Τα έργα του ζωγράφου έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο θεματικά, αλλά και λόγω του σχήματος των τελάρων, που είναι πάντα τριγωνικό και προκαλεί τον θεατή να αναγνώσει ένα ζωγραφικό έργο σε γλυπτική κατασκευή.
Είναι όλα λάδι σε καμβά επικολλημένα σε κυρτή ξύλινη επιφάνεια.
Η Βιβή Βασιλοπούλου σημειώνει για τα έργα της έκθεσης:
«Στη γνωριμία μου με το έργο του Γιάννη Αντωνόπουλου, πιστεύω ότι συνάντησα μια έντιμη δουλειά και την αγωνία του καλλιτέχνη να εκφραστεί όσο πιο γνήσια και αντιπροσωπευτικά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με έκδηλη προσπάθεια να δαμάσει μια ιδιαίτερη ζωγραφική επιφάνεια να προσαρμόσει τη μορφή, και να οδηγήσει το βλέμμα του θεατή σε μια ειδική σχέση ανάλογα με την απόσταση, την γωνία, την διαχείριση του χρόνου του.
Η αφηγηματική αφορμή υποχωρεί εδώ και μεταβάλλεται σε ενεργό χρωματική περιοχή, ενώ η ανθρώπινη φιγούρα γίνεται μέτρο του χώρου, εκρηκτική και συμπαγής, που διεκδικεί το δικαίωμά της προσπαθώντας να επιβληθεί.
Εκεί όπου αφήνεται να αφομοιωθεί από το ζωγραφικό πεδίο το αποτέλεσμα θαυμάσια δικαιώνει την προσπάθεια.
Γενικά, το βήμα μετέωρο, προσπερνά την πλήξη της συμβατικής συνθήκης, τις προφανείς αλήθειες και το απελπιστικά προβλέψιμο. Η αβεβαιότητα είναι πιο ελκυστική και αληθινή από το ανύπαρκτο βέβαιο. Με την θραυσματική αυτή πρόταση, ο ζωγράφος αναδεικνύει την δυναμική των συμβόλων, συμφιλιωμένος με την πτώση επιχειρεί μια νέα πτήση υπονοώντας μια εμπειρία καθολικά ανθρώπινη, προσωπικά αγωνιστική και εν τέλει επιτυχή στην διαρκή αναμέτρησή της με ένα χειρονομιακό χαρακτήρα.
Εμφανείς εξάρσεις και υφέσεις, καταφάσεις και ματαιώσεις, παύσεις και ρήγματα εικονογραφούν τις προθέσεις σε μία διαδικασία αναγνώσιμη στο τελικό της αποτέλεσμα.
Ούτως ή άλλως, η επαφή με την δουλειά του δεν υπόσχεται ένα ήρεμο ταξίδι όπως ποτέ δεν ήταν και του Ίκαρου, γιατί εκείνου τα φτερά δανείστηκε ο Γιάννης Αντωνόπουλος για την ζωγραφική του περιπέτεια, δίνοντας το μέσον για κάθε ατομική υπέρβαση.
Κλυδωνισμοί, αναταράξεις, ισορροπίες all included. H ενδεχόμενη πτώση δεν είναι λόγος αναστολής των πτήσεων.
Από την άλλη πλευρά τα έργα του έχουν την πρόκληση κάθε καμπύλης και την δυσκολία κάθε κυρτής επιφάνειας, την ένταση του τόξου, το αιχμηρό του βέλους και του τριγώνου. Το Συν Ολον κρύπτεσθαι φιλεί, και θα διαφεύγει πάντα, προκαλώντας τη φαντασία να το σχηματοποιήσει.
Επιλέγοντας την κυρτή επιφάνεια ο Γιάννης Αντωνόπουλος αντιστέκεται στην ευκολία του επίπεδου με κάθε έννοια και έμμεσα υπομνηματίζει, κριτικά, την στρεβλή εικόνα του κατόπτρου μας, κυρτωμένου από την επιπεδότητά μας _ και αυτό δεν είναι αντίφαση_ είναι στάση.
Στον σιωπηλό απόηχο του μυθολογικού μας παρελθόντος, έντεχνα αποκομμένες εικαστικές λέξεις προσπαθούν να καταλάβουν την εύθραυστη περιπέτεια του Ίκαρου στο Δαιδαλώδες σήμερα.»
Λίγα λόγια για τον εικαστικό Γιάννη Αντωνόπουλο
Γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Έχοντας καθηγητές τον Η. Δεκουλάκο στη Ζωγραφική και τον Θ. Εξαρχόπουλο στη Χαρακτική, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα.
Έχει ήδη παρουσιάσει δύο ατομικές εκθέσεις, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έχει επιδείξει και συγγραφικό έργο, όσον αφορά τη συγγραφή των βιβλίων των Εικαστικών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, για τις τάξεις Β’ και Γ’ γυμνασίου.
Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος και της Ένωσης Καθηγητών Καλλιτεχνικών Μαθημάτων Μέσης Εκπαίδευσης.
Έργα του βρίσκονται σε σημαντικές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα.
