Με αφορμή την παράσταση «Το προϊόν» που ανεβαίνει στο Bios στις αρχές του Οκτώβρη, o Δημήτρης Λιόλιος, που ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, μιλά στο Culturenow.gr, για το έργο, το «in-yer-face» theatre – είδος στο οποίο ανήκει το έργο – αλλά τις αντιδράσεις του κοινού σ’ ένα θέατρο που δεν φοβάται να προκαλέσει σοκ …
CultureNow: Στις 6 Οκτωβρίου κάνει πρεμιέρα στο Bios το έργο του Mark Ravenhill, «To προϊόν». Πείτε μας δυο λόγια για το έργο και το ρόλο που ερμηνεύετε.
Δημήτρης Λιόλιος: Το έργο «Το προϊόν», πρωτοβουλία της σκηνοθέτιδας Νάνσυ Μπινιαδάκη να ανέβει στην Ελλάδα, αποτελεί ένα από τα λίγα έργα του Ravenhill που δεν πραγματεύεται με ευθύ τρόπο το σεξ και τη βία, αλλά αντιθέτως τα προβάλλει στον θεατή, μέσω των ιδεών ενός κινηματογραφικού παραγωγού, μέσω του προϊόντος του δηλαδή, που είναι μια μελλοντική ταινία. Αυτό τον παραγωγό καλούμαι να ερμηνεύσω. Πρόκειται για έναν ρόλο πολύ απαιτητικό, που προϋποθέτει μεγάλη ειλικρίνεια, γιατί έχω να πείσω όχι μόνο το κοινό, αλλά και τη νεαρή ηθοποιό (την οποία ερμηνεύει η Ηλιάνα Γαϊτάνη) που έχω καλέσει για πρωταγωνίστρια της ταινίας μου. Η δυσκολία του ρόλου φαίνεται άλλωστε και από το γεγονός ότι ο πρώτος του τον ερμήνευσε είναι ο ίδιος ο συγγραφέας του, ο Ravenhill.
Cul.N.:Ο Βρετανός συγγραφέας Mark Ravenhill θεωρείται εκπρόσωπος του κινήματος του «in-yer-face» theatre. Το ελληνικό κοινό έχει έρθει σε επαφή με το θεατρικό αυτό είδος, ήδη από το 1997, όταν παρουσιάστηκε στο Θέατρο Αμόρε το Shopping and Fucking σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Τι εκφράζει με δυο λόγια το κίνημα του «in-yer-face» theatre και πώς οι σκέψεις – οι «αρχές» του είδους «φτάνουν» στον θεατή μέσω του συγκεκριμένου έργου;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
“Αυτό που βλέπεις δεν συμβαίνει εδώ ή εκεί, αλλά σε εσένα που το βλέπεις!”
Δ.Λ.: Το κίνημα «in yer face» αποτέλεσε τομή για τη σχέση θεάτρου και θεατή. Ο νέος ρεαλισμός που έφερε τη δεκαετία του ’90, ήταν σε έναν βαθμό το σχόλιο μιας γενιάς συγγραφέων όπως ο Ravenhill, η Sarah Kane και ο Jez Butterworth, απέναντι στην πρωτοφανή βία όχι μόνο των κοινωνιών, αλλά κυρίως στο πόσο καθαρά η βία αυτή μεταδιδόταν από την τηλεόραση. Η βασική αρχή αυτού του είδους, που είναι να ταρακουνήσει τον θεατή, φτάνει μέσα από ένα ή περισσότερα σοκ. Στα μούτρα του καθενός μας! Αυτό που βλέπεις δεν συμβαίνει εδώ ή εκεί, αλλά σε εσένα που το βλέπεις!
Cul.N.: Πόσο πιστεύετε πως έχει αλλάξει το κοινό από το 1997 (που παρακολούθησε το Shopping and Fucking) μέχρι το 2010 που θα έρθει να παρακολουθήσει το «Προϊόν»; Ποια στοιχεία του συγκεκριμένου θεατρικού είδους παραμένουν κατά τη γνώμη σας ζωντανά και επίκαιρα και ποια, ίσως έχουν ξεπεραστεί;
“Το κοινό σοκάρεται πιο δύσκολα. Η πρόσβαση σε όλα τα μέσα, το διαδίκτυο, η ροή της πληροφορίας, έκαναν τον κόσμο, πιο κυνικό, πιο μπλαζέ.”
Δ.Λ.: Από το 1997 μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά, τόσο στο θέατρο όσο και στο κοινό. Το κοινό σοκάρεται πιο δύσκολα. Η πρόσβαση σε όλα τα μέσα, το διαδίκτυο, η ροή της πληροφορίας, έκαναν τον κόσμο, πιο κυνικό, πιο μπλαζέ. Είναι νομίζω αυτή η εποχή, περισσότερο από κάθε άλλη, που έχει ανάγκη ένα θέατρο “in yer face”. Το αν έχει λόγο αυτό το θέατρο και αν θα αντέξει θα το δείξει ο χρόνος. Το σχόλιο του κινήματος πάντως πάνω στην ωμότητα, δεν έχει αλλάξει – αντιθέτως έχει γιγαντωθεί.
“Το προϊόν”: Στο: Bios, Πειραιώς 84, από τις 6 – 24/10, Παραστάσεις: Τετάρτη έως Κυριακή στις 21.15