Δημήτρης Δημόπουλος: Μια κωμική… Σατανερί!

Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης χαρακτηρίζει τη Σατανερί, όπου έγραψε τη μουσική, τους στίχους και το λιμπρέτο, ως «σατυρική φαντασμαγορία σε πρόλογο και δύο μέρη». Το 1930 που ανέβηκε η παράσταση, από την οποία έχουμε μόλις δύο φωτογραφίες, φαίνεται πως η φαντασμαγορία είχε εξυπηρετηθεί από τα μπαλέτα και τα σκηνικά. Όταν όμως καταπιαστήκαμε με το έργο το 2014 με το Εργαστήριο Μουσικού Θεάτρου του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, παρέα με τον Αλέξανδρο Ευκλείδη και τον Χαράλαμπο Γωγιό, δεν υπήρχαν τα μέσα για μια τέτοιου είδους φαντασμαγορία τύπου μιούζικ-χολ.

Έτσι επικεντρωθήκαμε στο σατυρικό μέρος του έργου, το οποίο είναι όχι απλώς πλούσιο, αλλά και αρκετά προκλητικό και προχωρημένο ακόμα και για σήμερα, κρίνοντας από τη θεματολογία με την οποία ασχολείται το ελαφρύ μουσικό θέατρο. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα, θα αρκεστώ όμως στο ένα που μου κάνει εντύπωση όσες φορές και να το ακούσω: όταν η Γραμματέας της Κόλασης τραγουδά υπέρ των αμβλώσεων, το ζήτημα δεν τίθεται μόνο από την άποψη του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος (σε μια εποχή που οι γυναίκες ακόμα δεν είχαν δικαίωμα ψήφου!), αλλά με ένα διεστραμμένο τρόπο παρουσιάζοντας το ως ένα ζήτημα επιβίωσης για τις μαμές, ένα ζήτημα οικονομικής αυτονομίας και δικαιώματος στην εργασία! Και όλα αυτά μέσα σε δύο στίχους, εξαιρετικής πυκνότητας και στόχευσης που θα ζήλευαν πιστεύω και ο Άιρα Γκέρσουϊν από τη μία πλευρά του Ατλαντικού μα και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ από την άλλη.

Όμως το έργο δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο στίχοι, αλλά μια συλλογή επεισοδίων και τραγουδιών που προσφέρουν κάθε πιθανή έκφανση της κωμωδίας: χοντροκομμένα καλαμπούρια, σκωπτικοί σχολιασμοί, σωματικά γκαγκ και στοιχεία σλάπστικ κωμωδίας κρύβονται στους διαλόγους καθώς και τα μουσικά μέρη του έργου. Και φτάνουμε επιτέλους στο κύριο στοιχείο που κάνει αυτό το έργο μια πραγματική απόλαυση: ο Σακελλαρίδης μας προσφέρει μια απίστευτη ποικιλία ειδών, από τζαζ μέχρι ελαφρύ ρεμπέτικο, και από περίτεχνα χορωδιακά μέχρι απλές μονωδίες, τα οποία όμως συνδέει ένα κοινό ύφος και εξυπηρετούν απόλυτα τη δραματουργία του έργου. Τα μουσικά μέρη αυτά ερμηνεύει ένας θίασος κλασικών μονωδών, ηθοποιών μουσικού θεάτρου και πρόζας, που ανταποκρίνονται ακριβώς σε αυτό το πολυσυλλεκτικό ύφος που απαιτεί η παράσταση και τους αξίζει μια σύντομη παρουσίαση.

Η Μυρτώ Μποκολίνη, ως Σατανάς, η σοπράνο με τις χίλιες φωνές, ελάτε και θα καταλάβετε…. Ο Δημήτρης Ναλμπάντης, ως Ανδρέας, που επαναλαμβάνει μετά την Πάτρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο του τενόρου. Ο βαρύτονος Βασίλης Δημακόπουλος, που επίσης επαναλαμβάνει το ρόλο του Χαράλαμπου από την Πάτρα, όπου ήταν η πρώτη του εμφάνιση στο λυρικό θέατρο! Ο τενόρος Γιάννης Κάβουρας, ως Παμίκος, που ξετυλίγει μια λαϊκή πλευρά του που θα εκπλήξει πολλούς. Η σοπράνο, Μαρία Κατριβέση, ο Σατανάς μας στην Πάτρα, αποδεικνύει την γκάμα της και από σέξι διάολος τότε, υποδύεται τώρα την παρθένα γεροντοκόρη Συναπίκω! Ο βαρύτονος Κωστής Ρασιδάκις, στο ρόλο του Ξενοκράτη, που εκτός από την εμπειρία του στο λυρικό θέατρο, φαίνεται να κρύβει μέσα του και έναν φιλόλογο, καθώς διαχειρίζεται ξεκαρδιστικά την υπερφίαλη καθαρεύουσα του ήρωα του.

Ο ηθοποιός Πάνος Ζυγούρος, με μόλις ένα χρόνο επαγγελματικής δράσης, φέρνει τη φρεσκάδα και την αθωότητα που απαιτεί ο ρόλος του Τσιτσιπλή. Η σοπράνο Χριστίνα Ασημακοπούλου, από βαριεστημένη δημόσια υπάλληλος ως Αρχηγός των Πνευμάτων στον Παράδεισο, μεταμορφώνεται σε δυστυχισμένη αυτόχειρα στην Κόλαση και μας χαρίζει ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του έργου. Και, τέλος, η Αλίνα Κοτσοβούλου, ηθοποιός του μουσικού θεάτρου, φέρνει στην παράσταση μια αίσθηση σατυρικού καμπαρέ ως Γραμματέας. Ο θίασος συμπληρώνεται από  18μελές ενόργανο σύνολο και το φωνητικό σύνολο chórεs  υπό τη μουσική διεύθυνση της Μαρίνας Σάττι.

Βιογραφικό

Ο Δημήτρης Δημόπουλος ξεκίνησε ως σταντ-απ κωμικός το 1996 στις «Νύχτες Κωμωδίας». Έχει γράψει τους σταντ-απ μονολόγους «Αντί Διδακτορικού» και «Υπεραπαραγωγή», καθώς και το λιμπρέτο για τις όπερες «Το Λυκόφως των Χρεών», «ΑirRossini» και «Yasou Aida!», για το οποίο βραβεύτηκε με το Έπαινο «Κάρολος Κουν» 2012 Δραματουργίας Ελληνικού Έργου από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Σκηνοθέτησε τα μουσικοθεατρικά δρώμενα «Kafka-Fragmente», «Das Schubert Diploma» και «Νυχτερινά Τραγούδια», την οπερέτα «Σατανερί» καθώς και τις θεατρικές παραστάσεις «Οι Ευνοούμενοι του Μίδα» και «Τσάικα!».

Ως μεταφραστής έχει εργαστεί στον υποτιτλισμό, τη μεταγλώττιση και την Εθνική Λυρική Σκηνή με τις μεταφράσεις του για τα έργα «Νυχτερίδα» και «Πιμπινόνε». Την καλλιτεχνική περίοδο 2018-2019 περιόδευσε με τον νέο του σταντ-απ μονόλογο «Καφρόκρεμα» και συνέπραξε με την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τη μετάφραση του μιούζικαλ «Οnce», με τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων με τη μετάφραση της οπερέτας «Ορφέας στον Άδη» καθώς και με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης με την παράσταση «Stand-Up Symphony».

Διαβάστε επίσης:

H Σατανερί του Θεόφραστου Σακελλαρίδη στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ