Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει στην Πειραματική Σκηνή της Μονής Λαζαριστών το έργο «Déjà vu», σε σκηνοθεσία Τσέζαρις …

Γκραουζίνις. Πρόκειται για μια κωμική ιστορία, εμπνευσμένη από μοτίβα έργων του Φραντς Κάφκα. Το έργο κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 4 Μαρτίου, στο Μικρό Θέατρο της Μ. Λαζαριστών στις 21.00.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Είναι γνωστό ο τι ο Franz Kafka πήγαινε στο θέατρο.
Γνωστό επίσης είναι, πως ήταν κρυφά ερωτευμένος με κάποια πρωταγωνίστρια,  ενός εβραϊκού περιπλανώμενου θεατρικού μπουλουκιού. Ωστόσο, ο Kafka δεν έγραψε ποτέ για το θέατρο, (με εξαίρεση ένα μικρό πεζογράφημα, σε μορφή δραματικού διαλόγου). Ο Κόσμος του θεάτρου τον τραβούσε, αλλά την ίδια στιγμή τον φόβιζε, ήταν ένας κλειστός ακατανόητος κόσμος.

ΤΣΕΖΑΡΙΣ ΓΚΡΑΟΥΖΙΝΙΣ

ΟI ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Διασκευή- Σκηνοθεσία- Φωτισμοί: Τσέζαρις Γκραουζίνις 
Σκηνικά-κοστούμια: Βιτάουτας Νάρμπουτας 
Μουσική: Μαρτίνας Μπιαλομπζέσκις
Βοηθός σκηνογράφου: Kλεοπάτρα Αλαγιαλόγλου
Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γιάννης Καραούλης, Γιώργος Καύκας, Μαργαρίτα Παπαγιάννη, Γιώργος Σφυρίδης, Ευανθία Σωφρονίδου, Κωνσταντίνος Χατζησάββας.

Προσπάθησα λοιπόν να φανταστώ… Τι παράσταση θα άρεσε στον Franz Kafka;
Αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και ερχόταν σήμερα στο θέατρο – εδώ στη Θεσσαλονίκη! Το “υλικό” που αποτέλεσε τον καμβά – αυτής της παράστασης – είναι το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Αμερική», καθώς κι ένα μικρό διήγημα του, «Η αδελφοκτονία». 

Τους χαρακτήρες της παράστασης, μαζί με τον σκηνογράφο μου- τον Vytautas Narbutas – τους τοποθετήσαμε σ ένα χώρο, που δεν θυμίζει καθόλου τους τόνους  του μαύρου και του γκρι  που παραδοσιακά “χρωματίζονται”  οι διασκευές κειμένων του Kafka για το  θέατρο και τον κινηματογράφο.  Πιστεύουμε ακράδαντα ότι  ο Kafka ήταν μια προσωπικότητα που χαιρόταν τη ζωή, ο δε κόσμος
του δεν περιοριζόταν σε ζοφερούς τόνους.  Είδαμε λοιπόν τον κόσμο του φωτεινό, τρυφερό, και σε κάποιο βαθμό μάλιστα – σκανταλιάρικο και ξεκαρδιστικό. 

Δουλεύοντας την παράσταση με τους ηθοποιούς θέλαμε να σκεφτούμε για την ίδια την ουσία του Θεάτρου –  για το πώς και από τί υλικά γεννιέται, πώς ανθίζει, και πώς πεθαίνει …Και ίσως αυτές οι σκέψεις μας τελικά, να μην αφορούν μόνο στο θέατρο, αλλά και σ’ ολόκληρη τη ζωή.  Όλα είναι τόσο εύθραυστα και σύντομα κι είναι τόσο λυπηρό αυτό. Απ’ την άλλη όμως υπάρχει πάντα η ομορφιά, και η χαρά – έστω κι έτσι!