Φέτος ο Μπό θα έμπαινε στα 80 και είμαι σίγουρος πως -από το 2014 που τον βρίσκει η τελευταία σκηνή του Μάρτιν Σέρμαν- μέχρι σήμερα, θα είχε να μας διηγηθεί πολλά. Και φυσικά θα χρειαστεί ολόκληρο σίκουελ -για την μετέπειτα ζωή του-μιας και όπως είναι πια γνωστό: μετά τα 80 ξεκινάει η ζωή.
Το «Όπως πάει το ποτάμι» είναι ένα έργο τρομερό. Μπολιασμένο με άφθονο χιούμορ. Και όταν λέω τρομερό κυριολεκτώ. Στην πρώτη ανάγνωση ο τρόμος κάνει την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα και τα χέρια σου να ιδρώνουν. Και είναι το χιούμορ των προσώπων του έργου που σε κάνει να θέλεις κι’ άλλο, να φτάσεις στον πυρήνα,να δεις μπροστά στα μάτια σου πώς μεγαλώνει η χλόη αυτού του σαλονιού, όσο οι ένοικοί του θέτουν ξανά -στο εδώ και το τώρα-ερωτήματα γύρω από: τον έρωτα, τους θεσμούς,την κανονικότητα, την φθορά και την ελπίδα.
Μια προσωπική αλλά και ταυτόχρονα συλλογική αφήγηση της Οδύσσειας των ομοφυλόφιλων του περασμένου αιώνα και μια σύγχρονη ομόφυλη ερωτική ιστορία συνθέτουν μεθοδικά μια τραγωδία δωματίου.Όχι με την Αριστοτελική έννοια του όρου αλλά με αυτήν που ένας καθηγητής μου κάποτε είπε: Τραγικό είναι το να υποφέρεις χαμογελαστός. Τα πρόσωπα του έργου χαμογελούν και συνεχίζουν κουβαλώντας τα τραύματα του παρελθόντος: Όπως πάει το ποτάμι.
Η παράσταση είναι δομημένη έτσι ώστε να μπορείς να απολαύσεις τα ημιτόνια μιας ερωτικής σχέσης, σε ένα (φαινομενικά) σταθερό σκηνικό χώρο, με projections, με ένα dragshow, με πολύ μουσική και τρείς χαρακτήρες με μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά με μια κοινή -οικουμενική-ανάγκη. Το δικαίωμα στην ευτυχία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όσο και αν μοιάζει μακρινή η εξέγερση του Stonewall ή ο εμπρησμός του Up Stairs Lounge,όσα Pride κι αν γίνονται πλέον θεσμός ανά τον κόσμο, όσο κι αν ο γάμος ή η τεκνοθεσία σε κάποιες χώρες θεωρούνται δεδομένα, όσες πρεσβείες κι αν κρέμασαν την σημαία του ουράνιου τόξου τον Ιούνιο στην Αθήνα, τα ΛΟΑΤΚΙΑ+άτομα βιώνουν ακόμα την υποκρισία και την βία σε όλο τους το εύρος. Ειδικά σήμερα. Ειδικά στην Ελλάδα. Και ακόμα πεθαίνουν.Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι ένας ακόμα κοινωνικός αγώνας, παράλληλα με τους υπόλοιπους και τα ερωτήματα που θέτει η παράσταση είναι επίκαιρα όσο ποτέ.