακόμα και μέσα στη φύση κουβαλάμε τον φυλακισμένο εαυτό μας, τον εαυτό μας που δεν θέλει να ξεβολευτεί, να μετακινηθεί. Η Ρουθ που έχει μεγαλώσει σε συγκεκριμένο χώρο με συγκεκριμένες προοπτικές και θέλω και ο Νικ που έχει επίσης μεγαλώσει με συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει ένας άντρας που πρέπει να είναι άντρας, συναντιούνται στο δάσος, είναι ερωτευμένοι αλλά δεν μπορούν να αφήσουν τίποτα πίσω τους.. Τα κουβαλάνε μαζί τους όλα τα βαρίδια μιας πιθανόν συντηρητικής αντίληψης.
Και οι δύο δεν μπορούν να πουν αυτό που θέλουν, επικοινωνούν μόνο μέσα από τις ιστορίες τους. Ο Νικ και η Ρουθ κουβαλάνε μαζί τους στο δάσος όλα τα βαρίδια ενός πιθανού συντηρητισμού που έχουν ριζώσει μέσα τους.
Μην μεγαλώνετε τα κορίτσια με κούκλες και τα αγόρια με αυτοκίνητα. Πώς να συναντηθούν οι κούκλες με τα αυτοκίνητα όταν μεγαλώσουν;;;
Διαβάστε επίσης:
Το Δάσος, του Ντέιβιντ Μάμετ σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή στο Θέατρο ΕΛΕΡ
