Με αφορμή ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία και φωτογραφίες παλιές, ξεχασμένες από καιρό, ο ζωγράφος Δημήτρης Αστερίου προσπαθεί να εκφράσει με ευαισθησία, χιούμορ και τρυφερότητα την παράξενη αυτή εποχή που ζούμε, την εποχή της μοναξιάς και της ελπίδας.
Τα ταξίδια που δεν κάναμε, τα ταξίδια που ονειρευτήκαμε και που μας περιμένουν, οι άνθρωποι που δεν αγκαλιάσαμε, η μοναξιά και η ανησυχία, ο φόβος, το όνειρο, η ελπίδα, όλα όσα κλείσαμε σε τέσσερις τοίχους, ο Δημήτρης Αστερίου τα αφήνει έξω από τα όρια του έργου και ζωγραφίζει σε χώρους ά-χωρους, ανθρώπους και ζώα σε άσπρο και μαύρο.
Μόνο μια χρωματική κηλίδα, ένα σχήμα γεωμετρικό, συγκεκριμένο, περιορισμένο εισέρχεται στην περιοχή της αλληλεπίδρασης των μορφών. Αυτόν τον εσωτερικό ίλιγγο, τον κλυδωνισμό του οποίου η αιτία είναι άπιαστη, μακρινή, βαθιά κρυμμένη (καραντί στην γλώσσα των ναυτικών) που νοιώθουμε όλοι αυτή την εποχή της ανασφάλειας, ο ζωγράφος τον εισάγει με το μοναδικό χρώμα που επιτρέπει στο έργο του. Χρώμα Κίτρινο. Το χρώμα που σηματοδοτούσε για τους ναυτικούς την αρχή αλλά και την λήξη μιας καραντίνας στο καράβι. Για τους φτωχούς λαϊκούς αγιογράφους, το κίτρινο αντικαθιστούσε το χρυσό του παράδεισου. Σε άλλους το κίτρινο χρώμα φέρνει στον νου την στυφή γεύση της μοναξιάς και του κινδύνου, σε άλλους την ζωογόνα θαλπωρή του ήλιου και της ελπίδας.