Η ενότητα αυτή της δουλειάς που παρουσιάζει ο Δημοσθένης Μπογιατζής περιλαμβάνει γλυπτά και χαρακτικά δημιουργώντας ένα εικαστικό περιβάλλον με απώτερο σκοπό να γεννηθούν προβληματισμοί και να φιλοξενηθούν νέες τελετουργίες και συμμετοχές, σε αλληλεπίδραση πάντα με τον θεατή.
Ο Κωνσταντίνος Μπάσιος, Ιστορικός της Τέχνης, μέλος της A.I.C.A. και επιμελητής της έκθεσης, γράφει: «Ο Δημοσθένης Μπογιατζής στοχεύει στην εξαντλητική διερεύνηση πιθανολογικών μεθερμηνευτικών δυνατοτήτων, που μπορεί να έχουν νέα αντικείμενα, νέες φόρμες, νέες συνθέσεις σε νέους συνδυασμούς.
Και ενώ, η πρώτη εντύπωση των έργων του μπορεί άνετα να σε κατευθύνει σε μια αίσθηση ευφάνταστης παιδιάς (με τη σημασία του υπαίθριου παιδικού παιχνιδιού, και, μεταφορικά, του χαριεντισμού), τελικά η προσέγγισή του είναι σαφώς πιο στιβαρή και αναμφίβολα σοβαρή.
Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, όντας ανήσυχος και δημιουργικός, επιδιώκει να εκκαθαρίσει, με τον πιο δυσχερή τρόπο πάντως, τις αποκλίσεις και τις αποστάσεις που μπορεί να έχουμε από αρχέγονες διαδικασίες μετουσίωσης του πολιτικού, του κοινωνικού, του οικονομικού, του θρησκευτικού και του βιολογικού στοιχείου που χαρακτηρίζει μια ανθρώπινη συνθήκη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γνωρίζοντας, ωστόσο, ότι τέτοιου τύπου διερωτήσεις, απαιτούν μια εμπράγματη διάσταση, δεν είναι τυχαίο ότι Μπογιατζής προβαίνει σε ανασυνθέσεις φαντασιακών συλλήψεων, που εμπεριέχουν, άλλοτε υπαινιγμούς και άλλοτε ευθύβολες δηλώσεις. Και το κάνει χρησιμοποιώντας την -αδιανόητη έως ανύπαρκτη- πλαστικότητα του πηλού, τελικά, με μεγάλη επιτυχία, ενώ συνοδεύεται το υλικό αυτό από ένα πλούτο χρωματικής εκφραστικότητας, που δεν συναντάται εύκολα.
Η μαεστρία του καλλιτέχνη, όπως εμφανίζεται στα πολλαπλά του χαρακτικά, συνδιαλέγεται, κατά ένα τρόπο, με την προαναφερθείσα σειρά των έργων του, δημιουργώντας ένα εφήμερο, σκηνοθετημένο περιβάλλον, όπου η παρουσίαση όλων αυτών των καλλιτεχνικών αναζητήσεων να δημιουργεί μια οιονεί αναπαράσταση, στην οποία να προκύπτει μια μορφή μετα-τελετουργίας, αφού τα ιστορικά συγκείμενα που δικαιολογούσαν τέτοιες ‘εκρήξεις’ και εκφορές μεταλλαγμένων υποκειμένων/υποστάσεων δεν υφίστανται πλέον.
Το μόνο που υφίσταται είναι το φαντασιακό του βλέμματος των θεατών ως προς την πρόθεση του καλλιτέχνη: μια θέσμιση που, κατά τον Καρνήλιο Καστοριάδη, συντελεί στην απελευθέρωση από παλιές καταφάσεις και στην δρομολόγηση μιας νέας περιπέτειας».
Δημοσθένης Μπογιατζής: Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα και θεωρητική υποστήριξη έργου
Ο Δημοσθένης Μπογιατζής γεννήθηκε το 1986 στη Αθήνα. Το 2016 αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Το 2017 σπούδασε με υποτροφία του ιδρύματος ΝΕΟΝ και απέκτησε πτυχίο μεταπτυχιακού στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γλασκόβης. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα.
Η τελετουργία ως ένα σύνολο κινήσεων συμβολικού νοήματος, έχει διαφοροποιήσει τη θέση της από τις κινήσεις της καθημερινότητας. Ο συμβολισμός που επικρατεί στις δράσεις των τελετουργιών και που μεταλλάσσει την “κανονική” λειτουργία του κοινωνικού συνόλου, για κάποιο ορισμένο χρονικό διάστημα, συνιστά την πρώτη ύλη του προβληματισμού μου και της εικαστικής μου δραστηριότητας.
Επικεντρώνομαι στις πιθανές συσχετίσεις για το νόημα και το σκοπό της τελετουργίας (έννοιες κυρίως συνδεδεμένες με την παράδοση και το ιερό) σε σχέση με την πολιτική και την κοινωνική δομή. Αν ο κοινωνικός ρόλος της τελετουργίας είναι είτε να προωθήσει είτε να αποκρύψει την επικρατούσα πολιτική τάξη, αναζήτησα σε σύμβολα, λαογραφία, εικόνες πίστεως και λατρείας, τον τρόπο αναπροσδιορισμού αυτού του ρόλου μέσω της εικαστικής γλώσσας.
Δημιουργώ έργα αξιοποιώντας τη δυναμική διαφόρων υλικών και μέσων, όπου οι επιλογές μου και οι δυνατότητές των, ορίζουν μία αμοιβαία σχέση δημιουργικότητας. Συνθέτω χώρους και περιβάλλοντα που γεννάνε προβληματισμούς και φιλοξενούν νέες τελετουργίες και συμμετοχές. Αντιλαμβάνομαι το θεατή ως μέρος του τελικού έργου, καλώντας τον να συμμετέχει με την παρουσία του σε αυτό, αναπροδιορίζοντας με αυτό τον τρόπο τη συμμετοχή των ατόμων σε μία τελετουργία.
Στοιχεία και δρώμενα από το παρελθόν συνεχίζουν σε μία ενιαία γραμμή να αναπαράγονται στο σήμερα, καθιστώντας έτσι το τελετουργικό σαν ένα απόσταγμα της συλλογής του χρόνου.