Μία δημοφιλής θεατρική δουλειά της παγκόσμιας δραματουργίας, του Γάλλου συγγραφέα (1622 – 1673) που ασκεί δριμεία κριτική στη γαλλική αυλή του 17ου αιώνα. Στηλιτεύει τη διαφθορά, την υποκρισία, τις προκαταλήψεις, την επιτήδευση, τον φαρισαϊσμό και τα βολικά στερεότυπα του τότε. Από αυτή την οπτική, το έργο χαρακτηρίζεται πρωτοποριακό, αλλά τολμηρό και σκανδαλώδες για την εποχή του, με γοητευτικές και αινιγματικές πινελιές.
Σκηνοθεσία και λοιποί συντελεστές
Ο Θέμης Μουμουλίδης, αποδίδει την προσωπικότητα του θρυλικού ήρωα του Μολιέρου, μέσα σε κλίμα αρκετά ρεαλιστικό. Βέβαια δεν λείπουν οι μεταφυσικές αναφορές και η ύπαρξη του νερού με τη σημειολογία του. Οι χορευτικοί συνδυασμοί της Σεσίλ Μικρούτσικου, ταιριάζουν με το όλο concept του έργου, χαρίζοντας στη σκηνοθετική κατασκευή σφρίγος και ένταση. Έκφραση, λόγος και κίνηση, αξιοποιούν τη σατιρική πλευρά του πονήματος, αλλά και τη φιλοσοφική του διάσταση. Ο θεατής παρακολουθεί το κτίσιμο του πορτραίτου, ενός υπονομευτή των θεσμών και των κανόνων, ενός ορθολογιστή που καγχάζει τον κοινωνικό δηθενισμό. Σε γενικές γραμμές, νιώθουμε την ωμότητα, την ειρωνεία, αλλά και τη λαγνεία που ο επαναστάτης εραστής την έχει θεοποιήσει.
Λιτά / ενδεικτικά σκηνικά και καλαίσθητα κοστούμια Παναγιώτα Κοκορού, σωστά φώτα Νίκος Σωτηρόπουλος, απολαυστική / διεγερτική μουσική Νίκος Πλατύραχος και κινησιολογία Σεσίλ Μικρούτσικου.
Ερμηνείες
Ο Νίκος Κουρής είναι ένας Δον Ζουάν, πληθωρικός, άλλοτε ευαίσθητος ή στιβαρός και άλλοτε αδιάφορος ή σκληρός. Υποδύεται ένα πρόσωπο που φαίνεται να υποκρίνεται, ενώ στην πραγματικότητα απλώς είναι ο εαυτός του με ποικίλες πτυχές. Σκιαγραφεί ακριβώς το χαρακτήρα ενός ανυπότακτου ήρωα που επιθυμεί την απόλυτη ελευθερία λόγων και πράξεων. Επιτυχώς αποτυπώνει τη σύνδεση της άκρατης επιθυμίας για ικανοποίηση της libido, με την αυτάρκεια της ύπαρξης και την αδέσμευτη αυτοδιάθεση. Η επιδίωξη της ηδονής που καταντά εμμονική, είναι το όχημα για μια ζωή απρόσκοπτη χωρίς φραγμούς.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το Σγαναρέλ ενσαρκώνει ο Μάκης Παπαδημητρίου που χειρίζεται με μαεστρία την ιδιαίτερη αυτή περσόνα. Δίνει ιδιαίτερη σημασία στις απανωτές προκλήσεις του αφεντικού του, του οποίου τις επιλογές δεν εγκρίνει. Έτσι μέσα από τις προκύπτουσες ιδεολογικές / συναισθηματικές αντιθέσεις, χαρτογραφεί τα σκωπτικά στοιχεία της σκηνικής δράσης, κόντρα στην αλαζονεία του Δον Ζουάν.
Η Ζέτα Μακρυπούλια, ως ευαίσθητη Ελβίρα, υποστηρίζει το ρόλο, χωρίς υπερβολές, με μετρημένο δισταγμό, πορευόμενη με ασφάλεια, χωρίς πρωτότυπες κλιμακώσεις.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί καταθέτουν αμεσότητα, και συντονισμένη προσπάθεια. Διακρίθηκαν οι Δημήτρης Καραμπέτσης και Ηρώ Μπέζου.
Αξιολόγηση
«Δον Ζουάν», του Jean – Baptiste Poquelin, ή Μολιέρου, αξιοπρεπής παράσταση, με την απαιτούμενη σκηνοθετική ευελιξία και τους συμβολισμούς περί απόλυτης ελευθερίας. Αξιοσημείωτη η πίστη στη δύναμη του εαυτού και στην εμβέλεια της κάθε μορφής εξουσίας. Ενδιαφέρουσα η ρυθμική παρέμβαση χορού και μουσικής, καθώς ενδύουν οργανικά τον κορμό του θεατρικού. Ενστάσεις υπάρχουν, όπως τα κενά κάποιων αμήχανων / αδόκιμων σκηνών που εμποδιζουν την εξέλιξη της ροής. Αλλά εντοπίζονται και άλλες αστοχίες, καθώς παρατηρήθηκε απουσία τραγικού βάθους σε ερμηνείες. Επίσης κάποια αναμενόμενη κορύφωση στην υπόκριση της Ζέτας Μακρυπούλια, δεν ευοδώθηκε. Μια υπόκριση παρότι ορθολογικά ήταν σωστή, δραματικά όμως ήταν κάπως χλιαρή. Όλα αυτά δύσκολα συνάδουν με την πρόθεση των συντελεστών για ένα πειστικό και ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
