Στο τέλος της αντοχής με ζωγραφικά λάδια σε ξύλο, ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης απεικονίζει έναν σκοτεινό, μονοχρωματικό κόσμο, όπου οι ανθρώπινες μορφές και η αρχιτεκτονική συγκρούονται, συμβολίζοντας την απώλεια της αυτονομίας και την άνοδο μιας καταπιεστικής δύναμης. Τα έργα του μας καλούν να σκεφτούμε την υπαρξιακή κρίση της σύγχρονης ανθρωπότητας και την εξαφανιζόμενη δυνατότητα αντίστασης σε έναν όλο και πιο αυταρχικό κόσμο.
Στη σειρά Το τέλος της αντοχής, ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης διερευνά τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, όπως ο πόλεμος, το χάος και το μίσος, μέσα από αφηρημένες οπτικές μορφές. Η δυστοπική αυτή όραση αναδεικνύει τον φόβο της εποχής: το κράτος να έχει απόλυτο έλεγχο πάνω στους ανθρώπους και να τους κηρύσσει «παρωχημένους» αν δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς του. Στα έργα αυτά, το θύμα είναι μόνο και αθώο, παγιδευμένο σε μια πραγματικότητα πολιτικής και υπαρξιακής καταπίεσης.
Αν και το σύγχρονο καθεστώς δεν είναι ανοιχτά αυταρχικό, παρατηρούμε ανησυχητικές τάσεις: συγκέντρωση εξουσίας, περιορισμό ατομικών ελευθεριών και καταστολή της διαφωνίας. Αυτές οι τάσεις θυμίζουν τον σκοτεινό κόσμο που περιγράφει ο Σοπενχάουερ και την όραση του Όργουελ στο 1984. Καθώς η ατομική αυτονομία μειώνεται, η αντίσταση στην κρατική εξουσία εξασθενεί, απειλώντας την ελευθερία.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: 40x25cm, oil on wood
