Κάποιες ιστορίες αφηγούνται στιγμές τόσο καθημερινές και τόσο οικείες που ο κάθε αναγνώστης βρίσκει σε αυτές τον εαυτό του και ταυτίζεται με τους ήρωες και τους πρωταγωνιστές τους. Ο Θοδωρής Γκόνης καταφέρνει με τα διηγήματά του να μας μεταφέρει στον χωροχρόνο του, να αφουγκραστεί τον παλμό της ελληνικής επικράτειας και να μας μεταδώσει την αγάπη του για τον άνθρωπο που συναντά στο διάβα του και μέσα από τα ταξίδια του, νοερά και μη. Σημαία του η αυθεντικότητα των αφηγήσεων που αποπνέουν έναν φρέσκο αέρα και μία λογοτεχνική ποιότητα σπάνια για τις μέρες μας. Σύντομα διηγήματα της μίας ή της μισής σελίδας που όμως συμπυκνώνουν σπάνιες εικόνες και στιγμιότυπα της ελληνικής γης, της τόσο πλούσιας και φιλόξενης ενώ εμπεριέχουν όλα εκείνες τις συναισθηματικές κλιμακώσεις που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα μας. Γοητεύει ο εμπνευσμένος λόγος του και συγκινεί χωρίς υπερβολές γιατί φυτεύει με τις λέξεις του τον σπόρο της αναπόλησης και της διαφυγής από έναν κόσμο σε κρίση προς έναν κόσμο δικό του, έναν κόσμο άφθαρτο, ιδωμένο διαφορετικά και με μυρωδιές που μπορούν και ξυπνούν μνήμες.
Στην πατρίδα των συναισθημάτων
Οι ιστορίες του, οπλισμένες με αλήθεια και χωρίς επιτήδευση, είναι σπαρμένες στο χαρτί σαν να αλληλογραφεί με έναν οικείο του ή ακόμα σαν να καταγράφει τις σκέψεις του ανεπεξέργαστες, έτσι όπως εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή χτίζονται στο μυαλό του χωρίς να θέλει να ωραιοποιήσει καταστάσεις. Ως άνθρωπος του θεάτρου και της ποίησης, μας προσκαλεί να σταθούμε σαν θεατές και να παρακολουθήσουμε το νήμα της αφήγησής του έτσι όπως αυτή ξεδιπλώνεται χωρίς καν να έχει γίνει πρόβα. Ο κάθε τόπος και οι άνθρωποί του, άνθρωποι διπλανοί, καθημερινοί, ίσως ξεχασμένοι αλλά ειλικρινείς και δοσμένοι με τις ιδιοτροπίες ή τις ιδιαιτερότητες που τους χαρακτηρίζουν είναι το εφαλτήριο για να γνωρίσουμε την φιλοσοφία του συγγραφέα. Ο Γκόνης είναι παρών στα πρόσωπα που παρουσιάζει σαν να αλλάζει ο ίδιος ρόλους πάνω στην σκηνή, σαν να υποδύεται εκείνος τόσες διαφορετικές μορφές που μοιάζει να έχουν έναν κοινό γνώμονα, το γεγονός ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας για να γνωρίσουμε κάθε διάστασή τους. Άλλες φορές πάλι είναι εκείνος που αφηγείται πράγματα για τον εαυτό του και δεν το κρύβει, είναι άλλωστε η γραφή ένα είδος λύτρωσης για όλα αυτά που απασχολούν τον δημιουργό και ταξιδευτή του λόγου. Μέσω της γραφής θα προσπαθήσει να καταγράψει τις αγωνίες, τις ανησυχίες του, την νοσταλγία των εποχών που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Με τον ρόλο του παρατηρητή και περιηγητή, έχει την δυνατότητα να λειτουργεί ως ανταποκριτής των ίδιων του των προβληματισμών και να τις μεταφέρει αυτούσιες στο χαρτί.
Το ταξίδι στον χρόνο των ανθρώπων
Κομβική σημασίας έχει η έννοια του ταξιδιού σε αυτά που καταθέτει ο ανήσυχος συγγραφέας, ταξίδι στα όνειρα, τις σκέψεις, τις αγάπες, τις φωτογραφίες, τις κουβέντες, τα τραγούδια, τις εργασίες, τις δυσκολίες, την αθωότητα, τόσες και τόσες εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής είναι εδώ για να δείξουν πόσο περαστικοί είμαστε, πόσο ευάλωτοι είμαστε, πόσο ανάγκη έχουμε ο ένας τον άλλον, πόσο η μοναξιά είναι παράδεισος και κόλαση μαζί. “Τι κι αν η ιδιοτέλεια, η μικροπρέπεια, η ποταπότητα και η δειλία κυβερνούν τον κόσμο. Τι κι αν το μαράζι μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε. Τι κι αν οι σουπιές θολώνουν τα νερά μας. Για μας ο Οκτώβριος δεν έχει “μη””. Στις γειτονιές του χρόνου ο άνθρωπος αλλάζει πρόσωπα μέσα από τα διηγήματα μα πάντα παραμένει να περπατά ανάμεσα στην γέφυρα που ενώνει την χαρά με την λύπη και να ελπίζει για καλύτερες μέρες. “Κάνε κουράγιο να περάσει τούτος ο καιρός της αρπαγής και της μικροψυχίας, είναι τα χρόνια αυτά κουτσά, στραβά, κι ο δολοφόνος επαγγελματίας”.
Αποσπάσματα
“Θέλουν τον χρόνο τους οι άνθρωποι, το πείσμα, τον ιδρώτα και την πίστη για πυξίδα τους”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
“Απάντησέ μου σε παρακαλώ, κουράστηκα να τριγυρνώ μέσα στους δρόμους και να ψάχνω τ’ όνειρό του”.
“Υπάρχουν σ’ αυτόν τον κόσμο σπουδαιότερα πράγματα από αυτά που μας έχουν μάθει να προσκυνούμε για σπουδαία”.
Διαβάστε επίσης:
Εφτά λευκά πουκάμισα – Θοδωρής Γκόνης