Μιλάνε χρόνια τώρα για κορεσμό στη μουσική, αλλά και γενικότερα στις τέχνες, στις συνήθειες, στις ιδέες. Αναρωτιέμαι αν αυτό όντως ισχύει ή θα έπρεπε να το δούμε μέσα απο ένα άλλο πρίσμα. Υπάρχει η τάση όταν ακούμε μια μουσική σήμερα να τη χαρακτηρίζουμε ανάλογα με το ποια δεκαετία μας θυμίζει ή σε ποια βασίζεται. Ισχύει ως ένα μεγάλο βαθμό ότι οι εποχές στις οποίες αναφερόμαστε είχαν να αναδείξουν νέα είδη μουσικής τα οποία δημιούργησαν σταθμούς και είδωλα, συνειδησιακές επαναστάσεις και καταλυτικές επιρροές σε κάθε είδος τέχνης. H τζαζ, το σουίνγκ, το ροκ εντ ρολ, η ψυχεδέλεια, το πανκ και τόσα άλλα είδη, ξεσήκωσαν γενιές άμεσα ταυτισμένες με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση των καιρών τους. Όλη η καταπίεση των δικαιωμάτων, οι πόλεμοι, η πάσης φύσεως ταξική αδικία, δημιουργούσε ανάγκες για κάτι νέο, κάτι που συνήθως θα πήγαινε κόντρα στο κατεστημένο και θα απελευθέρωνε τις πληγωμένες ψυχές των ανθρώπων.
Τι συμβαίνει όμως σήμερα; Μήπως στον κόσμο μας σταμάτησε ο πόλεμος, η καταπίεση ή η αδικία, μήπως δεν υπάρχει ο έρωτας και η απογοήτευση και δεν υπάρχει έμπνευση για κάτι νέο; Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, είναι οτι πάντα ψάχνουμε για κάτι νέο, χωρίς να δίνουμε χρόνο για να απολαύσουμε αυτό που έχουμε. Όλα τρέχουν και εξελίσσονται πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορεί να αφομοιώσει ο ανθρώπινος νους. Διαμάντια χάνονται μέσα σε κινούμενη άμμο, συνειδήσεις ναρκώνονται σε ένα δρακόντειο σύστημα ύπνωσης, άχρηστες ανάγκες που δημιουργήθηκαν μόνο για το κέρδος κι εμείς, αποσβολωμένοι, να απορούμε πού πήγαν τα είδωλά μας που χάνονται ο ένας πίσω από τον άλλο.
Νοιώθω οτι η ανθρωπότητα περνάει σε μια περίοδο αφύπνισης. Ήρθε η ώρα να ωριμάσει. Είναι σαν να πέρασε μόλις την εφηβεία και χρειάζεται να αρχίσει να σέβεται κάποιους κανόνες και κάποιες αρχές αλλά, αυτή τη φορά, όχι για να υποδουλωθεί αλλά για να ελευθερωθεί. Χρειάζεται να περάσει απο το εγώ στο εμείς. Να μάθει οτι αυτά που θεωρεί αυτονόητα, όπως το ότι αυτός ο πλανήτης δεν θα την τρέφει για πάντα αν δεν τον αγαπήσει, ότι δεν έχει ανάγκη από είδωλα για να δημιουργήσει. Αυτές οι 7 νότες, αλλά και αυτές που υπάρχουν ενδιάμεσα, εμπνέουν τη μαγεία που έχει ανάγκη… απλά.
Info: Οι Echo Train σχηματίστηκαν το 2013 και είναι μια ψυχεδελική ροκ μπάντα που αποτελείται από τους: Greggy K.(κιθάρα), Ρεν (φωνή), Ντένης Παναγιωτίδη (ντραμς), Σπύρο Βαλκανιώτη (μπάσο), Θάνο Καραγιάννη (πλήκτρα). Τον Δεκέμβριο του 2014, κυκλοφόρησαν από την The sound of everything το πρώτο τους άλμπουμ με τον τίτλο Memento Mori, σε παραγωγή του Greggy K., που ηχογράφησαν στο White Studio στην Κυψέλη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στη μουσική τους, έχουν ως βασική επιρροή την pop και garage ψυχεδέλεια του ’60 με στιγμές αυτοσχεδιασμού, ενώ μοιράζονται μια ιστορία με εκρήξεις συναισθημάτων και ρυθμού όπου τα μυστήρια και τα πλάσματα της φύσης χορεύουν σε μια αιώνια σπείρα χρωμάτων και αγάπης.
(Το κείμενο έχει γράψει η Ρεν)
Φωτογραφία: @ Γιώργος Λαθύρης
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 35