Η έκθεση περιλαμβάνει 17 ελαιογραφίες σε καμβά, ξύλο και χαλκό, τα περισσότερα έργα δουλεμένα την τελευταία διετία.
Ο τίτλος της έκθεσης αναφέρεται στο αποκαλούμενο «φαινόμενο της πεταλούδας», μία ποιητική μεταφορά στη θεωρία του χάους, ένα φαινόμενο μη γραμμικής δυναμικής το οποίο εκδηλώνεται στο γεγονός ότι δεν είναι προβλέψιμο πόσο αυθαίρετα μικρές αλλαγές στις αρχικές συνθήκες ενός συστήματος θα επηρεάσουν την ανάπτυξη του, μακροπρόθεσμα. Εμπνευστής αυτού του φαινομένου ήταν ο μετεωρολόγος Edward N. Lorenz, ο οποίος για να περιγράψει τις απρόβλεπτες μεταβολές του καιρού είπε «Μπορεί το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας στη Βραζιλία να προκαλέσει ανεμοστρόβιλο στο Τέξας;»
Ενόψει της προοδευτικής κοινωνίας μας, έχουμε την εντύπωση ότι η ανθρωπότητα είναι σε θέση να ελέγξει και να κατευθύνει όλες τις διαδικασίες ζωής με τεχνικά μέσα. Σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, πρέπει να μάθουμε ότι μας κυριαρχούν χαοτικά συστήματα πέρα από τον έλεγχό μας. Αυτή η συνειδητοποίηση, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι νέα, καθώς και η σχετική απώλεια ασφάλειας μας ρίχνει σε παραλυτικές, μερικές φορές ψυχωτικές καταστάσεις.
Συχνά αναζητούμε θεραπεία και παρηγοριά από αυτές τις συνθήκες, αν μη τι άλλο στη φύση, όσο πιο ανέγγιχτη, τόσο πιο αποτελεσματική. Εκεί αναγνωρίζουμε το ανεξέλεγκτο χάος ως μια ανώτερη, θεϊκή τάξη, απελευθερωμένοι από το βάρος του άνισου αγώνα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα ζωγραφικά έργα του Δημήτρη Τζαμουράνη, συχνά μεγάλου μεγέθους, έχουν σαν αφετηρία θεατρικές σκηνές που στήνει στο στούντιο του, υπό την μορφή workshop και πρωταγωνιστές του είναι πρόσωπα από το οικείο περιβάλλον του.
Οι συμμετέχοντες/συμμετέχουσες αναλαμβάνουν ρόλους, συχνά δανεισμένους από την ουμανιστική εικονογραφία, όπως του Andrea Mantegna και του Diego Velazquez.
Με αυτή την στρατηγική ο καλλιτέχνης μετουσιώνει ηθικές και πολιτισμικές αξίες του παρελθόντος που έχουν αποτυπωθεί στη συλλογική μας συνείδηση, στο σύγχρονο πολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Όμως η ζωγραφική του Δημήτρη Τζαμουράνη δεν αναπαριστά μέσα από την κλασική της δομή, την φερόμενη σύγχρονη «χρυσή εποχή» μιας κοινωνίας με μοναχικούς και συχνά καταθλιπτικούς νάρκισσους.
Μαρτυρεί μάλλον την απελπισμένη στάση της ζωγραφικής απέναντι στην απώλεια αυτών των αξιών.
Σύντομο βιογραφικό
O Δημήτρης Τζαμουράνης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1967. Σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο Universitat der Kunste (UdK) στο Βερολίνο. Το 1995 έλαβε το βραβείο Σπυρόπουλου. Από το 1990 έχει πραγματοποιήσει πάνω από 20 ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία ανά την Ευρώπη (Ελλάδα, Γερμανία, Ελβετία, Ισπανία, Πολωνία, Τσεχία,). Το 2013 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Φρυσίρα στην Αθήνα. Έχει λάβει μέρος σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων, σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις και πολιτιστικούς οργανισμούς. Το 2017 συμμετείχε στην documenta 14 στο Κάσελ της Γερμανίας. Έργα του βρίσκονται σε σημαντικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.