Το πρόγραµµα που θα παρουσιάσω στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ονοµάζεται µονόλογοι και είναι ένα ρεσιτάλ για τρεις διαφορετικές κιθάρες, ροµαντική, ηλεκτρική και κλασική κιθάρα. Πρόκειται για ένα µείγµα ηλεκτρικών και ακουστικών ήχων, πρώιµων και µοντέρνων έργων. Σαν ηθοποιός, η σόλο κιθάρα γίνεται αφηγητής, λέγοντας µια ιστορία, αντανακλώντας µια προσωπική σύνδεση µε τον κόσµο γύρω µας σήµερα.
Το Προγραµµα Περιλαµβάνει έργα της Αναγέννησης John Dowland, J.S.Bach σε διασκευές για ροµαντική κιθάρα, ένα αφιέρωµα στο ρεπερτόριο των µεγάλων κιθαριστών Andres Segovia και του Narcisco Yepes παρουσιάζοντας δύο αριστουργήµατα για την κλασική κιθάρα από δύο µη κιθαρίστες συνθέτες του 20ου αιώνα, τον Castelnuovo-Tedesco και Vicente Asencio, καθώς και την παγκόσµια πρεµιέρα δύο νέων έργων από τους Leo Brouwer αφιερωµένο σε εµένα και ένα έργο που γράψαµε σε συνεργασία µε την Belle Chen για Κλασσικη κιθάρα και πετάλια. Τέλος, θα παρουσιάσω διασκευές µου στα διάσηµα “children’s songs” του Chick Corea για ηλεκτρική κιθάρα.
Το ρεσιτάλ για τρεις κιθάρες είναι κάτι που σκέφτοµαι και συνθέτω στο µυαλό µου εδώ και πολύ καιρό. Αυτό το ρεσιτάλ υπογραµµίζει µια διπλή αντίθεση που βρήκα τον εαυτό µου να ταλαντεύεται τα τελευταία δύο χρόνια:
- Τις αντιθέσεις α µέσα στα διαφορετικα µουσικα ήδη που συναντώ ως ερµηνευτής και ως ακροατής.
- Η αντίθεση ανάµεσα στον ηχητικό κόσµο της κλασικής, ροµαντικής και ηλεκτρικής κιθάρας.
Μέσα από αυτό το project προσπαθώ να ξεπεράσω τα τείχη του στερεοτυπικού ρεσιτάλ της «κιθάρας». Εξερευνώντας τις διαφορετικές ατµόσφαιρες και τα ηχητικά τοπία κάθε ενός κοµµάτιου, βρήκα τον εαυτό µου να συνειδητοποιεί ότι το µόνο αληθινό κοινό στοιχείο στην ιστορία κάθε κοµµατιού είναι ο εσωτερικός διάλογος µεταξύ συνθέτη, ερµηνευτή και οργάνου και το κολάζ που δηµιουργούν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το Μέγαρο Μουσικής είναι ένας χώρος που κάθε νέος µουσικός ονειρεύεται να παίξει. Πρόκειται για έναν χώρο µε εξαιρετική αισθητική και εξαιρετική ακουστική που δηµιουργεί πολύ έντονα συναισθήµατα σίγουρα για τον εκτελεστή και νοµίζω και στο κοινό. Είναι ένας χώρος που µου είναι πολύ οικείος γιατί πηγαίνω από παιδί σαν ακροατής αλλά συνάµα ένας χώρος τόσο επιβλητικός… θυµάµαι µε έκανε να φοβάµαι και να σκέφτοµαι το άγχος που θα πρέπει να έχει καθε µουσικός που παρουσιάζει την εργασία του στον χώρο αυτό. Μεγαλώνοντας όµως συνηδητοποιησα ότι τελικά κάθε χώρος (όσο επιβλητικός και ένα ειναι) στην πραγµατικότητα ειναι οι άνθρωποι που τον αγκαλιάζουν, οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτόν, που ανεβαίνουν στην σκηνή και καταθέτουν την ψυχή τους καθώς και το κοινό που έρχεται να τους ακούσει. Έχω µεγάλη χαρά και ανυποµονώ να µοιραστώ µε τους ανθρώπους που θα παρεβρεθούν το Πρόγραµµα που έχω ετοιµάσει.
Διαβάστε επίσης:
Νέοι Μουσικοί την Κυριακή: Ο Δημήτρης Σουκαράς στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών