Τα έργα του, πυκνά σε συμβολισμούς και αλληγορική διάθεση, διαθέτουν υπαρξιακό βάθος και στοχαστικότητα. Συνδυάζουν τη σκληρότητα με την τρυφερότητα, ενώ διαπνέονται από μια δραματική και ποιητική ένταση. Στη δουλειά του Δημήτρη Αληθεινού αναγνωρίζει κανείς τη βαθύτατη αγάπη του για την τέχνη και -για να θυμηθούμε τον Μπρεχτ- μια «οδυνηρή συμπόνια για την ανθρώπινη δυστυχία».
Στην έκθεση παρουσιάζονται δύο επιτοίχιες γλυπτικές εγκαταστάσεις και μια σειρά πίνακες από εύπλαστο αυτοξηραινόμενο πηλό. Τα έργα έγιναν τα δυο τελευταία χρόνια. Κάθε εγκατάσταση αποτελείται από 32 κεφάλια με διαφορετικές εκφράσεις και μορφασμούς, που άλλοτε υποδηλώνουν απόγνωση και αγωνία, άλλοτε οδύνη και ειρωνεία. Τα κεφάλια, τοποθετημένα σε στρογγυλές βάσεις, που δεν είναι παρά καλυμμένα ρολόγια τοίχου εν λειτουργία, «ενεργοποιούνται» από ξύλινα χέρια. Συμπληρωματικές και ταυτόχρονα αυτόνομες, οι δύο εγκαταστάσεις συνομιλούν με τις «νεκρές φύσεις». Με τα συγκεκριμένα έργα ο Αληθεινός ανανεώνει αυτό το γνωστό είδος (genre), το οποίο αναφέρεται στη ματαιότητα της ύπαρξης.
Φτιαγμένοι από πηλό τερακότα μέσα σε σιδερένια πλαίσια, οι πίνακες του Αληθεινού παραπέμπουν σε ραγισμένη, ξεραμένη γη. Πάνω σε αυτό το άνυδρο τοπίο ο καλλιτέχνης χαράζει επιγραφές που το ζωντανεύουν, αποσπάσματα από τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού και από τον Εκκλησιαστή. Πράγματι, κοιτώντας αυτούς τους πίνακες σκέφτεσαι ότι «τα πάντα προέρχονται από το χώμα και τα πάντα επιστρέφουν στο χώμα». Πάνω στους πίνακες ο Αληθεινός τοποθετεί ξύλινα χέρια, δείκτες ρολογιών, γράμματα και αριθμούς με ιδιαίτερο νόημα, όπως το 0 και το Θ, αλλά και ευρεθέντα αντικείμενα, όπως ένα αντίγραφο χειροβομβίδας. Η επανάσταση, τόσο στην τέχνη όσο και στην καθημερινή ζωή, ανέκαθεν ήταν σημείο αναφοράς για την καλλιτεχνική πρακτική του Δημήτρη Αληθεινού, και η νέα του έκθεση στην Roma Gallery έρχεται να το επιβεβαιώσει.
Επιμέλεια έκθεσης: Χριστόφορος Μαρίνος