Η λογοτεχνία της αστικής περιπλάνησης συγκροτείται κατά τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα παρ’όλο που οι ρίζες της είναι πολύ παλαιότερες. Η άσκοπη περιπλάνηση στο μεταιχμιακό αστικό τοπίο της Ευρώπης μπορεί να μοιάζει με νωχελική, αδιάφορη ή και μελαγχολική δραστηριότητα, όμως κρύβει πολιτικές ακόμη και ανατρεπτικές προεκτάσεις δημιουργώντας τομές στην αναμενόμενη ροή της καθημερινότητας και της ιστορίας.
Ο πλάνης των πόλεων, όπως και ο αναγνώστης δεν είναι ποτέ μόνος αλλά διαρκώς καταδύεται στην ιστορία και την πολιτική δημιουργώντας νέους συσχετισμούς.
Με οδηγό τον Βάλτερ Μπένγιαμιν και μια σειρά γερμανόφωνων κυρίως φλανέρ (Φρανζ Χέσσελ, Ζίγκφριντ Κράκαουερ, Ρόμπερτ Βάλζερ) αυτό το «εγκόλπιο περιπλάνησης» αναζητεί τους βασικούς άξονες της αστικής περιπλάνησης σε παλαιότερους συγγραφείς όπως ο Ντάνιελ Νταφόε, ο Μπαλζάκ, ο Ντίκενς, ο Έντγκαρ Άλλαν Πόου και φυσικά ο Μπωντλαίρ. Όμως ακολουθεί και εκείνους που εξέλιξαν την έννοια και τη δράση της φλανερί, όπως ο Ζέμπαλντ, o Κλαούντιο Μάγκρις, ο Γκυ Ντεμπώρ και ο Ίαν Σινκλέρ.
Οι φιλοσοφικές όψεις της καθημερινότητας των μητροπόλεων, η ψυχογεωγραφία της αστικής περιπλάνησης, οι βραχύβιες σημασίες και τα νοήματα που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα, η φαντασμαγορία της ζωής των πόλεων, ο ίδιος ο πλάνης που εξαιρεί τον εαυτό του από τους μηχανισμούς της εργασίας και της συνήθειας τροφοδοτούν τις αφηγήσεις που γεννά ο δρόμος ενεργοποιώντας εκείνες τις συνθέσεις που τελικά μας αποκαλύπτουν το genius loci, το πνεύμα δηλαδή του κάθε τόπου.