«Οι ελληνικές πολιτείες νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται. Κι όσο για τη μεγάλη μάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαμβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στη ραστώνη και άνεση της καθημερινότητας. Έχετε την κακή συνήθεια, Αθηναίοι, να δίδετε εξουσία στους συκοφάντες και σ’ όσους υπονομεύουν εκείνους που εργάζονται υπέρ των συμφερόντων σας, ανταλλάσσοντας το συμφέρον της πόλης με την ηδονή και τη χαρά που σας προκαλούν οι λοιδορίες. Γι’ αυτό είναι πάντοτε ευκολότερο και ασφαλέστερο να γίνεται κανείς μίσθαρνο όργανο των εχθρών μας, παρά να πολιτεύεται με γνώμονα τα δικά σας συμφέροντα».
Η Αθήνα του Δημοσθένη και του Ισοκράτη είναι η σημερινή Ελλάδα. Από το βήμα μιας Αθήνας απολεσθέντων μεγαλείων, οι δύο ομογάλακτοι ρήτορες μιλούν στους σημερινούς Έλληνες, που βιώνουν το δικό τους τέλος εποχής μεμψιμοιρώντας και στρουθοκαμηλίζοντας, δίχως μνήμη, δίχως ελπίδα, μεταξύ υστερίας και απάθειας.
