Καθώς οι μέρες και οι άνθρωποι γύρω μου συνεχώς σκληραίνουν, καθώς τα όσα αντικρίζω στο δρόμο με φοβίζουν και με κάνουν να κλείνομαι περισσότερο στην ασφάλεια του σπιτιού μου, καθώς η ανισότητα μεγαλώνει, μεγαλώνει και ο θυμός μου. Και με έχω «πιάσει» πολλές φορές θυμωμένο, να νιώθω ολόκληρο το σώμα μου να τρέμει ή τα μάτια μου να δακρύζουν θαρρείς και λειτουργούν αυτόνομα.
Και ίσως τελικά καλύτερα έτσι, σκέφτομαι. Καλύτερα δακρυσμένα μάτια παρά μια φωνή, που αν βγει από την ψυχή μου, θα σπάσει κάθε σιωπή που προσπαθεί να κρατήσει της ισορροπίες της ζωή μου. Και αυτό, γιατί δε φταίει η ζωή μου για το θυμό που συσσωρεύεται μέσα μου, αλλά η καθημερινότητα που με αναγκάζουν να αντικρίζω, χωρίς να το έχω επιλέξει, χωρίς να μπορώ να αντισταθώ.
Και κάπου εκεί, πέφτει στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο από τον εγγονό του μοναδικού Γκάντι, του Αρούν Γκάντι, που σε ένα μικρό σχετικά σύνολο σελίδων, καταφέρνει να βάλει τις σκέψεις μου σε τάξη, να μου υπενθυμίσει τη σημασία της υπομονής, της λιτότητας, της γνώσης, της συγχώρεσης.
Ένα βιβλίο για το θυμό, ο οποίος δεν εμφανίζεται όμως ως ο κεντρικός πρωταγωνιστής, καθώς με μεγάλη σοφία ο συγγραφέας μας μεταφέρει τις πράξεις και τα πιστεύω του παππού του, ώστε με έμμεσο τρόπο να καταλάβουμε όλα αυτά που έχουν σημασία για εμάς και τη ζωή μας. «Χρησιμοποίησε το θυμό σου για καλό σκοπό» έλεγε ο Γκάντι. «Ο θυμός για τους ανθρώπους είναι ό,τι η βενζίνη για το αυτοκίνητο, σε βοηθάει να προχωράς και να φτάσεις σε ένα καλύτερο μέρος. Δίχως αυτόν, δεν θα είχαμε κίνητρο να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις. Είναι μια ενέργεια που μας ωθεί να ξεχωρίσουμε το δίκαιο από το άδικο…».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο, συνειδητοποιούσα τη σοφία ενός ανθρώπου που έζησε τόσο λιτά, τόσο σεμνά, που δεν είχε ανάγκη από υλικά αγαθά, δε μίσησε, δε θύμωσε, μόνο συγχωρούσε και έμενε πιστός στο όραμα του. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και τους ανθρώπους που τον δολοφόνησαν, τους συγχώρεσε και αυτούς! Γιατί ήξερε να το κάνει, γιατί δεν ήθελε το βάρος του θυμού πάνω στο σώμα του, γιατί ήξερε ότι η βία φέρνει βία και ο θυμός φέρνει θυμό.
Κι’ αν εγώ είμαι ακόμα ζωντανός και έχω μια ζωή μπροστά μου με προκλήσεις, στοιχήματα και αδικίες, στο τέλος αυτού του βιβλίου έμαθα καλά ότι «η χαρά βρίσκεται στον αγώνα, στην προσπάθεια, στον πόνο που προκύπτει». Γιατί αυτός ο πόνος, είναι η απόδειξη ότι ακόμα είμαστε άνθρωποι, ευάλωτοι, ευαίσθητοι, ρομαντικοί και ονειροπόλοι. Και μέσα σε αυτόν τον τρυφερό πόνο της δημιουργίας, του αγώνα και της προσπάθειας, σίγουρα δεν υπάρχει χώρος για βία, για θυμό, για ματαιοδοξία.
Και είμαι επίσης σίγουρος ότι, μπορεί να μη γεννηθήκαμε όλοι για να γίνουμε σπουδαίοι «ηγέτες» όπως ο Γκάντι, μα έχουμε όλοι τις ίδιες πιθανότητες να γίνουμε σπουδαίοι Άνθρωποι όπως αυτός! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, παίρνοντας μαθήματα από τον καλύτερο!
Καλή ανάγνωση!